Weet je wat mijn grootste fout is?
Ik zeg niet wat ik denk.
ACHTERGRONDGELUID: LACHSALVO’S DOOR HEEL NEDERLAND
Ja ja, lieve vrienden, familie en (ex) collega’s. Ik weet dat ik heel vaak tegen jullie zeg wat ik denk. Tegen jullie heug en meug.
Maar geloof me: er zijn heel veel momenten dat ik het niet zeg. Of, vooral, niet hard genoeg. Niet fel genoeg.
(nog een lachsalvo. Elja? Niet fel genoeg? ALSJEBLIEFT SPAAR ONS)
Toch is het zo.
Ik kijk terug op een carrière vol momenten dat ik WEL gelijk had (achteraf) maar NIET hard genoeg zei wat ik dacht.
Waarom niet?
Omdat ik bang was iemands ego te deuken.
Sterker nog, het waren altijd andermans ego’s die me tegenhielden.
(Of was het dat van mij? Hmmmm. Interessante vraag. Als dat zo is, dan alleen indirect)
Zo werkte ik ooit, lang lang lang geleden, met een man samen aan een project waarvan ik perfect door had waar de (lees ook: zijn) zwakte lag. Maar ik zei niets.
Ik werkte later met mensen die maar wat deden, uit angst voor hun hachje. Maar ik zei niets.
Ik ging daarna tijdelijk ergens werken waar resultaten doorgestoken kaart waren en mijn opdrachtgever een schijnvertoning. Maar ik zei niets. Niet hard genoeg. En niet tegen de juiste mensen.
Toen werkte ik ergens waar ‘niets zeggen’ gewoon de status quo was, net als ego’s waar je voor uit moest kijken. Het was een spel dat we met zijn allen speelden en ik deed mee.
En zelfs de afgelopen jaren, in mijn huidige werk en loopbaan, zijn er momenten geweest dat ik niet hard genoeg zei wat ik dacht.
Denk ik nu, achteraf, als ik er over nadenk.
Ik bedoel niet dat mijn arbeidsverleden dramatisch is. Verre van dat. Altijd goede resultaten behaald en leuke collega’s gehad en goede dingen gedaan en veel geleerd. Mezelf een keertje kapot gelopen, ook dat, ach, leer je van.
Wat ik bedoel met mijn grootste fout is dat het beter had gekund.
Ik had feller kunnen zijn.
Ik had harder kunnen vechten.
Ik had mijn visie harder kunnen verkondigen.
Ik had duidelijker kunnen zijn.
Ik had minder kunnen fluisteren en meer kunnen schreeuwen.
Ik neem het mezelf kwalijk, ja.
Het had beter gekund, in al die situaties.
Bang zijn om iemands ego te deuken, wat is dat nou voor reden? Zijn dat nou echt argumenten om niet fel te zijn? Niet harder te praten? Je niet uit te spreken?
Is dat eigenlijk niet het omgekeerde van respect? Betekent het eigenlijk niet dat je dat werk, die situatie of die ander niet het vechten waard vindt?
Heb je niet de plicht om je beste zelf bij te dragen, gedeukte ego’s of niet?
Alles anders, in 2016.
Ik zoek wel een andere grootste fout.
Ego’s: wees gewaarschuwd.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Herkenbaar. Het is gewoon ook mijn default: eerst afwegen en dan pas zeggen. En vaak vind ik het niet de moeite waard. Ik weet niet of ik er iets aan wil doen, in ieder geval ga ik niet het volume van m’n felheid omhoog schroeven, maar misschien wel in wat minder lastige situaties oefenen.
Ik vind ook niet dat het altijd nodig is hoor. Er is niets mis met afwegen! In tegendeel. Ik vind dat we in Nederland veel te makkelijk roepen wat we vinden. Maar op de momenten dat ik het ergens echt niet mee eens was, dat ik me tegen liet houden door het ego van de ander al zat diegene wat mij betreft fout, die momenten had ik sterker moeten zijn vind ik. Of de momenten dat de dingen waar ik veel van weet en die ik belangrijk vind niet goed gingen, had ik toch duidelijker moeten zijn.
Duidelijker, feller of harder zijn werkt niet altijd hoor. Ik deed dat altijd wel. Vooral als er rechten geschonden werden op de werkvloer of wanneer ik pestgedrag herkende. Maar het heeft niet zoveel zin om daar fel op te zijn, als je niet genoeg macht of aanzien hebt om er wat aan te doen. Je kunt het wel zeggen tegen iemand die wel in die positie is of het bespreken met zo’n persoon, maar als die er niet aan wil, kun je verder niets. Sterker nog, je kunt de bal teruggekaatst krijgen, waarbij je opeens zelf de boeman bent, omdat je hebt gezegd wat er niet klopte. Het heeft mijn (school)carrière er in elk geval nooit beter of makkelijker door gemaakt. Ach, ja, zo kan ik nog wel even doorgaan met voorbeelden.
Ik kan niet voor anderen praten of voor alle situaties. Ik wil ook niet zeggen dat het altijd makkelijk is. En soms zit je in een situatie die het eigenlijk voor je gevoel onmogelijk maakt om je uit te spreken. Ik kan alleen terugkijken en vaststellen dat ik zelf soms duidelijker had moeten zijn, wat de consequenties ook geweest zouden zijn.