Paniek!
[“Peeuw” denk ik er dan altijd achteraan, nog van die show van vroeger, hoe heette het ook alweer… (zijn er nog lezers van tussen de dertig en de veertig die dit weten?).]
Ik had net Turkse les en ik voelde volslagen paniek. De tranen prikten letterlijk achter mijn ogen.
Het ging zo snel en ik wist niet of ik het begreep en ik voelde me zo onder druk gezet. Dat krijg je met zo’n privéles met je geliefde samen, dan kun je je niet verschuilen achter andere leerlingen en moet je full on presteren.
Ik zit me nu af te vragen waarom ik zo in paniek was. Angst om door de mand te vallen? Angst om niet te voldoen? Ik weet dat de lerares graag zou zien dat we wat meer studeren en meer voortgang boeken.
Ik zit vol schuldgevoel over het feit dat ik niet hard genoeg studeer en er niet genoeg van oppik, terwijl ik in Hongarije braaf drie maanden lang drie ochtenden per week drie uur les had (plus huiswerk!) en ook enorme vorderingen maakte. Maar die tijd heb ik nu gewoon niet.
Ik mis ook de structuur van die 9 uur per week groepslessen, duidelijke lijn en stappen in de stof, de tijd om nieuwe dingen te oefenen en te laten bezinken. Nu krijg ik de werkwoordsvervoegingen uitgelegd en de volgende week (het volgende uur dus) gaan we al weer door naar de uitzonderingen en de negatieve vormen van die werkwoorden. Ik ben nog druk bezig om alles een plekje te geven. Ik heb tijd nodig.
Nou ja. Zo veel te doen, zo veel te verwerken ook nog, ‘snachts in bed Amerika missen, nieuw bedrijf lanceren, gedoe met werkvergunningen voor onze geweldige oppas…
Het kan ook niet allemaal perfect zijn.Ik doe mijn best. Dat moet maar even genoeg zijn, he?
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Jacob Jan Voerman zegt
iederedagbloggen ideredagturksleren iederedagietsnieuwsuitproberen iederedagerzijnvoorjekinderen iederedagineen(nogsteeds)vreemdeomgeving
Even leunen, moet je af en toe.
en die spanning herken ik, mijn werk riep dat op.
ik zal vast nog wel eens aanlopen tegen door mezelf opgelegde spanning. Die dingen blijven natuurlijk gewoon gebeuren.
Peter Pellenaars zegt
Ja hoor, dat is zeker even genoeg. Denk aan de lange termijn. Niet nu forceren wanneer je nog langer mee moet dan vandaag.
Marloes zegt
Je best doen is echt meer dan genoeg hoor.
Je hebt al zoveel op je bordje…
Geef en gun jezelf de tijd en de ruimte.
Liefs,
Marloes
Agnes Swart zegt
Dat is heus echt wel goed genoeg 🙂 en je doet het voor jezelf toch, niet voor de lerares, en als ‘jezelf’ dan even zegt dat het een beetje veel is, wie heeft daar nog iets tegenin te brengen?
Calliope/@yskaya zegt
Paniek, Peeuw! De grote meneer cactus show. In gedachten ren ik er ook een rondje bij door de boksring. Armen omhoog als kermit en fladderen maar. Soms willen je zenuwen zich niet groot houden. Even laten rennen. En door ademen. Gaat goed komen. 🙂