Laura zei n.a.v. mijn artikel van gisteren dat ambitie al snel ‘arrogant’ wordt gevonden. En ik denk dat dat zo is. En dat de angst om arrogant te worden gevonden, ons vaak tegenhoudt. Zonde is dat eigenlijk.
Want eigenlijk is het dan niet die ander die ons remt.
Dat zijn wij dan eigenlijk natuurlijk zelf.
Zo had ik het van de week over mijn plannen met iemand. En haar reactie sprak boekdelen.
Ze begreep niet waarom ik het allemaal meteen op moest zetten als een bedrijf en waarom ik al aan het nadenken was over hoe dat moet met mensen in dienst nemen of samenwerken en winst delen etc.
Het was maar een kleine opmerking, die ze maakte – ik weet niet eens meer precies wat het was. Maar het raakte me enorm.
Ik ging direct twijfelen.
Denk ik te groot? Wat als ik faal? Is het onzin? Kan ik het wel?
Ik moest mezelf echt even tot de orde roepen. Dat moet ik eigenlijk iedere dag. 🙂
Soms moet je de stem in je hoofd gewoon negeren!
En die van anderen soms ook. Want soms is wat ze zeggen niet meer dan hun eigen angst en niet een welgemeend, goed doordacht advies met jouw belang voor ogen.
Het is eigenlijk niet veel anders dan verhuizen naar het buitenland, ontslag nemen, voor jezelf beginnen, een goed doel oprichten of iedere andere breuk met het geijkte pad.
Die grote stap of droom van jou confronteert de ander met zichzelf.
En iemand reageert dus ook vanuit zichzelf.
Voorbeeldje.
Toen ik in Hongarije ging wonen en Hongaars wilde leren, vertelde (bijna) iedere buitenlander die ik daar tegenkwam dat het geen enkele zin had om Hongaars te proberen te leren. Dat je daar maar beter niet aan kon beginnen. Dat het een onmogelijke taal was.
Maar wat ze bedoelden was: het is mij niet gelukt.
Of: ik heb het zelf niet eens geprobeerd.
En: ik voel me best stom dat ik het niet spreek na al die jaren dat ik hier al woon terwijl jij zo gemotiveerd aan de slag gaat.
Er was niemand die zei: GEWELDIG! GOED PLAN!
Raar toch? Is er een andere conclusie mogelijk dan dat het fijn is om de taal te spreken van het land waar je woont?
Ik ben gewoon Hongaars gaan leren met een vriendin. Drie maanden lang drie ochtenden per week + huiswerk. En als afsluiting een reis van 10 dagen door Transsylvanië (het deel van Roemenië waar ze Hongaars spreken).
Ik sprak het uiteindelijk voldoende om me te redden. De telefoon te beantwoorden, de postbode te spreken, de weg te vragen, de verkeers- en reclameborden te begrijpen, boodschappen te doen. Het gaf me grip op mijn nieuwe wereld en dat was ontzettend fijn. Blij dat ik het gedaan heb.
Bovendien was het ook gewoon leuk!
(In Turkije is het me niet gelukt om de taal goed te leren ondanks herhaaldelijke pogingen. Zonde he. Lag aan de tijd, focus en energie die ik niet kon opbrengen, denk ik).
Toen ik ontslag nam bij KPN maakte ik het ook mee.
Collega’s die het onverstandig vonden. Die vroegen wat ik nu dan ging doen (ze bedoelden: hoe verdien je dan je geld nog? Heb je wel gespaard?). Die zeiden dat ‘de arbeidsmarkt nu zo slecht was’ en dat ‘het zo moeilijk is in deze tijd om een baan te vinden’.
De enige die me – letterlijk – uitzwaaide was vriendin J. Ben haar nog altijd dankbaar voor haar support.
En ja, het is allemaal goed gekomen. Bovendien: of ik nog een ‘goede’ baan ging vinden of niet maakte me niet echt uit. Ik was bereid om te werken onder mijn niveau, als het moest. Ben uiteindelijk een tijd uitzendkracht geweest. Ik wilde gewoon graag weg en overnieuw beginnen.
Ik moest iets doen.
Ik wilde mijn eigen pad volgen.
