Ik zit tijdelijk (tot morgen, om precies te zijn!) in een short stay appartment. Zo’n appartement op een toplocatie voor expats en diplomaten en zo die soms tijdelijk ergens moeten zitten in afwachting van hun verhuizing, of tijdens een tijdelijke assignment, etc.
Het is heel prachtig. Het wordt beheerd door een firma die een hele reeks panden naast elkaar prachtig heeft opgeknapt. Het is geloof ik ook een hele grote makelaar. Althans, dat zijn de mensen met wie ik te maken krijg.
Vandaag belde ik ze. Er was iets heel stoms: mijn middelste zoontje had een wiel van de lego-auto over het balkon gegooid, in de tuin van de onderburen. Het is zo’n heel groot wiel (van een of andere Ninjago-contraption, voor de legokenners onder jullie). Het is er niet een waar je er dus veel van hebt, kortom, zonder dat ding kun je dus niets qua bouwwerk.
Ik heb het nummer van de beheerder, dus dat belde ik. De telefoon werd een paar keer doorgeschakeld, tot ik bij een lijn kwam met een bandje dat ik even geduld moest hebben. Ik had geen idee waar ik uitgekomen was, natuurlijk, want dat zei het bandje niet.
Er nam een hele geirriteerde dame op. Ik weet niet meer precies wat ze zei, alleen dat het me opviel dat ze er niets achter zei van ‘goedemiddag’ of hoe kan ik u helpen of zo. Het was iets van: “AB Groep.” En dan dat de intonatie afloopt, weet je wel? Alsof je haar stoort door haar te bellen.
Ik uitleggen dat ik morgen verhuis naar Turkije, dat mijn zoontje dat wiel in de tuin heeft laten vallen, dat er niemand thuis is, en dat ik niet over het hek kan klimmen omdat het niet stevig genoeg is.
“Ja, mevrouw, daarvoor kunnen wij niet langskomen, als uw zoontje iets in de tuin gooit hoor.”
Ze heeft een punt.
Maar ze zegt het zo onaardig.
Ik moest er bijna van huilen. Stom, he. Ik vond het zo onaardig allemaal. Niet dat ze niet komen (begrijp ik). Maar wel dat ze zo ongelofelijk bot en onaardig en onbeleefd was. Ik zei: “Dat is een duidelijk standpunt, goedemiddag” en ik hing abrupt op.
Ik heb wel heel, heel vaak die gedachte gehad de afgelopen maanden: dat er mensen zijn in beroepen waar ze met mensen te maken hebben, mensen met problemen of mensen in stressvolle situaties. En dat die soms, gek genoeg, nul komma nul inlevingsvermogen lijken te hebben.
Totaal het tegenovergestelde was onze relocationdame vandaag, die langskwam om de sleutel te halen. Zodat zij kan zorgen dat het appartement schoongemaakt wordt. En zodat zij de sleuteloverdracht kan doen. En ze is van alles voor ons aan het regelen voor Istanbul, waar het allemaal mis dreigde te lopen. En ze heeft een tijdelijk appartement in Istabul voor ons geregeld. En ze werkt nauw samen met de Nederlands verhuizer die alles coördineert. En die zitten er bovenop, in Istanbul.
Ze weten precies wanneer wat en waarom en met wie. Dat is, kan ik je zeggen, een grote opluchting.
Het kan dus ook anders. Maar ja. Waarom zij wel, en een ander niet?
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Tja, dan toch liever de ‘gemaakte’ vriendelijkheid van de amerikanen… Wat voor wiel is het precies? Dan kijk ik of ik m voor je kan bestellen….
ik kom vaak in een gebouw waar recepetionistes zitten die niet opkijken. En als ze dat wel doen kan er geen glimlach af. Zelfs als ik vrolijk blijf groeten, blijven zij stijf. Ik verbaas me daar over. Wat doe je in dat beroep? denk ik dan.