Als ik er op vrijdagochtend aan denk om de vuilnisbak op tijd buiten te zetten en met de bak door ons steegje loop, moet ik altijd denken aan onze vuilnisbakken in Istanboel.
In ons superdeluxe appartementengebouw op onze superdeluxe compound hoefde je alleen de voordeur open te doen en je vuilniszak of lege dozen of andere troep in de kast te zetten die recht naast de voordeur zat (van mooi hout gemaakt, heel chique). Meerdere keren per dag (of per uur?) kwamen de schoonmakers die dan weghalen.
In Hongarije bracht ik de flessen naar de flessenbak halverwege de heuvel. Ik deed ze er niet in maar zette ze er naast, waar stokoude mannen en vrouwen ze verzamelden om ze dan ergens in te leveren voor een paar forint. Met het einde van het communisme waren ook hun pensioenen opgedroogd.
In de VS stonden de vuilnisbakken helemaal achter, door onze lange lange achtertuin, door het hekje bij de garage, in de alley. Zo’n echte alley, net als in de film. Waar eekhoorns en wasbeertjes probeerden om ze open te krijgen en de vuilnisbak ieder jaar vervangen moest worden omdat ze er doorheen hadden weten te knagen.
Daar moet ik altijd aan denken, als ik het vuilnis buiten zet.
En als ik naar school fiets met mijn jongetjes, door mijn dorp, denk ik aan Istanboel. Dan denk ik aan ochtenden dat ik midden in die eeuwenoude wereldstad stond te wachten op de schoolbussen. En aan de VS, waar ik door een paradijselijke suburb vol bijzondere vogels en eekhoorns naar school wandelde met de kinderen. En in Hongarije, waar ik iedere ochtend de eeuwenoude en beroemdste heuvel van Hongarije afwandelde met J., op weg naar de crèche.
En dan denk ik: ik ben blij dat ik in dit dorp mijn vuilnis weg mag brengen.
En ik ben zielsgelukkig dat ik iedere ochtend met drie jongetjes door het dorp naar school mag gaan. (ik ga ook wel eens met de auto…..sssssttttt…..)
Nederlandse ochtenden zijn onbetaalbaar.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Geef een reactie