Ik zeg niet dat je alle overboord moet gooien voor een droom. Dat je zo maar dingen moet doen. Dat je zo maar moet stoppen wat je doet om het over een andere boeg te gooien.
(het kán wel! maar nadenken kan geen kwaad)
Bij mij moet er natuurlijk ook gewoon brood op de plank komen. En ik heb natuurlijk wel goed nagedacht over alternatieven en hoe ik het aan ga pakken. En hoe ik mijn geld verdien tot ik het andere plan in de lucht heb.
Maar door de angst om te falen, laat ik me niet meer tegenhouden.
Haters be damned. 🙂
PS Het zijn natuurlijk nooit de echte haters he, die het hardste aankomen. Het zijn de mensen die je goed kent. Daarom is het ook zo moeilijk.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Soms krijg ik ook nog wel eens de vraag van ‘Wat zou jij doen? en dan geef ik altijd een redelijk ‘over the top’ antwoord compleet tegengesteld aan wat ze waarschijnlijk verwacht hadden. Om aan te geven dat het niet om mij gaat maar om hem/haar. Om wat ik met mijn kennis van hem/haar aan aanvullend advies kan geven.
Een heel fijne collega van mij kreeg de kans op een baan in de UK. Ik zou hem ontzettend gaan missen als het hem zou lukken en zelf zou ik niet gegaan zijn vanwege mijn thuissituatie op dat moment. Maar natuurlijk heb ik hem heel eerlijk verteld dat die baan uitstekend bij hem zou passen en dat hij er helemaal klaar voor was. Omdat ik zijn thuissituatie iets minder kende kon ik daar vanzelfsprekend minder aangeven wat het beste voor hem was, maar wel waar hij op zou moeten letten bij hun besluitvorming.
Hij is gegaan, en niet veel later is zijn gezin gevolgd.
Het vraagt wel veel van je om advies te geven dat los staat van jezelf he? Vooral als wat goed is voor die ander niet zo leuk is voor jezelf. Mijn vriendin J. kreeg de kans om naar het buitenland te gaan en ik had twijfels. Maar eigenlijk alleen omdat het me niets leek. HAHAHA IRONIE! 🙂 En dat was met andere vriendinnen nog erger, die konden alleen maar waarschuwen en nadelen benoemen. Heel moeilijk voor haar, was dat.
Goed stuk! Eigenlijk best stom dat we ons zo laten leiden door anderen. Ze bedoelen het vaak natuurlijk ook alleen maar goed. Maar iedereen ervaart dingen op zijn eigen manier en wat de één niet lukt kan de ander wel degelijk lukken.
Dankjewel! :)) Ja ik denk niet dat mensen het echt slecht bedoelen. Maar of ze het nou oprecht goed bedoelen? Ze zitten gewoon vast in hun eigen emoties en ervaringen denk ik inderdaad. Nou ja, ‘ze’… ‘wij’…’ik’… 🙂
Wat fijn dat mijn reactie als inspiratie diende voor deze blog. Het zijn inderdaad die kleine opmerkingen die je aan het twijfelen brengen, vooral als ze komen van mensen die je goed kent. Wat wel meehelpt is denk ik, omdat ik eerder heb bewezen ‘het’ (ondanks iedereens twijfels) te flikken, ze een tweede keer minder geneigd zijn om het de kop in te drukken.
Ja als je je al bewezen hebt, kunnen ze weinig meer zeggen natuurlijk! Maar soms voel je het dan toch nog he?? De lichte afkeuring.
Yes! Ik probeer tegenwoordig ook om dat onderscheid te maken en dat is soms nog lastig ook, omdat dat stemmetje zo verweven is met wie je bent. En vooral dat laatste: het zijn de mensen die je goed kent.
Ja het is ontzettend lastig dat stemmetje te herkennen. Ik zag ooit een aflevering van Dr Phil waar hij dat uitlegt, veel indruk gemaakt. Maar pas toen ik zelf overspannen bij de arbeidspsycholoog zat en hij uitlegde hoe dat zit, begreep ik het echt. Dus ik probeer het nu te herkennen. Lukt lang niet altijd. Bij jou?