Ik heb een artikel geschreven voor Frankwatching. Het komt er zo aan, zodra het live staat zet ik de link hier. Maar zo’n artikel brengt wel de nodige dilemma’s met zich mee, zeg. Als je het hebt over vermenging van prive en werk! Of zoiets!
Collega Renee van de redactie (leuke vrouw, mochten jullie haar nog niet kennen: @rpreijde) was het aan het editen en ik begon haar zenuwachtig te vragen wat ze vond. Nog voor ze het gelezen had riep ze in de chat dat ik me daar toch bepaald geen zorgen over zou moeten maken, als iemand wist hoe je voor Frankwatching schreef, was ik het toch?
Tsja. Touché. Ik heb een hoge standaard voor Frankwatching, veel hoger dan voor mijn eigen blog. Inhoud, opmaak, visuals, visie, schrijfstijl….criteria! Frankwatching is gewoon heel anders dan eljadaae.nl. Voor mijn vorige Frankwatchingartikel heb ik dan ook letterlijk uren en uren en uren zitten schaven. Het was gewoon niet goed genoeg. Het helpt ook niet dat mijn tweede artikel ooit voor Frankwatching nog steeds een van de toppers is. De lat ligt hoog en mijn eigen lat nog hoger.
De grap is, dat is wel zo, maar ik schrijf niet meer zoals ik vroeger schreef. Ik schrijf namelijk intiem. Omdat ik voor een intiem publiek schrijf – jullie. Jullie kennen me of komen hier viavia. Of komen hier heel bewust kijken wat ik aan het doen ben en wie ik ben, kennismaken. Dit is mijn huis. Dit is mijn naam. Dit is mijn leven. Mijn luie stoel. Mijn keukentafel.
Toch?
Op Frankwatching schrijf ik voor een gigantische groot publiek dat niet weet wie ik ben (mag je aannemen…). Dus als ik het heel persoonlijk maak is dat een beetje vreemd. Want dan missen lezers de context. MIJN context.
Wel grappig dilemma hoor. Ik die altijd roep dat zakelijke bloggers persoonlijker moeten zijn, worstelt zelf met zakelijk bloggen! Betrapt? Argggh! Ik heb het maar een beetje losgelaten. Ik ben niet uit op hoge lezerscijfers. Ik vind het gewoon leuk om te delen wat ik heb geleerd op SOBcon, mijn foto’s er bij te zetten waar ik trots op ben, en SOBcon de aandacht te geven die het verdient.
Maar: als ik hetzelfde verslag had geschreven voor deze plek was het toch anders geworden. Meer emotie. Meer persoonlijke observaties. Meer referenties aan eerdere artikelen, eerdere meningen, eerdere gevoelens, eerdere comments, gebeurtenissen, lezers, twittervrienden. Aan mijn hele leven, zeg maar. 🙂
Nou goed. Tot zover het Inzicht Van De Dag. Met dank aan Renee!
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Ik kan het me helemaal voorstellen, en het lijkt me heel leuk als je er ook een verslag voor hier, je eigen blog van maakt. Ik ga de andere zeker lezen hoor, daar niet van.
Mooie testcase ook
Het is een dilemma wat ik me goed kan voorstellen. Ik snap waarom een zakelijk blog aan die criteria dient te voldoen, maar tegelijkertijd kijk ik meer uit naar hoe je verslaglegging over SOBcon op deze (jouw) site gestalte krijgt. Want die laatste lijkt me veel prettiger om te lezen. En hoogstwaarschijnlijk geeft die meer nieuwe inzichten prijs vanwege de vrije associatie die je hier wel toelaat en bij het zakelijk bloggen minder.
ik ben gestopt om voor mijn werk te schrijven destijds. Ongeveer vanuit dezelfde gevoelens. ook omdat mijn werkgever me er niet in steunde, dat ook.
..
maar
als je nu eens wel zo’n leuk Elja zinnetje in een post voor Frankwatching zou schrijven, wat zou er dan gebeuren?
Ik ben ook voor zo’n zinnetje Jacob Jan 😉
Overigens herken ik het dilemma van Elja helemaal. Frankwatching was ooit de plek waar ik heel persoonlijk kon zijn. In de loop van de tijd kon dat steeds minder, ik was niet langer de enige auteur en moest werken vanuit een andere ‘positie’, had meer uit te leggen om het ‘natuurlijk’ te laten zijn en daarmee werd het onnatuurlijk. Maar het werd ook lastiger omdat door de alsmaar groeiende groep lezers en auteurs het karakter van de blog veranderde. Inderdaad Elja, noem het de standaard, de criteria, de spelregels. Begrijp me goed, niet slechter, wel anders!
Tja waar is nu de beoordeleng van Renee?
Die viel dus uiteindelijk vreselijk mee! 😉
Herkenbaar. Ik schrijf voor mijn werk notities, rapporten en beleidsstukken en dat vereist een totaal andere schrijfstijl dan wat ik voor mijn blog (wil) gebruik(en). Managers en cvb willen korte stukken waarbij de inhoud zich beperkt tot de onderbouwing van de financiële samenvatting. Zo zakelijk mogelijk zeg maar. Voor een doelgroep van slechts 1 of enkelen uiteindelijk.
Voor mijn blog gaat het nog steeds om de inhoud maar is het doel en de context volledig anders. Maar het valt nog vies tegen soms om juist dat persoonlijke toe te voegen aan mijn blog. En nu ik de toon gevonden denk te hebben is het daardoor weer extra lastig als ik de volgende nota aan het schrijven ben. Ik wissel niet zo makkelijk tussen die stijlen en ze blijven aan me plakken kennelijk 😉
Schrijven is toch echt een vak apart. Ook voor bloggers. Misschien juist wel voor bloggers