Een vriend van ons heeft een Rancilio espresso=apparaat. Is dat belangrijk? Nou, voor hem wel. Hij heeft een passie voor espresso. En wat voor hem ook belangrijk is, is dat wij er ook een hebben.
Zo is de vonk namelijk overgesprongen tussen ons. Ik had zijn vrouw leren kennen in de speeltuin, we spraken een keer af en toen bleek dat wij ook een rancilio hadden.
Het was gek, maar het was een belangrijk detail.
Ons rancilio espresso-apparaat is ouder dan onze oudste zoon. Het was, na ons huis, destijds de grootste aankoop die we ooit gedaan hadden. Zelfs F’s auto’s waren goedkoper dan dat ding. 800 euro, geloof ik. Of misschien verzin ik dat maar en waren het guldens? Was het nog de guldentijd? Geen idee.
Hoe dan ook. We zijn blij met dat ding, iedere dag. Iedere dag fijne koffie, een latte maken voor jezelf, elkaar of een ander, het heeft ons duizenden euro’s plezier gebracht. Het ding heeft zich dubbel en dwars terugverdiend. We zijn er erg blij mee.
Maar we zijn er niet zo fanatiek enthousiast over als onze vriend. Hij is een echte liefhebber.
Hij heeft eindeloos geresearched welke machine hij wilde hebben. En toen heeft hij hem gekocht op een tripje naar Italië. In de handbagage meegenomen terug naar Istanbul (want hier zijn ze niet te krijgen, weten we dus inmiddels).
Afgelopen weekend heeft hij een computertje geïnstalleerd in de machine waardoor de temperatuur van het water constant blijft. Dat betekent dat je altijd goede koffie hebt van een constante kwaliteit. Hij heeft al meer gadgets gekocht voor zijn machine waar ik niets van begrijp.
Hij heeft maatkopjes die er voor zorgen dat je espresso precies is zoals hij hoort. Toegegeven, we waren een beetje jaloers op die maatbekertjes. Ze zijn heel precies (dat sprak F aan) en ze zijn heel praktisch met aan twee kanten een schenktuitje (dat sprak mij aan). Prompt kregen wij twee van die bekertje cadeau van ze. Gekocht in de VS en speciaal voor ons, mede-rancilio-eigenaren, meegenomen.
Hij zoekt heel Istanbul af naar de juiste espressobonen en hij maalt ze zelf. Volgens hem is er eigenlijk maar 1 plek waar je echt goede espresso-koffie kunt krijgen, hier. Wij pakken meer wat er beschikbaar is, in de supermarkt (er is niet lang altijd espresso-koffie in de schappen te vinden). Hij niet. Hij neemt bonen mee vanuit de VS, als het even kan.
Hij heeft een passie voor koffie en voor koffie zetten. Hij neemt het superserieus en hij vindt het heerlijk om er over te praten. En het is waar: wij kunnen het waarderen, die passie voor zijn rancilio.
Zulke mensen zijn natuurlijk de droom van een marketeer.
En wat nog mooier is voor marketeers: die mensen met die passie voor een product of een onderwerp of een stad of een lifestyle zijn nu gewoon online te vinden. Ze hebben twitter chats en facebookgpagina’s en websites en fora en blogs en video-instructie-kanalen over hun passie.
Ik probeerde gisteren uit te leggen aan iemand dat een online ‘community’ net zo echt kan voelen als een offline groep gelijkgestemden. Ik begon natuurlijk over twitterchat #blogpraat. Volgens mij geloofde hij me niet.
Maar als mijn vriend een rancilio twitterchat zou kennen, reken maar dat hij er aan mee zou doen. Ik ga zo maar eens kijken of het bestaat…
- Kies - 14 maart 2025
- De L van Leiderschap - 12 maart 2025
- De ruimte die Inzicht heet - 12 maart 2025
Ik weet er alles van: koffie gekte:) Een tip: Maal altijd zelf en koop geen bonen uit de supermarkt maar van internet winkels of koffie speciaal zaken.
