Ik weet niet hoe ik kan bloggen over alles. Het is te groot.
Donderdag overleed mijn moeder en nu ben ik zoekende, verloren in een soort niemandsland. Zoals A. zei: duizenden vrouwen voor jou verloren hun moeder en alles wat je voelt is OK en normaal.
Eerder miljarden, denk ik eigenlijk. Hoeveel mensen hebben al bestaan op de wereld?! En was de helft van hen vrouw? Net als de helft die overblijft?
Maar ik wil wel bloggen, dus ik houd het gewoon klein.
Ik was de afgelopen twee dagen alleen maar bezig met de vraag wat er is gebeurd, hoe het is gegaan, wat we nog hebben gezegd, waarom ik dit of dat deed. Wat heb ik nog gezegd? Wanneer? Waar hadden we het over, een week geleden? Wanneer zei welke arts wat precies?
F. zei gisteren: ik zou wel zo’n grote schaal willen hebben, voor salades als deze. Ik dacht meteen: ik zag zo’n schaal, van de week … waar zag ik zo’n schaal? Tot ik me realiseerde dat dat was toen ik bij mijn moeder was een week geleden. Net als iedere zondag. Op zoek naar een foto-album op de vide in haar huis. Daar stond een grote, moderne schaal waarvan ik niet wist dat ze hem had.
Maar ik dacht natuurlijk niet: leuke schaal om te hebben, die is voor mij straks.
En toch is het zo, als mijn broer het goed vindt.
Zo zitten mijn gedachten in een loop.
Rare fase.
67/1000
- Zoekend naar de blogstreak - 21 mei 2025
- De rauwheid van rouw - 17 mei 2025
- Oud is (niet) wijs - 16 mei 2025
Ontdek meer van Elja Daae
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Heel veel liefde en sterkte gewenst in deze moeilijke periode.
Oef Elja, gecondoleerd. Sterkte.
Dankjewel!
Gecondoleerd!
Dank Paul
Gecondoleerd!
Leeft je vader nog wel?
Dankjewel. Ja.
Och nee, gecondoleerd. En klein is mooi.
<3