Als er iets fantastisch is aan de Amerikaanse cultuur (en er zijn heel veel mooie en bijzondere dingen), dan is het respect voor individualiteit. Dat brengt overigens in mijn visie ook de vreselijkste, stomste en slechtste zaken voort, maar dat terzijde.
Je wordt hier vanaf het moment dat je geboren wordt, aangemoedigd om boven het maaiveld uit te stijgen. Meestal uit zich dit in de nadruk op presteren en het aanmoedigen van ontwikkeling van talenten. Maar het uit zich ook in andere kleine dingen.
Te laat op school?
Zo is er op school bij ons 1 familie, toevallig bekenden van me, die iedere dag te laat komen. Echt, iedere dag. Als de bel gegaan is, de kinderen naar binnen zijn, en ik naar huis loop, kom ik ze tegen. Op weg naar school.
Waarom? Geen idee. Ze doen gewoon hun eigen ding, hebben hun eigen ritme. Ze wonen al lang in de buurt, hebben ook kinderen die al naar de universiteit zijn, dus ze draaien al heel lang mee op de basisschool. Ze zijn superactief en zetten zich enorm in voor alle mogelijke organisatorische dingen. Maar goed, dat doen anderen ook.
Voor deze Hollander – hoe ik ook mijn best doe om mijn oordelen achter me te laten – toch onbegrijpelijk. Maar ergens vind ik het ook gewoon heel leuk.
In het zwembad
Mijn twee oudste zoontjes hebben zwemles op de lokale YMCA (van het liedje). Dat is allemaal heel streng. Met kinderen mag je niet in de kleedhokjes voor volwassenen, op bepaalde uren mag je met de kinderen niet in het zwembad of alleen in een afgezet gedeelte, etc. En tijdens de lessen mogen kinderen die geen les hebben niet het water in.
En toch is er tijdens de les van T iedere zaterdagochtend een vader met een jongetje van de leeftijd van Tamas die dat wel doet. Iedere zaterdag als de lessen bezig zijn, komt hij met zijn zoontje zwemmen. Als andere ouders denken dat zij dan ook alvast het water in kunnen, worden ze teruggefloten. Alleen dat ene jongetje niet.
Hij heeft geen zwemles of zo. Er is ook niets met hem (althans niet zichtbaar). Het lijken twee hele gewone mensen. Maar zij mogen iets wat niemand anders mag…en niemand weet waarom. Het wordt niet uitgelegd. Boven het maaiveld, dat mag. Betaald. Of niet.
Uit eten
In de VS krijg je als je uit eten gaat een heleboel vragen. Je moet alles kiezen. De saus, de dressing, het type brood, wat je er bij of er op wilt, hoe je je vlees gebakken wilt hebben, of je je koffie met magere, halfvolle, volle, soya- of vanillemelk wilt hebben, dat je een grande wilt met 4 espresso’s in plaats van 2, etc. etc. (Stephan en ik zagen ooit iemand bij de Starbucks die de grootste maat koffie bestelde, en daar 7 (7!!!) espresso’s in liet doen…!).
Boven het maaiveld uit kunnen betekent ook dat je laat zien dat je specifieke voorkeuren hebt. Sterker nog, dat wordt van je verwacht.
Keuze is een keuze
Maar los daarvan KUN je ook gewoon alles kiezen. Je kunt gewoon zeggen dat je de dressing apart wilt. Of een beetje van twee dressings. Dat je water bij je sap wilt. Dat je liever een ingredient minder of een ingredient meer wilt, of allebei. Dat je de helft alvast wil laten inpakken voor de befaamde doggy bag. Dat je een halve portie wilt. Dat je wilt delen met je tafelgenoot. Dat je alleen voorgerechten wil. Of drie hoofdgerechten. Maakt niet uit. Alles kan, en de klant is koning.
Je kunt ook gewoon naar een restaurant gaan dat geen afhaalservice heeft, en zeggen dat je het mee wilt nemen. Vindt niemand raar. Doen we regelmatig.
