Wie dit blog in de gaten houdt weet dat ik 6 jaar lang iedere dag blogde. En toen stopte. En toen weer begon (dit jaar). En nu al weer een week twee weken niets heb gepubliceerd.
Dat komt niet omdat ik geen ideeën heb, of geen tijd (tijd? priori-tijd bedoel je zeker!). Maar omdat ik een veel te ambitieus project ben begonnen. En toen dat af was, weer een beetje klaar was met dat bloggen.
Blogambitie is een mooi ding
Al weken geleden bedacht ik dat het leuk zou zijn om een uitgebreide instructie te schrijven voor een niet nader te noemen social media platform (OK: deze!). Ik ging aan de slag en maakte tientallen screenshots, die ik vervolgens bewerkte met pijltjes en zo. Ik wilde ook goed uitzoeken wat de stappen waren om bepaalde dingen voor elkaar te krijgen op dat platform. Zo van: doe dit, dan dat, klik hier, klik daar … en de screenshots moesten dat duidelijk maken.
Al die screenshots moesten bewerkt worden met pijltjes en ze moesten verkleind worden of worden bijgesneden. En ze moesten natuurlijk eerst van mijn telefoon op mijn computer en dan weer via dropbox op mijn laptop, waar ik het meeste op werk. En dan moest ik ze eerst nog allemaal langslopen en hernoemen, anders wist ik niet wat ik nodig had op welk moment bij welk onderwerp.
Je ambitie kan je lamleggen
Je kunt je voorstellen dat er heel wat uren overheen gingen. Want gaandeweg realiseerde ik me telkens dat mensen misschien ook nog iets anders moesten weten. En iets anders. En nog iets anders. Af en toe liet ik het even liggen en ging dan na een weekend weer verder, als ik even tijd had (oh sorry, prioritijd).
En toen, opeens, dacht ik: het werkt zo niet. Ik had geen overzicht, het stuk werd ongelofelijk lang, en er klopte ook iets niet. Toen ik alle paragrafen op een rijtje zette, realiseerde ik me dat het een soort lappendeken was geworden. Ik sprong van de hak op de tak: je moet dit weten, maar ook dit. Trouwens, als je dit wilt, moet je ook niet vergeten om zo te doen. En by the way, hier zijn nog wat voorbeelden van iets anders.
Het ging telkens van meta naar micro, van praktisch naar strategisch, van B2C naar B2B.
Er klopte gewoon helemaal niets van.
Mijn ambitie had me lamgelegd, eigenlijk. Het was zo’n groot artikel geworden dat er geen touw meer aan vast te knopen was. Het zou NOOIT AFKOMEN. En zelfs als ik het zou publiceren, zou het nooit succesvol zijn, omdat het zo onoverzichtelijk was en er eigenlijk ook nog veel dingen miste.
Begin bij het begin en blijf bij de basis
Eigenlijk had ik ook geen duidelijk doel meer voor ogen. En geen duidelijke doelgroep. Ik wist, kortom, niet meer op welke vraag ik eigenlijk antwoord gaf.
Dus nu heb ik het helemaal anders gedaan.
Ik heb het allemaal nogmaals doorgelezen. Alles wat eigenlijk niet paste er uitgehaald en er een ander artikel van gemaakt (deze). Goed gekeken voor wie ik het nu eigenlijk schreef en wat die doelgroep zou willen weten. En mezelf de tijd gegeven om het helemaal af te maken, al gingen daar nog dagen overheen.
Mijn concusie is dat ik het soms te groot maak. Te ingewikkeld. Doe ik ook met mijn nieuwe boek: het moet zo goed zijn dat het eigenlijk niet lukt. Het moet zo volledig zijn, dat de gedachte aan dat boek me al zenuwachtig maakt.
Soms moet je het niet te groot maken. Gewoon beginnen bij het begin. Het simpel houden, kleine stappen maken, en doorgaan.
Simpel, eigenlijk.
Alleen dat toepassen, he?!
- 5 Manieren om als social media adviseur nee te zeggen tegen je communicatiecollega’s - 14 juni 2022
- Ze kunnen het niet ruiken - 9 mei 2022
- Bloggen met een drempel - 20 april 2022
Geef een antwoord