Informatie wil vrij zijn, zeggen ze. In deze tijd van social media speelt dat meer dan ooit (zeker meer dan in de jaren 60, toen de leus bedacht werd). Ik knoop een paar van mijn gedachten van de laatste tijd aan elkaar: waarom moet informatie vrij zijn? En wat betekent dat voor business modellen rondom informatie?
1. Informatie zit in je netwerk
In Turkije, is (nog) geen sterke dienstensector. Er zijn wel heel veel hoogopgeleide mensen en een groeieconomie, dus hoe komt dat dan? Misschien, zei iemand, omdat mensen in Turkije elkaar helpen, informatie uitwisselen, alles gebaseerd is op wat je weet, wie je kent, etc. Voor die informatie betaal je niet, althans, niet direct in geld. Die zit in je netwerk.
Is dat eigenlijk niet overal zo? En wat als je die informatie niet voor je houdt, maar deelt?
Diensten zijn gebaseerd op kennis en informatie. Zou er een verband zijn?
2. In- en achterhalen
Ik ben lid van een organisatie voor mensen in het buitenland. Het is een besloten website met een adressenbestand waar je anderen kunt zoeken op basis van de plaats waar ze wonen, zodat je contact op kunt nemen als je bijvoorbeeld naar Istanbul verhuist en je afvraagt wat de leukste wijken zijn om te wonen en welke scholen goed zijn.
Je kunt er dus mensen vinden, en per stad is er ook informatie te vinden, geschreven door mensen die er wonen. Niet heel veel, een paar alinea’s per onderwerp. Meestal mis je context, zodat de geschreven informatie onvoldoende is om beslissingen op te baseren.
Het business model is gebaseerd op het feit dat het kunnen vinden van andere buitenlanders op de plek waar je gaat wonen, geld waard is. En ooit was dat natuurlijk ook zo. Het was niet makkelijk om andere buitenlanders in Hongarije, Nigeria, Chicago of Vietnam te achterhalen om informeel contact mee op te nemen.
Maar informatie wil vrij zijn. Met de komst van social media, maar ook door SEO en Google (een van mijn Nederlandse vriendinnen in de VS vond mij via Google, omdat mijn naam en woonplaats op de website van de Nederlandse Club stonden), is het contact houden met, en vinden van, mensen in het buitenland heel makkelijk. Gratis en voor niets. en omdat je op LinkedIn en Facebook via-via mensen vindt, heb je ook direct die context.
De kunst is informatie vrij te maken, en te zorgen dat je er dan toch een verdienmodel omheen kunt bouwen. Dat je waarde toevoegt, en de balans vindt tussen gratis en betaald. Ik geloof dat dat kan, en ook gebeurt. Ik geef zelf in ieder geval een boel geld uit aan boeken met de informatie die ik nodig heb op het gebied van mijn nieuwe woonplaats. En ik ben, niet te vergeten, op cultuurcursus geweest – ook niet gratis ;-).
Maar mijn netwerk is gratis. De meeste van de contacten die ik heb gezocht en gevonden in Istanbul, komen viavia, en veel daarvan gaat via Facebook. Dat is ook fijner, omdat je een wederzijds referentiekader hebt.
3. Mensen zijn heel makkelijk te vinden
Ik heb de afgelopen contact gehad met een andere netwerkorganisatie die me, via een betaalde dienst, in contact heeft gebracht met een heleboel interessante, leuke mensen. Maar visitekaartjes uitwisselen was niet toegestaan. Communicatie moet via de organisatie.
Prima, hoor. Maar als je mijn naam op Google intypt, kom je me zo vaak tegen dat je kunt kiezen via welke weg je me wilt benaderen. Als je me op LinkedIn zoekt, heb je me zo gevonden.
Het is, vind ik, naiëf om te denken dat je het mensen moeilijk maakt elkaar te vinden door geen visitekaartjes toe te staan. En als je business model in gevaar komt als mensen visitekaartjes gaan uitwisselen, zou ik me ernstig zorgen gaan maken over dat business model.
De angst is begrijpelijk, maar onterecht. De kwaliteit van de organisatie is zodanig dat ze zich niet bedreigd hoeven te voelen. Zij weten de juiste mensen met de juiste expertise op bepaalde deelgebieden te vinden en aan zich te binden, en daar zit hun waarde.
4. Gratis informatie kan een strategische zet zijn
Het kan juist slim zijn om informatie gratis te maken. In de VS zijn Universiteiten naar het schijnt in rep en roer omdat Harvard en MIT een platform hebben gelanceerd waar ze GRATIS videocursussen beschikbaar stellen. Aan iedereen – niet alleen aan mensen die hun opleidingen willen volgen.
Dat leidt tot hevige discussies. Online?? Videoseminars???? Gratis?? Waarom??
Ik weet niet of het echt bedoeld is als gratis dienst, uit de goedheid van hun hart. Een soort kopie van de Khan Academy. Of dat ze gewoon een balletje opgooien, beetje proberen hoe of wat. Hoe dan ook zijn hun concurrenten erg geschrokken.
5. BloggersEn al die bloggers dan …?
Wij bloggers geven ook onze kennis en ideeen gratis weg. En levert dat iets op? Ja. Het delen van kennis via blogs levert voor heel veel mensen en bedrijven heel veel op. Zowel in voldoening (helpen, ontmoeten) als zakelijk (klanten business).
Vooral bij kennisorganisaties, adviseurs, zie je twijfel. Kun je zo maar gratis kennis gaan weggeven op hun blog? Waar zit dan nog je waarde? Of bewijst het weggeven van die kennis juist je expertise, en vergroot het je vindbaarheid, en de band die potentiële klanten met je hebben?
Het is een interessant onderwerp, vind ik, de balans tussen vrije, gatis, informatie, en besloten betaalde informatie. Waar ligt de grens?
- Een podcast maken met Anchor in 10 makkelijke stappen - 23 februari 2021
- Zo analyseer je een LinkedInbedrijfspagina voor groei en resultaat - 17 februari 2021
- Clubhouse voor dummies (van een dummy) - 27 januari 2021
Geef een reactie