Ik moet iets kwijt. Ik moet het kwijt, in de zin van ik-wil-het-uiten, en ik moet het kwijt, in de zin van ik-wil-er-in-mezelf-ook-van-af.
Ik wil af van de calvinistische, niet-boven-het-maaiveld-uit-mentaliteit.
Ik postte enthousiast een update ergens op een sociaal netwerk van de week, over een hoogtepunt. En het kon niet uitblijven: naast een heleboel enthousiaste comments was daar de domper. De opmerking in de trant van laten-we-maar-hopen-dat-het-zo-blijft. Bah. 🙁
Wees je er vooral bewust van dat na een hoogtepunt, alles weer naar beneden gaat!
Geniet er maar van, want morgen kan alles anders zijn!
Laten we maar hopen dat het zo blijft!
Niet iedereen is zo gelukkig als jij!
Dat is onderdeel van onze cultuur. Zit ook in mij. Anderen naar beneden trekken aan hun voeten als ze dreigen boven je uit te stijgen. Omdat ze succesvol zijn, of gewoon gelukkig.
Mag niet he. Gelukkig (er) zijn, succesvol (ler) zijn, blij (-er), zijn, slim (-mer) zijn, en al helemaal niet tevreden (ner) zijn. Wee je gebeente!
(ook een mooie uitspraak, trouwens, “wee je gebeente”, meteen even die associatie met de dood verbinden met een dreiging)
We doen dat niet bewust natuurlijk, dat dempen van de feestvreugde. We zijn wie we zijn. Het schijnt in onze cultuur samen te hangen met de heer Calvijn. Zou best kunnen.
Heb ik al vaker verteld hier, maar ik heb ooit een prachtige lezing gevolgd van een Amerikaanse professor in Nederland die het verband legde tussen Calvinisme en Puriteinen en de huidige, kapitalistische, op succes gebrande Amerikaanse cultuur. Die het tegenovergestelde lijkt van die van ons, maar uit dezelfde basis stamt, legde hij uit. Ik ben naarstig op zoek naar het betreffende artikel, maar kan het zo snel niet vinden.
Hoe dan ook.
Het voelt toch niet zo goed, die domper op de vreugde. En waarom zou je? Wat voegt het toe?
Het doet me denken aan vroeger, toen ik een nieuwe (prachtig blauwe) jurk had gekregen, en trots bij een vriendinnetje langsging. Ik kreeg echt niet iedere dag een nieuwe jurk hoor. Ik was er heel blij mee.
Haar moeder zei alleen maar”Kon je moeder dat wel betalen?”. Dat komt, mijn ouders waren gescheiden, maar we woonden toch nog in een mooi huis. Dat paste niet in het plaatje. Dat hoorde niet. Vond ‘het dorp’.
Weg ermee.
Steun, gun, inspireer en geniet! Dat is mijn motto!
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Great Read Elja – and soooo true – !!!
Ter illustratie van bovenstaande – ik kan veranderen wat ik hier boven enthousiast intikte – mijn brain stond nog op Engels –
Net terug uit Duitsland heb ik Engels Duits en Turks door elkaar gepraat -excuse me – maar ik ga het niet verbeteren
Maar ik doe het niet meer of probeer het niet meer te doen als het bij informele gelegenheiden is ,want dit is how my brain works. No matter wat any=body thinks or says about it… And if they like me less because of it, their loss…
Mijn eigen esperanto 😉
Mijn Duitse vriendin met Turkse roots haalde gisteren een anecdote aan over iemand bij haar op het werk, notabene een bedrijf met Cross Culturale insteek. Zij, Turks en zeer flamboyant, een prachtige vrouw aan mijn vriendins enthousiasme te horen die haar er positief om benijd. “Die vrouw durft en doet van alles vanzelf waaa ik van mijn levensdagen niet aan zou durven”, zei ze bewonderend .. Zo was ze eens op een groot feest de wenteltrap op gelopen en was in zingen uitgebarsten, gewoon, omdat de film-achtige ambiance daartoe uitnodigde…. Mijn vriendin vertelde hoe de vele, zoiets als 80 Duitsers, een Calvinistisch volk bij uitstek, zich stante pede verslikten, verstarden en verstijfden… So not done, so unheared of… ZO onverwachts en spontaan en ‘anders’…. Hier moest ik aan denken toen ik je stukje las… Een mooi rollmodell.Zo zonde dat zoveel (mense) kinderen hun spontaniteit kwijtraken door misplaatste oordelen, vanuit onwetendheid, ongemak of jaloezie…
Het niet makkelijk om positief te blijven, en jezelf voor te houden dat dingen goed komen, vertrouwen te houden. Althans, voor de een is het makkelijker dan de ander. En om zo jezelf te zijn als die dame.
