Interessant, vind ik het. Hoe het komt dat hele culturen, hele landen, stil lijken te blijven staan. Dat er niets lijkt te veranderen, terwijl de eisen van de tijd, de eisen van mensen, dat wel doen.
Wij bezochten een stadje op een toeristische route. Dé toeristische route, schijnbaar. Het was een van de ‘minder toeristische’ plaatsen op de route (daarom had ik het uitgekozen). Maar toch. Gezien de omvang van de reputatie van de route zal het er in de zomer flink druk kunnen worden, denk ik.
Afgelopen weekend was in Frankrijk geen zwarte zaterdag, maar wel een oranje. Dus druk. Overal in Europa hebben mensen vakantie.
Toeristische route, druk weekend, vakantiegangers, een en een is twee zou je zeggen. Ondernemers uit de branche die worstelen met een teruglopend aantal vakantiegangers, zullen klaar zijn om hun slag te slaan, zou je zeggen, dit eerste weekend van het seizoen.
Maar zo was het niet.
Het stadje, dat een historische, middeleeuwse kern heeft en precies zo’n stadje is als mensen van over de hele wereld leuk vinden om te bekijken, was verlaten. Nou ja, behalve de Nederlandse en Duitse toeristen dan die er wat verloren rondwandelden.
Ik liep een bakkertje in dat gespecialiseerd bleek te zijn in de lokale lekkernij. Een soort van tulband-brioche. Mooie, luxe zaak die nog voorraad had. In tegenstelling tot de andere twee bakkers die we die ochtend al geprobeerd hadden (note to self: Fransen hebben op zondag ruim voor 11:00 hun brood in huis).
Het leek of de wat oudere mevrouw achter de balie moest huilen. Ze stond met haar rug naar me toe en mompelde iets. Ze bleek bezig te zijn om nieuwe baksels in de oven te zetten. Ze was op leeftijd en uitgeput en had iets triests. Ik kocht een paar pretzels. En voelde me schuldig dat ik niet vroeg aan haar of het wel ging.
We zagen verderop ook nog een slagerij/traiteur. Aangezien we in geen van de andere twee stadjes waar we waren een winkel hadden kunnen vinden die open was op zondag 1 mei (!), greep ik mijn kans. Ook hier een hele oude meneer achter de toonbank. Met een jongere vrouw van mijn leeftijd die hielp en me mijn mini-quiches aanreikte.
We liepen terug naar de auto. Er was niets te doen. Niets te zien. De vele mooie oude huisjes waren allemaal dicht, afgesloten, op slot. Luiken toe. Auto’s stonden in de middeleeuwse straatjes geparkeerd voor de middeleeuwse voordeuren. Alles was stil en doods.
Tuurlijk: zondagmiddag rond lunchtijd in Frankrijk is het stil. En 1 mei is een vrije dag. Zondag ook. Mensen gaan nog naar de kerk (in het andere plaatsje waar we waren, liepen de twee kerken net uit). En ze lunchen uitgebreid.
Maar er zijn ook toeristen. Die lopen met hun ziel onder hun arm op zoek naar een plek om iets te eten. Ergens waar ze hun kleine kinderen mee naar toe kunnen nemen. Een koffietje te drinken (liefst een lekkere koffie). Een plattegrond te halen bij de lokale VVV om te zien wat er te doen is.
Als dit plaatsje in Nederland of in de VS had gestaan, had je overal koffie kunnen krijgen. En pizza. En had ieder restaurant kindermenu’s en kleurplaten gehad en misschien zelfs een speelhoekje. Had je crepes kunnen kopen op straat. Je foto kunnen laten nemen met een middeleeuwse ridder.
Ik zeg niet dat zo’n oud plaatsje er dan leuker op wordt. Of dat ik het dan zelf nog leuk zou vinden. Maar wat ik vind is niet belangrijk.
Wat belangrijk is, is dat nieuwe generaties toeristen gemak willen. En lekkere koffie, om mee te nemen. En goed wifi. Je moet het ze makkelijk maken, suggesties doen, verleiden met aanbiedingen die ze niet kunnen weerstaan. Instagramwalks en historische routes en middeleeuwse lekkernijen – weet ik veel. IJsjes voor de kinderen. Een aanbieding van koffie plus appeltaart voor de mensen van boven de 50. Een bord met ‘gratis wifi’ voor de mensen onder de 30.
Ik weet het niet – hoe verander je een cultuur? Hoe help je een hele regio? Hoe innoveer je een industrie die het al 50 jaar hetzelfde doet?
Ga ik nachtje over slapen, denk ik. 🙂
- Yogamatje - 20 mei 2023
- Aiiiiiiiiiii - 11 mei 2023
- Anoniem bloggen bestaat straks niet meer echt - 3 april 2023
De EU heeft hiervoor het concept ‘smart specialization’ omhelst, maar dergelijke veranderingen gaan nooit snel.
Wat is dat?
Om deze reden ben ik juist zo dol op dit soort Franse plaatsjes. De tijd heeft er stil gestaan. Nergens WiFi te bekennen. Heerlijk! Ik ben jaren achter elkaar op 1 mei naar Frankrijk gegaan. Het is er zo stil, omdat de hele plaatselijke bevolking bij de dichtstbijzijnde brocante rondloopt. Als je nog in Frankrijk bent, kijk dan even op https://vide-greniers.org/. Daar staan per regio alle rommelmarkten op een rij. Veel plezier!
Leuk! Dankjewel!
Ik vind het ook wel iets van charmant eigenlijk zo’n plaatsje dat geen moeite doet.
Of zouden ze simpelweg hun rust met hand en tand willen bewaken? Op zich is zoiets als dit al een trekpleister – waar tref je dit nog aan? Gaat dat zien! 😉