Kunst. Met een grote K. Wat is dat? Wanneer is iets Kunst? Weten de musea meer dan jij en ik? En zo ja, waarom?
Het antwoord is denk ik dat ze kunstvoorwerpen in hun context kunnen plaatsen. Dat ze het hele verhaal begrijpen en door dingen heen kunnen kijken.
De leukste kunst vind ik de kunst die je raakt, verrast en inspireert. En dat gebeurde vandaag, toen ik in het Stedelijk Museum ‘s-Hertogenbosch was.
Ik was er voor een afspraak. En ik wist dat de verzameling bestond uit keramiek en sieraden. En dat ik niets met sieraden heb en keramiek mooi vind. Maar ik had niet al die andere dingen verwacht.
Het begon al met het feit dat ik heel even helemaal alleen in de expositieruimte was. Heerlijk gevoel.
De expositie (deze) was totaal anders dan ik had verwacht. Niet alleen keramiek, maar ook prachtige tekeningen en schilderijen die je grijpen. En door de uitleg krijgt alles ook zoveel context. Dan begrijp ik het beter en vind ik het nog leuker.
Maar ik werd nog meer gegrepen door een video-installatie. De scene die speelde toen ik langs liep, leek op de foto’s die ik mooi vind. Rauw, ergens aan het water, vaag, zwart-wit, maar dan bewegend. Ik ging op het bankje zitten en zette de koptelefoon op.
Het heet ‘We write but never meet‘, van kunstenaar Niels Duffhues. Ik weet niet of je hem nog ergens anders kunt zien.
Dit is de trailer – hoewel de scene die mij greep veel eerder in de film kwam dan de scenes uit dit stukje. Toen het me greep, wist ik nog niet van dit mooie gedicht en die zwoele stem. 😉
Het deed me aan Istanbul denken, en aan andere dingen. Gewoon, meeslepend.
Ik had eigenlijk maar een uurtje om twee musea te bekijken (ik wilde ook even een kijkje nemen bij het Noordbrabants museum, in het zelfde gebouw) maar ik raakte volkomen afgeleid in het Stedelijk museum.
Ik raakte aan de praat met de curator, die midden in de expositieruimte zat te wachten op twee kunstenaars in het kader van een project waarin die kunstenaars hedendaagse problematiek verkennen. Op de tijdelijke muren kun je precies zien wat hun denkproces is. Vol met geeltjes en aantekeningen en printjes van interviews.
Moderne | kunst.
En toen kwam ik op het kantoor van het museum en zag ik dit. Het lijken zwart-witfoto’s maar zijn het niet – het zijn gewoon kleurenfoto’s.
De kunstenares heet Marjan Teeuwen. Ze verzamelt materialen in en van gebouwen die gesloopt gaan worden en ordent ze. Waanzinnig is het.
Hier (Google) zie je foto’s van haar werken. En hier zie je hoe ze te werk gaat (video).
Helaas is haar expositie in Leiden net afgelopen zie ik, nét gemist!
Kunst moet een verhaal vertellen, verrassen, een diepere laag hebben. Maar vooral is het leuk als je het gewoon over je heen kan laten komen en je kan laten verwonderen.
Aanrader – allemaal naar Den Bosch!
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Aan een definitie wat Kunst (met een grote K) is waag ik me niet.
Laat mij maar gewoon regelmatig een museum of theater bezoeken en genieten van de belevenis. Of ik het allemaal begrijp vind ik minder belangrijk dan wat het met me doet. Doet het me niets dan heb ik daar verder geen waardeoordeel over. Raakt het me, blijft het me bij, dan ben ik een ervaring rijker.
Nogal een egoïstische instelling nu ik het zo lees 🙂
Nee zo doe ik het ook eigenlijk. Maar dat we dat kúnnen, met wat ons voorgeschoteld wordt, daar ligt denk ik wel een keuze en een niveau van kennis aan ten grondslag.