Zo dacht ik vandaag, onderweg van Istanbul naar Çannakale. Een stad die beroemd is bij toeristen omdat het 1) dichtbij Troje is (ja! Het Troje van het paard) en 2) een korte oversteek je naar Gallipoli brengt, waar de beroemde veldslag/veldslagen plaatsvonden tussen de Turken enerzijds en de geallieerden anderzijds.
De geallieerden verloren uiteindelijk, mede door de slimme en eigenzinnige tactiek van een Turkse militair die later bekend kwam te staan als Atatürk. Hij deed dan ook echt indrukwekkende dingen.
Maar daarover wellicht een andere keer meer.
Wij waren voor de lunch gestopt in een plaatsje dat Tekirdağ heet. Bekend om zijn speciale Tekirdağ Köfte. Volgens de Lonely Planet is die spicy (in tegenstelling tot de bekende Turkse gehaktbal-achtige köfte die niet spicy zijn).
Enthousiast besteld.
Ze hadden een andere vorm maar smaakten net als iedere andere köfte die we ooit gegeten hadden.
Maar wat nou zo lollig en lokaal is, is dat:
1) Ieder restaurant dat geen visrestaurant was, kondigde op grote borden aan dat je er Tekirdağ Köfte kon eten
2) Al die restaurants heetten ‘Meshur köfteci’ oftewel, meester köftemaker.
Nog kilometers na het stadje kwamen we langs de weg restaurants tegen die groots verkondigden dat ook zij Tekirdağ Köfte verkochten.
Ik realiseerde me dat het net zoiets is als ‘Texels lam’ op Texel.
En weet ik wat je op de Veluwe hebt. Deventer Koek. Champagne in de Champagne.
En zo heb je het eigenlijk altijd en overal: slimme lokale marketing. Alleen waren hier de uithang- en reclameborden wat groter. En sterk gericht op al die busladingen toeristen die hier langskomen in april en in de zomer. We hebben het niet over een paar honderdduizend! We hebben het (volgens de LP) over miljoenen.
Marketing van een etenswaar als ‘lokaal’ loont de moeite, dat moge duidelijk zijn.
Ach. Zo blijf je lekker bezig, 4 uur lang turend uit het autoraam.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Geef een reactie