En toen ging ik er toch maar niet over bloggen.
Want het was een klaagverhaal, negatief en stom en mogelijk vervreemdend.
Maar toen las ik dit en dacht ik, ik ga er toch over bloggen.
Het zit zo: ik hou van Nederland.
Maar er is steeds meer dat ik niet begrijp, in Nederland.
Ik vind Nederland soms zo onvriendelijk en onverdraagzaam.
Terwijl verdraagzaamheid ons juist eigen zou moeten zijn. (toch?)
Example.
Gisteren was ik op station Sloterdijk. Als domme toerist wist ik niet precies of ik met mijn ontzettende OV chipknip in de bus mocht. Dus ik wilde het even gaan vragen.
Er is op station Sloterdijk een kantoortje. Het is niet van de NS. Daarom staat er heel groot (en onvriendelijk) een bord dat je er GEEN TREINKAARTJES kunt krijgen. Of iets van die strekking. Het is van de lokale vervoermaatschappij namelijk.
Toen ik het kantoortje binnenliep, was er een buitenlandse mevrouw net buiten het kantoortje gestresst aan het praten met een jongen. We gingen samen naar binnen.
In het kantoortje waren twee balies en drie mensen van het GVB. De GVB-dame aan ‘mijn’ balie zat met haar rug naar me toe met een collega te praten. Ze liet me gewoon staan. Noch zij, noch de collega draaiden zich om of lieten anderszins merken mijn aanwezigheid te hebben opgemerkt.
Nu heb ik een nieuw principe.
Als ik genegeerd word op plekken waar ik mijn geld kom uitgeven, loop ik weg.
Ik dacht: doeoeoeoeoeoeoeoeg en liep weg.
Ondertussen hoorde ik de Ierse mevrouw aan de GVB-meneer bij de andere balie uitleggen dat het haar niet lukte om de kaartjesmachine te bedienen. Hij zei: you HAVE to use the ticket machine. Zij zei nog dat ze de machine niet begreep. Maar hij zei weer: you have to use the ticket machine.
Je hoorde aan haar stem dat ze bijna stond te huilen.
Terwijl ik naar buiten liep zei ik tegen haar dat ik haar wel kon helpen. Zo gezegd, zo gedaan.
Luister, NS. (en GVB: jullie mogen best meeluisteren)
Hebben jullie wel eens ZELF geprobeerd om op ‘English’ te klikken en dan te proberen om een kaartje te kopen? Zonder die chipkaart?
Nee he?
Dat lukt je namelijk niet.
Hebben jullie enig idee hoe het is om als toerist jullie vervoer te gebruiken? Hoe moeilijk het is? Hoe gecompliceerd? Hoe weinig betaalmogelijkheden je hebt? Hoeveel er onduidelijk is? Pffff.
Anyway. Ik heb ze geholpen en het is allemaal goed gekomen en hopelijk hebben ze hun trein en hun vliegtuig gehaald.
Maar ja.
Ik weet het niet.
Ik denk dat niet Nederland veranderd is, maar dat Ik veranderd ben.
Ik was op een afspraak in Amsterdam dus en ik grapte dat ik echt zo’n toerist ben, dat ik de weg niet weet. Nee, zeiden ze (hele leuke mensen hoor), “je bent een provinciaaltje”.
Ik heb gewoond in wereldsteden als Boedapest en Chicago en woon nu in Istanbul. Amsterdam past een keer of 7 in Istanbul. En ik rijd daar auto, mensen. Jazeker. Maar als ik de weg niet kan vinden in Amsterdam ben ik een provinciaaltje.
Als iemand de weg niet kan vinden in Amsterdam, ligt het aan haarzelf. Als een toerist de kaartjesmachine niet begrijpt, ligt het aan hem. Als iemand (zie artikel bovenaan) het waagt om een andere taal te spreken in de sportschool, is dat onbeleefd.
…
Natuurlijk was het een grapje, van dat provinciaaltje. Maar weet je: het is wel precies waar ik me zorgen om maak. Want ik weet niet of ik nog kan aarden hier.
Ik ben zo iemand aan het worden die continu vertelt hoe het elders is en wat er raar is aan Nederland en zo. Klassiek repatriate-syndroom.
Zucht steun mompel. Zucht steun mompel. Zucht steun mompel.
Nou ja. Verbeter de wereld, begin bij jezelf he?
Zie je! Ik had het goede voorbeeld moeten geven door dit niet te publiceren, dit klaagverhaal! Shoot!
