Zo houden je lezers je als blogger aan het denken. En helpen ze je je gedachten en gevoelens op orde te krijgen
:
(gisteren)
Na dat fiasco met die sjaal van gisteren was ik smiddags mijn foto’s gaan opruimen. Digitale foto’s, welteverstaan.
Ik heb er duizenden op mijn computer staan. Belachelijke hoeveelheden. Ruim 17.000. En die zijn natuurlijk echt niet allemaal even leuk, gedenkwaardig of mooi. En er zitten hele reeksen in van precies dezelfde situatie. En heel veel onscherpe.
Maar het viel me heel lang heel zwaar om er doorheen te spitten en ze weg te gooien.
Want het zijn herinneringen en herinneringen zijn goud.
Het punt is, opruimen is heerlijk.
Laatst hebben we een auto vol spullen weggebracht naar iemand die spullen naar de vluchtelingenkampen in Syrie brengt of laat brengen. Ze zit in een wereld van journalisten en aangezien die toch vaak heen en weer vliegen voor een dag, vonden ze dat ze net zo goed koffers mee konden gaan nemen.
Ik heb heel veel van de babykleren die ik bewaard had, meegegeven. Allemaal sentiment. Ik had nog een grote doos staan en ik had de mooiste kleertjes bewaard. Schattige, prachtige, mooie kleertjes.
Maar ik dacht: kan ik met een stalen hart die doos met babykleertjes hier laten staan om ooit aan mijn kinderen te geven terwijl er as we speak babietjes doodvriezen in een of ander vluchtelingenkamp of omkomen vanwege slechte hygiene? Kan ik een Syrische moeder in zo’n kamp het geluk ontzeggen van een warm en ook nog schattig dekentje om haar babytje in te wikkelen?
Nee, he. Dat kan dus niet.
Wat ik merk, is dat het steeds makkelijker wordt, als je het eenmaal rigoreus gedaan hebt (en qua emoties was het weggeven van heel veel schattige babykleertjes heel rigoreus voor mij). Dus nu zit ik er aan te denken om toch nog een keer door mijn boekencollectie te gaan. Ik heb in de VS al veel weggedaan, maar alleen boeken die ik toch niet leuk vond of niet meer wilde lezen. Niet de boeken die ik nog wel leuk vond. Dus dat wordt toch eens tijd. Als iemand anders er meer aan heeft dan ik, waarom zou ik het dan houden?
Zo ben ik, in hele kleine stapjes, aan het opruimen.
Door de reacties op mijn post van gisteren realiseerde ik me opeens: het gaat om herinneringen maar het gaat ook om controle, bij spullen. De illusie van controle.
We denken dat spullen ons iets geven. We denken dat spullen ons iets of iemand helpen herinneren. We denken zelfs soms dat we of het leven meer waard is, door spullen.
Is niet zo, he.
Ik realiseerde me, de reacties van gisteren lezende, dat je misschien zelfs wel bewust herinneringen kunt overdragen van voorwerp naar voorwerp. Of van voorwerp naar foto (je hoort dat wel eens, dat mensen die het moeilijk vinden om dingen weg te doen, foto’s maken van die spullen en er dan toch de herinnering aan hebben of de herinnering aan de herinnering).
Dingen kwijt raken geeft een gevoel van geen controle hebben.
Maar dingen opruimen geeft het gevoel van WEL controle hebben. Afstand nemen van fysieke dingen, voelt krachtig en geeft kracht.
Hoe raar is dat?
Opruimen is het tegenovergestelde van kwijt raken!
mooi & waar
Zoefff, meteen het blog van gisteren lezen gaat!
enenenenenen?
Goed bezig!
Ken je het boek ‘Weg met de warboel’ van Karen Kingston?
Heel verhelderend.
volgens mij heb ik er op jouw blog over gelezen, kan dat? Heb het dacht ik ergens op een lijstje gezet!
Mooie conclusie en mooi hoe je daar naar toe schrijft.
Dankjewel…het vloeit gewoon uit de pen tegenwoordig…gek!