😉 Wat ontzettend leuk om te lezen – 800 zelfs guldens uitgeven, het zou nooit in mijn imaginaire vocabulaire opkomen. het duurste wat ik denk ik, na veel overhalen door (ex)partner, voor een Zeer Goede Fiets heb uitgegeven was 500 iets, ik denk euro, voor een gloednieuwe Sparta maar dan wel van een beurs – helaas heeft vriend van zoon-lief heb niet goed op slot gezet en is hij vorig jaar tijdens een rkoeg bezoek in utrecht gestolen – de dag erna vervangen door een door hen betaalde ook Zeer Goede tweedehandsfiest van Marktplaats, die een paar maanden terug voor de deur gestolen is. Nu heb ik een niet zo goede fiets van wel een Zeer Goed Merk – Batavus, waar helaas al bij de 2e hands aankoop op Marktplaats (maar dan wel in mijn dorp -want dichtbij + persoonlijk = betrouwbaar dacht ik, de lagerbak of hoe zo een ding bij een fiets heet, onhersctelbaar beschadigd is – miskoop dus KATER – ik ben inmiddels meer van fietsen gaan houden en weten dan ooit en zodra ik er meer ana uit kan geven zorg ik weer dat ik een goeie onder mijn billen krijg.
Maar dat terzijde.
Koffie machines heb ik nooit meer dan 15 euro aan uitgegeven, zo’n automatische filterzetding, of 2,50 voor een percolator bij de tweedehands winkel, of een hoe heet zo een PAD ding, o ja Senseo, met bonnen van de Douwe Egberts en zonder bijbetaling….
Drie jaar terug won ik geheel onverwachts en Macina Grandiozo (naam zelf verwonnen want ik weet het type niet) van Philips door een Twitter actie – omdat ik had getwittert met wie ik het liefst koffiezou willen drinken. Ik had geschreven: met mijn zus omdat we dat vele te weinig doen. En ik had geeneens een eerste tweede of derde plaats, maar naar bleek een vierde, en er waren drie machines, maar ook daar kwam ik pas achter toen ik een Mention kreeg van Philips dat ik alsnog door uitval van de derde prijswinnares één van de drie winnaars was geworden. Ik wist echt niet waar dit over ging en dacht een simpele automatisch koffiezet apparaat a 15 euro in de bus te gaan krijgen. De volgende dag werd er dus een doos bezorgd van een meter bij 70 centimeter. Ik wist niet wat me overkwam en dacht dat het fout bezorgd was, zocht naar alle mogelijke adders onderhet gras, en vooral naar de wedstrijd war ik aan mee gedaan zou hebben, uit zorg dat mij weldra een fikse poot uitgedraaid zou gaan worden door een factuur die weldra zou volgen. Niets van dat alles. 6 maanden eerder bleek ik die tweet gestuurd te hebben.
De machine wilde ik eerst verkopen, het geld konden we goed gebruiken – hij bleek over de 400 euro te kosten in de winkel – uiteindelijk na veel wikken en wegen hebben we hem toch gehouden, feitelijk heb ik me door mijn zoon laten overhalen om dat te doen. En ja, het was een fantastische keuze waar ik nog dagelijks plezier van heb. Hij maalt zelf de bonen, kan op allerlei sterktes en wel of niet een Cappuccino maken van het geheel, of ander lekkers. Maar als je bonen op zijn en je hebt nog gemalen koffie en de addict in jou wil NU koffie ook al is die wat ouder, dan is er ook een apart klepje waar een schepje filterkoffie in kan..
Hetenige is dat hij lastig is schoon te maken, want de koffie zelf is natuurlijk heerlijk.
Nou, dat was het wel.
Ik snap soms echt niet waar ik op los ga. Dit was mijn pauze in mijn NaNoWriMo schrijfmaand.
Dan zal ik dit maar als blog voor morgen klaarzetten want dat – dagelijks blog – mag dezer dagen, de hele maand november, niet meer dan een kwartier extra tijd kosten Leuk. Je word oprecht bedankt 😉