Het is een niemandsland, tussen overlijden en uitvaart. Ik weet niet wat ik vind en voel. Opluchting dat het bijna zo ver is? Stress over dat het bijna zo ver is? Een combinatie van beiden?
Ik ben blij dat mensen me afleiden. Vriendinnen die komen wandelen, lunchen, F. die me meeneemt om een drankje te drinken of een blokje om te gaan, vriendinnen van mijn moeder die bellen als ze het nieuws horen, de huisartspraktijk die belt om ons te condoleren.
Ik zie uit naar de drankjes met bitterballen (verzoek van mijn moeder) na de uitvaart, als we het over haar kunnen hebben. Maar het formele gedeelte, brrr.
Ik word iedere nacht wakker en sochtends vroeg ook. Kan niet meer slapen. Vroeg op en dan Candy Crush spelen en Netflix kijken. Of een boek lezen. Want wat moet ik anders?
(gisteren herinnerde ik me opeens dat ik aan het lezen was terwijl ik in het ziekenhuis zat en uren lang haar hand vasthield. het leek opeens belangrijk om vast te leggen wat ik dan prcies gelezen had)
Ik weet ook niet meer of het goed is om dit allemaal te bloggen. Misschien wel? Misschien niet? Te intiem? Of juist goed om te delen en vast te leggen? Waarom zou je dit delen met de wereld? Maar ook: waarom niet? Is het een principekwestie aan het worden? Heeft iemand hier iets aan? Heb ik hier iets aan? Wat zou mijn moeder ervan hebben gevonden (mwah, denk ik)?
Bij het schrijven is zij de stem in mijn hoofd die maakt dat ik me inhoud. De editor-in-chief van deze blogreeks, als het ware.
Ik wou dat het leven weer door ging.
Maar ook dat het nog een tijd stil bleef staan.
72/1000
- Zo verwijder je al je Facebookberichten en opmerkingen (en meer) - 19 april 2025
- Wat blogs leuk maakt - 18 april 2025
- Waarom je blogtitels beter moeten en ook waarom haast geen goed idee is - 15 april 2025
Geef een reactie