- Inspiratie - 14 februari 2025
- Mac - 13 februari 2025
- Just do it - 12 februari 2025
Wat een herkenbaar verhaal. Blij dat je het gepubliceerd hebt. Al is het klagen ook typisch Nederlands. Waar dit gedrag aan ligt, weet ik niet. Ik merk het vaak, al valt het mij ook op dat mij het eveneens vaak in de hoofdstad overkomt. Maar misschien heb ik het helemaal mis…
Provinciaaltjes zoals jij en ik zijn er gevoeliger voor 😉
Ik hoor wel hele slechte verhalen over de horeca in Amsterdam, maar ik kom er zelf zelden dus ik weet niet of het klopt. Ik had wel weer een superaardige buschauffeur van de week in Amsterdam dus tsja.
Prima dat je deze keer niet het goede voorbeeld hebt gegeven door wel te publiceren. Want je legt de vinger op de zere plek. Nederland is als geheel een provinciaaltje aan het worden. En dan volgens de negatieve stereotype definitie die ‘de grootstedeling’ altijd hanteert: kleinburgerlijk, bekrompen, conservatief. Ik merk het zelf geregeld door de vele buitenlandse collega’s die we over de vloer krijgen. Uit hun reacties kun je vaak opmaken dat NL steeds minder ervaren wordt als een open en tolerant land.
Ik ben bang dat dat klopt, Peter. Het is in ieder geval hoe ik het ervaar, hoe mijn vrienden en kennissen uit het buitenland naar ons kijken, steeds meer.
Maar ja, er zijn duidelijk ook heeeeeel veel mensen die het liever anders zien! Dus dat lijkt me een goed teken, zoals jij ook op twitter zei.
Bij mij helpt nog steeds dat virtuele armbandje waar ik over schreef in mijn Ontevreden blog: http://www.petepel.nl/2013/10/12/ontevreden/
Ik ben er steeds bewuster van geworden hoeveel je zelf bij kunt dragen door het positieve te benadrukken en niet alleen maar te zeuren en te klagen, of je (vaak niet eens terechte) onvrede met allerlei zaken op anderen af te reageren.
Het kost wat, maar je krijgt dan ook weer een hoop voor terug.
Mooie foto’s trouwens bij deze blogpost. Was ik nog vergeten te zeggen.
Dankjewel!! Uit de auto genomen. Echt genieten, zo’n ochtend op weg in de auto tussen Den Haag en Utrecht.
Ja, heel mooi is dat. Niet makkelijk, alleen.
Daarom zouden we het met z’n allen moeten doen, en niet alleen 😉
Ik neem me bij deze voor aardiger te gaan doen. Nu ben ik geen dienstverlener, maar als klant kan dit natuurlijk ook. Niet mopperen bij lange rij aan kassa (ik doe dat niet hardop, maar misschien wel non-verbaal, ga ik op letten) en wie weet helpt het een beetje.
Ik let ook steeds meer op mijn eigen non-verbale gedrag! Want voor ik het weet sta ik in de supermarkt ook te zuchten en ongeduldig met mijn voeten te tikken. Of in de auto boos te praten tegen iemand voor me die niet opschiet, dat soort dingen.
Veel herkenning. Daarom was mijn bezoek aan Stockholm twee weken geleden een verademing. Waar je ook komt, je wordt er onvoorstelbaar vriendelijk geholpen. Daar zouden wij heel wat van kunnen opsteken. Dank voor het delen van je mening.
Dank Tineke, jij ook bedankt! Ik ben het uit de VS ook heel anders gewend. Wij Nederlanders vinden Amerikanen dan zo ‘nep’ maar mijn conclusie na 3 jaar in de VS is dat het de wereld wel een stuk gezelliger maakt, dat beleefde en vrolijke.
Dit is mijn bijdrage aan een betere samenleving http://www.flickr.com/photos/roel1943/9219185672/
Mooi gedaan Roel! Wat een mazzel voor hen dat ze net jou tegenkwamen!!
Herkenbaar, zeker.. men lijkt minder begripvol en behulpzaam tegenwoordig. Voor jou denk ik nog duidelijker merkbaar omdat je iedere keer kortere of langere tijd weg bent.
Maar toch ook geen verhaal waar niet een ander mooi verhaal tegenover staat. Vanochtend bleek een nieuwe klant op mijn sportschool Spaanstalig. Na een wat onduidelijke conversatie werd grappend geroepen ‘Kan hier iemand Spaans? En ja, een andere sporter bleek uitstekend de taal te spreken en lachend werd het gesprek afgemaakt.
Oh wat super!!!! Er is hoop 🙂