Jongleren is overrated

voetbal

Ik zat gisteren na te denken over al die ballen die wij ouders in deze tijd in de lucht moeten houden. Het zijn er nogal veel.

Sterker nog, het lijkt wel alsof ook mensen zonder zorgtaken een belachelijke hoeveelheid ballen in de lucht proberen te houden. Zelfs kinderen gaan jonglerend door het leven.

Ik ben, kortom, niet alleen.

Het is een terugkerend thema bij mij, dat jongleren.

Die vraag welke ballen je nou in de lucht kunt houden en welke je gewoon kunt laten vallen. Kijk maar.

Maar dat wil niet zeggen dat ik het niet blijf proberen, dat jongleren.

Het punt is dat je nog zoveel ballen in de lucht kunt proberen te houden, er gaan er altijd een paar vallen die je ook probeerde omhoog te gooien en weer op te vangen en weer omhoog te gooien.

Het zou eigenlijk beter zijn als het een bewuste keuze was, he?

Dat je die ballen gewoon weg zou gooien.

Wat je weggooit, kan ook niet meer vallen.

Soms moet je het weggooien. Of gewoon laten vallen.

De bal ‘schoolfoto’s bestellen’ was al twee jaar weggerold maar die heb ik net weer even opgepakt. Hop.

Voor mij is de bal ‘zelf gezonde maaltijd op tafel zetten’ zo’n bal die ik lastig kan laten vallen. Maar ik weet dat er mensen zijn die makkelijker zijn met de vraag óf ze koken en wát ze koken. En de dag dat een vriendin vertelde dat ze soms gewoon een ei bakt als avondeten voor haar kinderen veranderde mijn leven. 🙂

Er zijn ook ouders die de bal ‘kinderfeestje’ gewoon ver weg smijten. Die doen het niet, kinderfeestjes. Begrijp ik wel (kinderfeestjes…argghhh) maar die bal houd ik bij me.

En de bal ‘feestjes en borrels geven’ bijvoorbeeld, die is mij meer waard dan de bal ‘prachtige inrichting’ dus die houd ik in de lucht. Worden we als gezin gelukkiger van, als we af en toe een feestje kunnen geven. Als we met Halloween ons huis versieren, pompoenen snijden, bezoek hebben en samen om het kampvuurt in de voortuin kunnen zitten, snoep uitdelen.

Ik was vroeger de vriendin die altijd een leuk cadeautje meenam voor de vriendinnen waar ik langs ging om te eten of koffie te drinken. Altijd. Ik kon niet bij mijn ouders komen zonder bloemen of bij mijn vriendinnen zonder leuk kookcadeautje of reep lekkere chocolade. Maar die tijd is voorbij. Die bal is gevallen en onder de kast terecht gekomen.

Het zijn niet de grote ballen die het jongleren onmogelijk maken, het zijn de kleine.

De schoolfoto’s en de nieuwe gymkleren. De opgeruimde huiskamer, het opgemaakte bed, de cadeautjes voor vriendinnen, het telefoontje naar je jarige oma, de op tijd betaalde rekeningen, de kinderbroeken zonder kapotte knieën, de opgeruimde inbox.

Inmiddels weet ik dat het niet kan. Je kunt niet alle ballen in de lucht houden.

Onmogelijk.

Als mensen alle ballen in de lucht lijken te houden hebben ze of veel meer tijd of geld dan jij (anderen met jouw ballen laten jongleren is een prachtige oplossing) of ze laten ballen vallen die jij niet ziet.

Gewoon laten vallen, die ballen.