Ik kreeg een berichtje via whatsapp, van Turkse vrienden. We leerden ze kennen toen we in Istanboel woonden. Het zijn liberale mensen wiens zienswijze aansloot op die van ons. Mensen die helemaal geen actievoerders zijn maar net als velen de straat op gingen tijdens de gezi-protesten. Maar mensen die ons ook lieten zien hoe gastvrij de Turkse cultuur is. We missen ze.
Signal is een signaal
We chatten een beetje over hoe het gaat in Turkije en hoe ze zich voelen. Maar ik weet dat whatsapp geen veilig medium is. Dus ik gaf mijn vrienden de link voor Signal, zodat we daar verder konden praten. Signal is veel moeilijker om op in te breken en de makers bewaren bijna geen data dus heeft ook geen zin voor overheden om het op te vragen. Bovendien heeft de app (net als whatsapp, die voor de beveiliging de techniek van de makers van Signal gebruikt) enorm goede encryptie en wordt Signal door veiligheidsexperts over de hele wereld aanbevolen.
“You became a sceptic here“, appte ze me. En zo is het. In Turkije werd ik een sceptic.
Ik ben sceptisch over verkiezingsbeloften, over privacy, over lokale, nationale en wereldwijde overheden, over het nastreven van mensenrechten. Dat heeft wonen in Turkije met me gedaan.
Ik heb mijn hart verloren aan Turkije, terwijl ik het niet verwachtte. Wist ik veel. Ik kende alleen de discussie uit de media en de politiek, als het ging om ‘moslimlanden’. Die continue stroom boodschappen beïnvloedt, je of je wilt of niet.
Ik kon niet weten dat ik me ooit thuis zou voelen als ik de oproep tot gebed uit de luidsprekers hoorde schallen. Als mijn hart pijn zou doen bij de negatieve en eenzijdige berichtgeving over Turkije.
Het is makkelijk om te oordelen en om een heel volk over een kam te scheren of te vereenzelvigen met hun leider. Maar natuurlijk hartstikke onjuist.
Je weet niet hoe het is
Je weet niet hoe het is, tot je het meegemaakt hebt.
Je weet niet hoe het is, om niet via whatsapp te kunnen zeggen wat je denkt en daarom Signal te moeten downloaden zodat je veilig kunt praten.
Je weet niet hoe het is om al je chatberichtjes direct weer te moeten deleten zodat niemand die je telefoon in handen krijg, vooral de politie niet, ze kan zien.
Je weet niet hoe het is om je mening niet te kunnen uiten.
Je weet niet hoe het is om niets te kunnen zeggen in het openbaar. Om niet te kunnen bloggen, tweeten of dingen op Facebook te kunnen plaatsen.
Je weet niet hoe het is om de wereld te zien reageren op je eigen land en je diep te schamen.
Je weet niet hoe het is om je onveilig te voelen in je land, om alle vooruitgang neergeslagen te zien worden.
Je weet niet hoe het is als je weet dat de helft van je landgenoten het met je eens is, maar niemand weet hoe ze het moeten oplossen.
Je weet niet hoe het is om te leven in een land waar de stroom meestal uitvalt tijdens verkiezingen (zodat het moeilijk wordt om te stemmen en vooral moeilijk wordt toezicht te houden op het tellen van de stemmen).
Je weet niet hoe het is als om je heen vrienden massaal ontslagen worden en nu zonder geld en zonder baan en zonder perspectief thuis zitten.
Je weet niet hoe het is om te weten dat verkiezingen en referenda zinloos zijn.
Je weet niet hoe het is om machteloos te zijn.
En als je het wel weet?
Dan word je een sceptic.
- Yogamatje - 20 mei 2023
- Aiiiiiiiiiii - 11 mei 2023
- Anoniem bloggen bestaat straks niet meer echt - 3 april 2023
Hier was en ben ik erg van onder de indruk, mogelijk ken je m al. Indringend commentaar van deze kant over die kant
“Uitstekende monoloog van een Turk over de relschoppende Turken”
http://www.flabber.nl/artikel/uitstekende-monoloog-van-een-turk-over-de-relschoppende-turken-50880
Dank je wel Elja, ik kan de woorden niet meer vinden
Het zal hopelijk goed komen, uiteindelijk.