Stijg erboven uit
In zaken doen is het belangrijk, anders zijn. Ik wil niet vervelend doen, maar ik ben er wel achter: alles bestaat en alles is bedacht. Als je je een beetje gaat verdiepen in start-ups, zie je dat er duizenden zijn, tienduizenden, en dat er heel veel op elkaar lijken.
Je kunt alleen succesvol worden als je anders bent.
Dat komt goed uit, want dat ben jij ook, toch?
Iedereen is anders.
De valkuil is vooral dat je probeert om het hetzelfde te doen als anderen. De uitdaging is om het te doen zoals alleen jij het kan. Je eigen ding. Kost wel tijd en energie, om te ontdekken wat je ergens van vindt. Hoe je het wil doen. Het is niet makkelijk om je eigen weg te gaan. Je eigen mening te vormen. Maar het is het waard.
Dat is ook een keuze. Met zijn allen in de rij, of met je kop boven het maaiveld uit. Ik weet niet of ‘succes’ echt een keuze is zoals de man in de Cup a Soup reclame beweerde. Maar jezelf zijn is dat zeker.
PS Het is half 1 snachts, ik lig in bed, en zou niet geblogd hebben ware het niet dat ik half in slaap tegen Flap (echtgenoot) mompelde dat ik niet geblogd had. En hij dat zonde vond en beneden de laptop ging halen en zei dat ik toch nog wel iets in concept had staan en dat het zonde was als ik niet blogde. Wauw. Hoezo, support?? 🙂
- Inspiratie - 14 februari 2025
- Mac - 13 februari 2025
- Just do it - 12 februari 2025
mooi elja!
Jij ook goed bezig zag ik!!!
Mooi blog. Die valkuil ben ik ook meteen ingelopen. En het is ook makkelijk om erin te lopen. Maar de afgelopen week bedacht ik me dat het tijd wordt om te zoeken naar iets waarmee ik mij kan onderscheiden van andere fotografen. En ik denk dat ik wel een idee heb. Maar het moet nog wat meer vorm krijgen. En dit blog is dan een bevestiging dat ik op de goede weg ben 😉
En nog even over Amerika. Uit eigen ervaring weet ik dat boven het maaiveld uitsteken daar erg gewaardeerd wordt. Jaren geleden heb ik een fietsreis gemaakt van oost- naar westkust. Op een ligfiets notabene. In Nederland wordt je dan al snel een beetje meewarig aangekeken maar in Amerika hadden ze juist veel bewondering voor wat ik deed en een hoop mensen spraken ook uit dat ze graag in mijn schoenen zouden staan. De mensen waren heel open. Niet allemaal even oprecht geïnteresseerd maar het was een mooie ervaring om zo makkelijk contact te hebben op straat.
Hoi Ronald! Nou…erg benieuwd natuurlijk… Je laat toch wel iets horen he als je er uit bent?
Het ligt denk ik soms best lastig voor fotografen. Zie ik hier in mijn omgeving waar heel veel fotografen wonen en zich richten op een doelgroep met geld & kinderen & huisdieren. Ik help een bevriende fotografe wel eens nadenken over haar strategie dus ik let er een beetje op, hoe mensen dat hier doen.Maar hoe meer je jezelf bent en dat benadrukt, hoe beter het werkt volgens mij. En dan heb ik het over zowel de dienst zelf (hoe/wat/waar fotografeer je) als hoe je jezelf verkoopt. Eindeloze mogelijkheden, toch? Ik kwam bijvoorbeeld een Amerikaanse fotografe tegen die heel leuk op haar fanpagina op Facebook schrijft en heel persoonlijk is. Werkt voor haar heel goed volgens mij. Jezelf zijn = slim! Wat grappig en herkenbaar, je verhaal over je fiets. Je slaat de spijker op zijn kop denk ik, qua cultuurverschil. Bewondering vs veroordeling & ‘raar vinden’, zoiets… (niet dat ik daar zelf niet heel vaak aan ten prooi val hoor!).