Het is ook niet makkelijk om jezelf en je eigen negatieve gedachten telkens te analyseren en te bedenken waar het vandaan komt. Het vereist absolute eerlijkheid over jezelf. Ik kan dat niet altijd.
so true, both –
beide, helemaal niet makkelijk, zeker niet als de kop=op generatie alom vertegenwoordigd en aan het woord is.
Ik heb er een flink aantal van uit mijn Twitter TL gegooid, die zweren bij de maakbaarheid van het leven.
En absolute eerlijkheid naar mezelf, ik ben er best wel goed in, maar heb ook de nodige structurele blinde vlekken die me met grote regelmaat het zicht grandioos ontnemen.
En soms ontbreekt de energie ook gewoon.
and by the way…
I’m your fan. all the way.
Mooi!
Ik had het andersom deze week.
Ik wilde even stil staan bij de momenten dat ik me minder zeker voel. Want die zijn er gewoon.
Ik kreeg allemaal “kop op!” reacties. Heel erg lief.
maar ik dacht wel “Maar dat andere mag er toch gewoon ook zijn? En dat kan er toch ook gewoon naast bestaan? ”
Ik kreeg de neiging om een post terug te schrijven dat het helemaal niet zo slecht gaat met me.
Ik weet precies wat je bedoelt. Wat als steun is bedoeld, kan soms een beetje, tsja, onbedoeld condescending overkomen.
Ik twijfelde over mijn reactie onder je blog, ik kon het helemaal niet goed uitleggen, het was niet zo bedoeld als het klonk.
Natuurlijk is daar ruimte voor. En natuurlijk betekent dat direct ‘dat het niet goed met je gaat’. Het zal wel komen omdat je iedere dag alleen dat ene stukje tekst en wat tweets hebt om op af te gaan, en je daar op reageert? EN omdat je gewoon JEZELF projecteert op die ander. Laten we dat niet vergeten! Je zit gewoon tegen jezelf te praten soms, in zo’n comment (of in het leven). Haha! Anyway. *huppelt naar jouw blog voor een comment*
🙂
Ik denk dat het een vorm van jaloezie is. Konden we maar wat makkelijker over dat soort kritiek heen stappen. Ik oefen me rot!
Hoi Mary – ik denk het ook. Maar wat is jaloezie eigenlijk? Ontevredenheid over je eigen situatie?
Is het niet vaak jaloezie? Ik heb het zelf redelijk om kunnen turnen, nadat ik een tweet van Alain de Botton had gelezen: “We should keep a diary of our moments of envy – with which to work out what to do next.”
Ja, ik denk dat dat klopt. Ik ben er zelf ook steeds alerter op. Want het is niet leuk voor anderen, maar ook niet voor jezelf! Net wat Mary ook zegt, he?
Lieve Elja ,
Geniet gewoon lekker van je euphorie!!
Jij verbeterd jezelf continu, en dat komt mede omdat je iet voldaan achterover leunt!
Go girl!!!
xxx
Amen! 🙂
Wauw! Echt heel mooi! Enjoy!