Mijn hoofd is geen leuke plek op dit moment. Zodra de afleiding ophoudt, wordt het een soort bewegend doolhofmoeras waar gedachten nooit stoppen maar ook niet echt aan de oppervlakte komen. En waar het pad naar de uitgang onduidelijk is.
Het is alsof de afgelopen twee weken opeens allemaal verwerkt moeten worden. Enerzijds ben ik te moe om te lezen (mijn gebruikelijke afleidingstactiek) maar anderzijds stopt mijn hoofd niet meer.
Wat gebeurde er?!
Ik denk dat ik begonnen ben aan een inhaalslag. Wat is er in godesnaam gebeurt, de afgelopen twee weken?
(het is precies twee weken geleden dat ik mijn moeder voor de laatste keer sprak, althans op een normale manier, niet in het ziekenhuis)
Het is niet dat ik de hele tijd aan mijn moeder denk, althans niet precies. Het is meer alles er om heen.
Of vooral alles wat anderen hebben gezegd, denk ik toch.
Dingen die we hebben besproken met de uitvaartbegeleiding; Dingen die vriendinnen van mijn moeder aan de telefoon zeiden. Dingen die mijn eigen vriendinnen zeiden. Dingen die de artsen en verpleegkundigen zeiden in het ziekenhuis. De dingen die we bespraken tijdens de uitvaart, toen de gasten de ruimte hadden verlaten en we de kist gingen wegbrengen. Alle gesprekken na de uitvaart, bij de borrel (waar mijn moeder zelf afspraken over had gemaakt, inclusief dat er bitterballen moesten zijn!).
Al die gesprekken gaan in een eindeloze maalstroom door mijn hoofd, zonder dat ik ze kan vastpakken.
Ik ben eerder wazig dan concreet.
Interactie
Misschien is dat waar dingen gebeuren, in de interactie met anderen? Hoe we heftige dingen verwerken?
Ik las een stuk in de weekendkrant vandaag, over een Netflixserie waar ik verder geen zin in heb. Maar dit stukje bleef me bij:
Deze scène doet denken aan het werk van de Litouws-Franse filosoof Emmanuel Levinas. Hij stelt dat we in een ontmoeting met de Ander (met hoofdletter) tot een ethische reactie gedwongen worden. Hij stelt dat het ‘anders-zijn’ van de Ander mij uit mijn eigen wereld trekt, omdat die me ertoe aanzet om mezelf van buitenaf te bekijken. Dat maakt mij kwetsbaar, omdat de Ander me voor een ethische keuze plaatst: wat voor mens wil ik zijn? Als ik ervoor kies die vraag niet te stellen en mijn kwetsbaarheid te negeren, doe ik de Ander geweld aan, aldus Levinas. Bron
Ik denk dat mijn moerasdoolhof alle interacties van de afgelopen twee weken aan het analyseren is. Omdat het in de interactie met de ander is dat we proberen iets te begrijpen.
Misschien draait het in dit geval niet om ethische keuzes en wie we willen zijn, maar gewoon om het verwerken van dingen?
We zijn allemaal op ons kwetsbaarst, rondom een overlijden. Er is minder ruimte voor ego of hoe we willen overkomen.
Of misschien juist wel? Voor sommige mensen leek het juist nu heel belangrijk om de relatie met mijn moeder scherp neer te zetten. Op de uitvaart waren meerdere mensen die refereerden aan haar mindere kanten of de complexiteit van de relatie die ze met haar hadden.
Sommige dingen waren niet zo leuk om te horen, zelfs al waren ze niet verrassend voor mij. Maar nu vraag ik het me af: waar zou die behoefte om dit te delen met mij vandaan komen?
Het was eigenlijk wel heftig om de ontvanger te zijn van al die emoties en die behoefte om duidelijk te maken hoe het zat tussen hen en haar.
Next
Ik weet niet zeker of alle interacties en emoties het verwerken van dit verlies makkelijker maken. Maar het is een onvermijdelijk onderdeel van mens-zijn, he. We zijn geen eilanden, gelukkig.
Maar ja. Wat dan nu? Wat moet je met al die gevoelens en verhalen?
Ik voelde opluchting dat de uitvaart goed ging en het voorbij was, gisteren. Fijne gesprekken (hoewel dus best heftig, merk ik nu), iedereen die belangrijk was voor mijn moeder gesproken, alles ging zoals mijn moeder het wilde.
Nu kan ik verder, dacht ik.
Ik ben vanochtend weer gaan zwemmen, zoals iedere zondagochtend. Gewoon, doorgaan, routine. Ook al was het raar en confronterd om te weten dat ik in de middag niet zoals anders naar mijn moeder zou gaan.
Het idee dat het nu beter werd was natuurlijk naïef.
Ik stortte om 20:00 in vanavond en was om 00:00 weer klaarwakker, met die maalstroom van gedachtes.
Ik laat het maar gewoon gebeuren. Het helpt om tegen jullie aan te kunnen praten – of jullie nou luisteren of niet!
En bloggen om 02:00 ‘snachts? Die kan op de niet-bestaande blogbucketlist.
74/1000
- Zo verwijder je al je Facebookberichten en opmerkingen (en meer) - 19 april 2025
- Wat blogs leuk maakt - 18 april 2025
- Waarom je blogtitels beter moeten en ook waarom haast geen goed idee is - 15 april 2025
Lieve Elja,
Zeker luister, lees en leef ik met je mee. Maar hoe moet je reageren op iemands verdriet? Dat is niet iets wat we leren op school. Het enige dat ik je kan laten weten is dat al je emoties er mogen zijn. En dat ik er ben, dat ik je blogs lees en dat ik een digitale arm om je heen sla als woorden tekort schieten.
Wat lief! Dankjewel voor de reactie. Ik zat me gisteren opeens af te vragen of ik dit wel moest doen, doorbloggen. Maar het helpt me enorm om het op een rijtje te zetten en nog meer dat mensen zoals jij het lezen. Dankjewel.