Bij toeval landde ik vandaag op dit leuke mamablog: www.secret-agent-josephine.com. Als je wilt weten hoe (niet echt denk ik! jammer dan. hier ga je):
- Ik was dus bezig om te kijken of de lange lijst blogs uit mijn boek nog klopt (zie: gisteren)
- Ik kwam op het blog van The Bloggess, waar ik al een tijdje niet had gekeken
- Ze was nog steeds grappig en echt (echt heel echt)
- In haar sidebar vond ik een lijst met blogs die ik niet kende
- Hoewel ik niets met zwangerschap meer te maken heb klikte ik toch op deze link
- Ik vond die plaatjes zo leuk (de teksten en het concept ook trouwens)
- Ik las onderaan dat ze door deze mevrouw gemaakt waren.
Zo gaan die dingen, he. Down the rabbit hole die blogs heet.
Hoe dan ook. Ik dacht: wat zou het leuk zijn om zo te bloggen.
Mamablogger worden, dat lijkt me wel wat.
Met allemaal vrolijke foto’s van je kinderen en je creatieve uitspattingen en je vrienden en je feestjes en al je positiviteit. En dan ook lekker vloggen en mooie video’s maken voor Instagram van je schattige kinderen. Weet je wel? Dat idee.
Ik denk dat ik daar heel goed in zou zijn, hoor. Ik bak ook cupcakes en maak foto’s en heb een mooie vlogcamera, tenslotte.
Maar toen dacht ik meteen: ik moet er niet aan denken. Want ik zou mijn kinderen nooit op die manier publiekelijk ten toon willen stellen. Althans, ik zou wel willen, maar ik vind het niet verstandig, niet juist en niet eerlijk . Niet verstandig omdat ik het niet veilig vind. Niet juist omdat niet ik maar zij de baas zijn over hun online identiteit en hun privacy. En niet eerlijk, omdat het niet eerlijk voelt om altijd mooi weer te spelen. En dat zou ik zeker gaan doen: mooi weer spelen.
Het is leuk om te bloggen over je leuke vakantie, lekkere koekjes en succesvolle zelfgemaakte jurk. Maar het is minder leuk en makkelijk om eerlijk te zijn. Om te bloggen over de tegenvallende schoolresultaten, de keren dat je tegen je kinderen stond te schreeuwen, het verdriet dat je voelt als dingen niet goed gaan, de twijfel die je voelt als je niet weet wat je moet doen in bepaalde situaties, de kwetsbaarheid die je voelt als je zo van iemand houdt en al die andere dingen die bij het leven van ouders horen.
Het leven bestaat – verrassing, verrassing – niet alleen maar uit knuffelige babytjes, snoezige konijntjes, roze cupcakes en zelfgemaakte gestippelde slingers. Er is wel degelijk een grote roze wolk, voor moeders. Maar roze wolken komen nooit alleen. En ik wil niet bijdragen aan die perfecte-vrouwen illusie die een vrolijk mamablog ten gevolge kan hebben. want ik weet als geen ander – of nou ja, als miljarden anderen feitelijk! – hoe groot de druk is op vrouwen en op moeders.
Toch is het jammer.
Ik heb namelijk
SCHATTIGE
kinderen.
Ze zijn grappig, druk, hebben prachtige ogen waarmee ze me iedere dag smeltend aankijken, zeggen leuke dingen en stellen interessante vragen. Ze zijn de allerleukste die je kunt vinden op deze aarde, dat begrijp je. Ze zijn de maan, de zon, het hele universum. En ik ben blij dat ze nog zo klein zijn dat bij me wonen en ik ze iedere dag kan knuffelen.
Maar om nou te zeggen dat het allemaal rozegeur en maneschijn is, dat ouderschap? Nou. Nee.
(“Als je tijdens de vakantie al uitkijkt naar de start van de school en het ritme dat dat meebrengt, zit je in de rode zone”, zei een vriend vandaag tegen me. Nu kijk ik er niet echt naar uit. Maar het lijkt me wel lekker, eh, rustig, dat de school weer begint na twee weken ….. Ahum.)
Daarom: Mamablogger worden is geen optie.
Ik zou het alleen willen als ik ALLES zou kunnen delen. En dat mag ik niet van mezelf.
Desalniettemin bewonder ik de mamabloggers die het doen. Die mevrouw uit het begin, bijvoorbeeld. Ik zou alleen willen dat ze iets eerlijker zijn over de lastige momenten. Daarom vind ik Laura zo leuk op Instagram. Daarin herken je de echte moeder.
Maar zo kan ik dat niet. Dus ik moet een andere niche zoeken, he.
Die van bloggende professional die ook moeder is? Ook een mooie…
PS Ik ben er wel eens van beticht een moederblog te zijn. Door een uitvaartverzekeraar die graag wilde dat ik een stiekem gesponsorde link naar hun service op zou nemen in een blog over kinderen. Geen grapje (zie onderaan).
- Zoals ik al zei - 2 april 2021
- Wandelen tot je een ons weegt - 28 maart 2021
- Over aanhang, blogangst en schrijven als een camera - 24 maart 2021
Wat is de rode zone?
Ja dat weet ik niet maar ik denk dat het betekent dat je tegen overspannen of oververmoeid of zo aan zit??
Persoonlijk ben ik altijd wel blij dat de vakantie voorbij is, maar mijn kinderen ook. Wij gedijen allemaal beter in een vast ritme. Gisteren was het heel duidelijk dat vervelen best goed is, maar te lang vervelen is gewoon vervelend. Ze gingen elkaar irriteren, mij irriteren…. Nee, ik ben wel blij dat de vakantie voorbij is…. denk overigens niet dat het echt een rode zone is hoor, maar gewoon een reactie op teveel van het goede 🙂
Ja dat denk ik ook, dat rode zonde zal wel meevallen lijkt me zo.
maar af en toe een leuke anekdote of uitspraak van ze is toch nog wel acceptabel? (en valt vast ook leuk te combineren met een of ander onderwerp! ;-))
ja dat is ook zo. Maar het luistert nauw, vind ik. Vind jij niet?
Ja het luistert nauw, ik denk ook altijd wel tien keer na als ik anderen betrek in een blogpost, als ik het doe dan meestal in een meer algemene vorm.
Ik ook. Of ik doe alsof het lang geleden was. 😀 (sssttt niet doorvertellen)