Jaren en jaren geleden schreef ik een boek over hoe je de online wereld kunt laten raken aan de offline wereld. Het ging over online locatiemarkting, en hoe je slim gebruik kon maken van social media platformen om je lokale business te marketen. Dat komt omdat ik me had gerealiseerd dat er een directe connectie mogelijk is tussen fysieke locaties en hun virtuele counterpart. En dat dat mogelijkheden biedt.
Het boek was zijn tijd een beetje te ver vooruit. Of misschien was het de titel (‘zet je zaak op de kaart’). Hoe dan ook was het geen grote hit. Maar dat gevoel, dat besef dat er een hele online wereld over ons heen ligt en dat je die eigenlijk niet kunt negeren – helemaal niet als je een eigen fysieke zaak hebt – dat heb ik nog steeds.
Aan de andere kant heb ik nu ook ervaren hoe rustig het is om NIET met social media bezig te zijn.
LinkedIn is inmiddels een belangrijke informatiebron geworden – wat eerst vooral Twitter voor mij was – maar verder gebruik ik niets meer. Geen Facebook, geen Instagram en al helemaal geen X. Ik kijk niet naar Mastondon, want het is zo’n schrale kopie van wat Twitter was dat ik altijd teleurgesteld ben. En nu ik van dichtibj meemaak wat voor invloed TikTok heeft op de mentale gesteldheid van mijn pubers, heb ik dat ook verwijderd.
Het is lekker rustig in mijn offline wereld.
Maar het is ook een totale illusie.
Het is net als het nieuws niet meer lezen, en het journaal niet kijken: je kunt het negeren, maar het is er natuurlijk wel gewoon.
Aan de andere kant: soms voegt het helemaal niets toe aan je leven of aan de wereld als je alles weet en al het nieuws kent. Steeds meer vraag ik me af of het zin heeft, nieuws.
Ik ken mensen die de hele dag door alerts ontvangen van nieuwssites, en de hele dag volgen wat er in de wereld gebeurt. Het neemt veel van hun mentale ruimte in, iedere dag, de hele dag.
Ik vind ook dat een besef van de rest van de wereld belangrijk is. Maar ik heb geleerd dat ik veel dingen in de wereld niet kan veranderen. En dat ik me beter kan focussen op spefieke informatie, specfieke acties, en de mensen om me heen.
En dat geldt ook voor de online wereld. Ik weet dat die er is. Ik heb een beeld van wat er is, goed en slecht.
Maar ik hoef niet zo nodig overal van op de hoogte te zijn. Een RSS-reader met mijn favoriete blogs; een beperkt aantal nieuwsbrieven; en een LinkedIn feed die steeds beter getraind is op de mensen die ik het liefste volg – dat is eigenlijk genoeg.
Kunnen mijn kinderen me altijd nog vertellen over de laatste TikTok-trends.
PS In ander nieuws: ik heb het artikel over Facebook en het verwijderen van je gegevens aangepast, n.a.v. de email van META hierover.
81/1000
- Zoekend naar de blogstreak - 21 mei 2025
- De rauwheid van rouw - 17 mei 2025
- Oud is (niet) wijs - 16 mei 2025
Ontdek meer van Elja Daae
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
De grens tusen on- en offline is bij mij vaag en grillig. Ik maak m’n keuzes. Boodschappen haal ik in de buurt. Moet immers ook bewegen. De overburen laten PicNic of AH komen. Dat is voor mij niet anders dan dat mijn ouders 50 jaar geleden de winkelier en de slager aan huis lieten komen. Wil ook graag voelen wat ik koop en ben geen terugstuurder. Voor een geleidehond van een kennis bestel ik voer op het internet. Spul moet toch gebracht worden en de verschillen voor hetzelfde pak zijn enorm, tussen 55 en 90 euro. Nieuws op TV vind ik niet anders dan nieuws via internet. Kijk TV via het internet en het is maar waar je het ophaalt. Ik spoel grote delen waar ik niets mee kan door. Denk aan het dagelijks vermorzelen van Palestijnen en Ukraïeners, of gezever over Faber- of Trump akkefietjes. De Regiokrant lees ik af en toe in de bieb. Soaps op TV keek ik al nooit, dus vergelijkbare meuk op het internet laat ik ook aan me voorbij gaan. Youtube kijk ik wel (denk aan de column van Pieter Derks), maar op LinkedIn t/m Instagram kom ik nooit. Lees wel blogs en zit in een aardigte bubble op Mastodon.