Pfff. Ik ging iets schrijven over de Albert Heijn en de cultuurschok die ik beleef in die winkel. Maar toen kwam Jacob Jan met deze post. Over Laura en Kitty. Twee vrouwen die ik bewonder, om, zo bleek ineens, vrijwel dezelfde redenen! Taboes doorbreken, en daarmee een heleboel mensen helpen.
En nu dus een prachtige gedachtewisseling, open stellen, elkaar opzoeken en vinden. Erg gaaf. Dus wil ik graag meepraten, reageren, mijn visie geven, mijn support, mijn enthousiasme delen.
Maar ik struikel ook over iets.
1. Ik neig er naar over mezelf te praten om een punt te maken. Op andermans blog. Handig? Niet handig? Ik weet het niet.
2. Soms bedoel je iets goed, maar wordt het niet goed geinterpreteerd. Wat dan? Je weet het, he: de verzender is verantwoordelijk voor de ontvangst van de ontvanger! Weet ik nog vanuit mijn rechtenstudie, en gebruik ik als uitgangspunt in mijn eigen communicatie.
3. Soms herken je iets in een ander, en wil je die ander vertellen hoe het bij jou zit of zat. Maar weet je dat niet te zeggen, want het is al snel denigrerend. Lastig.
Dus geen verhaal over de Albert Heijn vandaag. Zowel het artikel van Jacob Jan (uit de grond van zijn hart) als de twee van Kitty (uit de grond van haar hart) zijn, tsja, hoe zeg ik het, een paar van de mooiste blogartikelen die ik ooit heb gelezen. Lezen!
- Ongeluk - 8 juni 2023
- Yogamatje - 20 mei 2023
- Aiiiiiiiiiii - 11 mei 2023
dank je Elja 🙂
zender is verantwoordelijk, mooi.
maar ik voel mee ook verantwoordelijk als ontvanger.
zou mooi zijn als we dat allemaal doen: 200% verantwoordelijkheid in de
communicatie