Ik reed gisteravond na een presentatie in de buurt van Den Bosch door naar Gent zodat ik daar op tijd zou zijn voor mijn presentatie vanochtend. Net echt: reizen voor je werk.
Maar terwijl ik heel moe in de auto zat en zo afgeleid werd door een podcast over social media dat ik hem uit moest zetten;
Terwijl ik door een uitgestorven Gent reed op wat volgens Google maps een straat was maar in mijn optiek meer op een trambaan leek;
Terwijl ik door het donker van de parkeergarage door donkere straatjes naar het hotel liep met 3 tassen (ik dacht: die rolkoffer, waarom eigenlijk, ik neem een rugzak. En een laptoptas en mijn camera en mijn handtas);
Terwijl ik op de hotelkamer geen waterkoker had en niets te drinken;
Terwijl ik sneu in de hotelbar zat en na 5 minuten vertrok omdat dat niet zo’n opbeurende omgeving was en ik eigenlijk gewoon lekker een kop koffie wilde (de Starbucks in de buurt was om 19:00 dichtgegaa, zei Google);
Terwijl dat allemaal gebeurde dacht ik telkens: “Het is net als veel dingen in je hoofd leuker dan in het echt.”
Reizen voor je werk klinkt zo cool en is in de praktijk soms toch een beetje een eenzame aangelegenheid.
F. reist regelmatig voor zijn werk en vroeger nog veel meer (toen we in het buitenland woonden was hij minimaal 2 nachten per week op reis). En altijd riep ik hoe heerlijk me dat lijkt. Geen zorgen over huishouden koken wassen en kinderen. Gewoon lekker met jezelf, focussen op je werk.
Hij mompelt dan vaak iets over rare hotels in afgelegen gebieden (staalindustrie! niet altijd de hipste locaties) en maaltijden in zijn eentje in verlaten hotelrestaurants. Maar geeft toe dat hij het superleuk vindt, dat reizen, andere culturen, andere mensen, auto’s rijden, vliegtuigen pakken, gesprekken voeren.
Ik keek mijn kamer rond en dacht: het ís ook leuk! Wat een voorrecht!
Want dat ís het ook.
Toen heb ik mijn camera gepakt en ben ik lekker een half uurtje door Gent Centrum gaan lopen om te fotograferen.
Toen was alles weer goed. 🙂
(L.: bedankt voor de kans. Google + nieuwsbrief, je ziet dat het toch iets mooie kan opleveren!)
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Als je de volgende keer een gids door Gent wilt of gezelschap op een eenzame zakenreis, mail je maar!
Welke podcast luisterde je?
Oh Jasmien! Ik realiseerde me niet dat je in Gent woonde! Anders hadden we even iets kunnen drinken. NEXT TIME!!! Ik luisterde de podcast van Buffre over algoritmes. Fascinerend … heb hem sindsdien nog een keer geluisterd. Ik had me bijvoorbeeld nooit echt gerealiseerd dat Facebook en Instagram hebben toegegeven dat ze ook in de gaten houden bij welke updates je minder snel scrollt. Of dat het een teken is voor Instagram en Facebook als je een bericht doorstuurt naar een vriend – en die vriend dus hoger in je feed thuishoort. Deze is het volgens mij: http://buffer.libsyn.com/60-understanding-the-facebook-and-instagram-algorithms-7-key-factors-that-determine-success.
Ik heb ook veel gereisd voor een staalbedrijf dat nu van een Italiaanse eigenaar is. Uren wachten op vliegvelden vond ik het ergste. Het reizen zelf valt wel mee en ik verbleef lang genoeg op locaties om er iets van de omgeving te zien. Mijn vakanties gingen op de fiets en ik slaap dan elke dag op een plek waarvan ik ’s ochtends vaak het bestaan nog niet wist. Ik vind dat leuk en je hoeft nooit te wachten op je fiets.
Om die reden kijk ik ook vaak op streetview om eens te zien hoe enorm smal de straatjes in Japanse steden zijn en hoe slim zij met de ruimte omgaan. Alleen bijzonder jammer dat Duitsers en Oostenrijkers zo paranoia zijn dat je daar vrijwel niets kan zien op straatzicht.
Streetview, wat een topidee, nog nooit gedaan!! Behalve voor vakantiehuisjes.
Tsja dat reizen… het lijkt me inderdaad lastig op vliegvelden omdat je natuurlijk wel gewoon moet werken ondertussen. Als je nou gewoon een boek kunt lezen maakt het mij niet uit, dan kun je me overal neerzetten 🙂 maar van F. weet ik hoe lastig het is om al je email en telefoontjes te doen terwijl je reist.