Weet je wat er zo bijzonder is aan het maken van blogs, insta stories, instagramfoto’s, podcasts en Facebookberichten? Dat je de mogelijkheid hebt om in 1 klap een gedachte of verhaal van jouw brein de wereld in te sturen, andere breinen in. En je gedachte zo feitelijk gewicht te geven.
Een van mijn favoriete podcasts is ‘This American Life’, van de NPR (de publieke radio in de VS). Of eigenlijk is deze van de publieke radio in Chicago. En eigenlijk is het geen podcast maar een radioshow.
This American Life is een fenomeen, ook vanwege de presentator, Ira Glass. Zijn stem, de manier waarop hij vertelt, de verhalen die door hem en zijn collega’s verzameld worden, hun politieke insteek, de journalistieke kwaliteit … het zijn vaak pareltjes. En iedere week komen er andere personages voorbij. Word je voorgesteld aan andere mensen, als het ware, en hun verhalen.
Ik heb maar weinig van de wekelijkse afleveringen gemist, de afgelopen jaren. En al die verhalen en anekdotes doen toch iets met je. Al die mensen die je voorbij hoort komen krijgen een plekje in je brein. En vandaag in de auto, dacht ik: het is toch bijzonder.
Iedere aflevering bestaat uit 2 of 3 verhalen, voorafgegaan door een kort verhaal of een anekdote om het gemeenschappelijke thema of de gemeenschappelijke factor in te leiden. Die verhalen worden gemaakt door hun eigen journalisten, door journalisten buiten hun eigen kring uit binnen- of buitenland of soms zijn het ook stukjes van andere podcasts of radioshows. Maar ze maken soms ook kleine hoorspelen, speciaal voor de show. Of vragen auteurs om verhalen voor te lezen.
Vandaag luisterde ik naar een aflevering met een inleiding door een journaliste van This American Life zelf.
Haar verhaal ging over een uitspraak van Obama die het land verdeeld had en heel veel impact had gehad. Maar dat is niet wat me opviel. Wat me opviel was wat ze zei. Als het goed is, hoor je het hier.
‘Deze uitspraak houdt me al bezig sinds hij hem deed’, zei ze. Voor dit item in de podcast had ze mensen geïnterviewd die er bij waren toen Obama de uitspraak deed en die hem als persvoorlichters adviseerden.
En terwijl ik naar haar luisterde, dacht ik: dit is het bijzondere van zo’n podcast. En van journalistiek. En ook van bloggen, van Instagrammen en Facebooken, van lokale radio maken. Van al die dingen.
Dat je een idee waar je mee rondloopt, een gedachte die je hebt, een overtuiging, een idee – dat je die op zo’n grote schaal andermans brein in kunt krijgen. Waar je vroeger beperkt was tot de mensen om je heen, mensen die je fysiek kunt bereiken, is het nu heel anders. Jouw brein kan connecten met tientallen, honderden, tienduizenden andere breinen.
Je kunt op de radio zeggen ‘ik loop hier al 10 jaar over na te denken: …’ en dan je gedachte presenteren. En iemand aan de andere kant van de wereld kan dat horen en daar op haar beurt weer over nadenken.
Ze kan er vervolgens zelfs over bloggen, in een taal die jij niet eens kent en op een blog waar jij nooit van op de hoogte zal zijn!
Go figure.
Meta, is het, dat brein-to-breinen-principe. En dan vooral omdat jij en ik het kunnen toepassen. Ook zonder wereldwijd gerenommeerde radioshow…
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Geef een reactie