Ja, ik vind dingen ook snel raar hoor! Maar toen, in Amerika, merkte ik dat het ook anders kon. Mooie en ontroerende dingen meegemaakt, zomaar zittend op de rand van de stoep, voor één of ander tankstation (ik was dan wel op de fiets maar ik moest wel veel eten tanken).
Ik hou je op de hoogte over mijn ontwikkelingen. Bij andere foto’s dan de portretten waar ik de laatste tijd mee bezig ben maak ik regelmatig een gedichtje of filosofietje of hoe je het noemen wilt. Om mensen nog wat beter naar een foto te laten kijken. Omdat ik met het tekstje iets uit de foto naar voren kan halen wat niet direct opvalt. Zoiets wil ik nu ook bij portretten gaan doen maar ik moet er nog de juiste vorm voor vinden. Gewoon maar eens proberen denk ik.
Wat een fantastische man en leuke blog over het verschil maken.
Mooie blog. Mij lijkt het super irritant als iemand anders iets wél mag en ik niet, zoals bij het zwembad. Tijdens het lezen gingen mijn nekharen al recht overeind staan. Oh, en jouw man (Flap?)… die moet je houden! hahaha Wat een support zeg =D
Ja, het is ook echt stom vind ik. Van die man. Het druist echt VOLLEDIG in tegen de Nederlandse cultuur waar iedereen gelijk is en iedereen dezelfde rechten heeft. Grappig is dat. Zo’n stukje cultuur kun je niet uit jezelf halen (hoe zeggen ze dat? You can take the girl out of Kansas, but you can’t take Kansas out of the girl?).
En ja! Ik houd hem hoor! 🙂
Vooral dat “alles bestaat en alles is bedacht” is zo herkenbaar. De verpakking verbloemt het feit dat velen steeds hetzelfde doen. In mijn blogje over content marketing (van gisteren) had ik het toevallig ook over “anders denken, anders doen”. Two minds think alike, dus.
Voor mij de bevestiging waarom ik je blogs graag lees.
Dank Mark! Ik was vergeten te zeggen tegen je: elke keer dat ik naar reclamepraat.nl ga, kan ik de pagina niet laden. Ik denk dat het iets met de VS te maken heeft? Weet jij hoe het komt?
Weer een mooie blog Elja,
Erg herkenbaar vooral het laatste deel van je blog.
Aan alles merk ik dat het weer tijd is voor een resumé,
even samenvatten waar ik eigenlijk mee bezig ben. En luisteren naar de
signalen die me vertellen dat ik te veel tegelijk doe/ wil doen. Dan
moet je dus keuzes maken en zien wat er het dichtst bij je staat, wat je
het dichtst brengt bij de dingen doen zoals alleen jij het kan.
Een lastige grote schoonmaak maar ook wel weer verhelderend. Boven het
maaiveld uit gebeurd dus niet door “zomaar te gaan staan”. Het gebeurd
door regelmatig stil te staan en keuzes te maken die heel dicht bij jou
staan. Niet de haas wint maar de schildpad!
Dank je wel dat je me helpt in mijn overpeinzingen.
Liefs Meike
Dat is leuk om te horen! Het is lastig vind ik: je weet enerzijds wel waar je goed in bent. Maar om daar dan ook nog eens naar te handelen en andere dingen te laten zitten, dat is niet zo makkelijk, he? Vooral als iedereen bepaalde dingen doet, en het lijkt een slimme keuze om je daar op te richten…tsja. Maar jij hebt gelijk! De schildpad wint. 🙂 PS voor Nederlandse les moeten de jongens een verhaal lezen over naaktpad, ken je dat? Erg leuk getekend, leuk verhaal ook. Een schildpad zonder schild en met pleinvrees. Hij is het omgekeerde, hij zegt overal ‘nee’ tegen. Omdat hij bang is. Weer het andere uiterste.
wat een mooie!
en wat past hij goed in dingen die ik nu ontdek. ik zit midden in een blog over wat ik van je leer.
daar moet dit dus ook nog bij