Als je zo naar dit blog kijkt, zou je kunnen denken dat er niets meer uit mijn handen komt. Maar toch is dat niet zo. Ik schrijf meer dan je denkt. En niet alleen voor mijn werk.
Bloggeheimen
Ik schreef de afgelopen twee jaar 30 blogartikelen over iets dat me bezig hield (houdt). Maar ik publiceerde ze niet. Het idee was dat ik, door gedurende een proces dat ik doormaak op te schrijven hoe ik me voel, uiteindelijk terug zou kunnen lezen hoe ik me voelde op de momenten in dat proces.
Het is alsof ik een soort van bloggeheim heb. Of geheim blog.
Ik weet niet wat ik er mee ga doen. Ik heb er tot nu toe vooral zelf veel aan. Het is fijn om terug te kijken naar de afgelopen twee jaar en te zien wat ik wanneer deed en wat er gebeurde.
Ik dacht ergens ook: ik ben er nu nog niet aan toe dit met de wereld te delen. Maar als ik ooit klaar ben om er over te praten, gaan andere mensen misschien ook iets hebben aan mijn ‘reis’ (bleh. whatever. mijn gedoe).
Hoe dan ook is het een beetje raar, vind ik, voor een verstokte blogger als ik. Ik ben zo gewend om te bloggen, ik blog ook nog regelmatig en toch zie je er niets van op mijn blog. Tegelijkertijd is het een mooie tussenvorm. Je schrijft het wel, je bewaart het ook, maar je hoeft het nog niet te delen.
(tip: in wordpress kun je artikelen ‘prive’ publiceren, dan kunnen alleen beheerders van je site ze zien. Je kunt je artikelen ook beveiligen met een wachtwoord, maar ik weet niet of de titels van de artikelen en de url’s dan zichtbaar en vindbaar zijn).
Nieuwsbrief
Mijn andere schrijfproject is mijn nieuwsbrief.
(je moet blijven schrijven! wie schrijft, die blijft. of die wordt in ieder geval steeds beter in schrijven en wordt steeds beter in het genereren van ideeën)
Die nieuwsbrief publiceer ik braaf (min of meer) iedere twee weken, al jaren lang. Maar niet alle mensen die dit blog lezen, weten hem te vinden. En omgekeerd.
Ik doe ook niet echt mijn best om meer lezers te krijgen voor die nieuwsbrief, moet ik zeggen. Het is een beetje dubbel. Je kent hem of niet, je vindt hem of niet, je kent mij en vindt hem of niet. Ik ben blij met iedere reactie (ik krijg meer response op mijn nieuwsbrief dan op mijn blog, misschien omdat het makkelijker is en niet-openbaar?).
Ik weet niet waarom een nieuwsbrief wel lukt iedere twee weken en een blog niet. Ik denk dat het iets te maken heeft met het feit dat je het echt verzendt. Dat mensen echt zeggen: stuur maar naar me. Voelt toch anders. Er zijn ook mensen geabonneerd op dit blog (dank daarvoor), maar een stuk minder. Is ook veel lastiger. Wie gebruikt er nog RSS-feeds??? Dus die nieuwsbrief is wat …. directer. Actiever. Ik vind het leuk om hem in mijn eigen inbox te zien. Lekker opgemaakt, helemaal met het idee van het effect op een telefoon.
Boek
Ik droom van nog een boek. Misschien wel 2. Of 5.
Eentje over de absurditeit van mijn werk (en de lol, uiteraard) en de ervaringen van een nieuweling in Beleid met een grote B.
Een fantasyserie met een vrouwelijke hoofdrolspeler met een of andere te gekke magische skill. Staat op mijn wensenlijstje.
Een boek over die reis dus. Ooit.
En misschien … ik weet niet. Een motivatieboek of zo. Iets leuks en inspirerends voor mensen die even moeten horen dat ze goed zijn zoals ze zijn en ze zich niet gek moeten laten maken. Het boek dat ik zelf had willen hebben.
Werkschrijven
Ik tel het schrijven voor mijn werk niet mee hoor. Meestal is het niet eens schrijven maar, zoals ‘we’ dat noemen, ‘meelezen’. En dan met de ‘wijzigingen aan’ suggesties doen. En van die comments in de kantlijn zetten: ‘kan dit nog wat scherper?’ ‘misschien hier nog een concreet voorbeeld’ ‘ander woord voor [ambtelijk woord]?’
Wat kan ik zeggen?
Ik vind het nog leuk ook.
Blog-blogs
En dan dus nog dit. Blogblogs. Echte blogs.
Bloggen is zo langzamerhand een vergeten kunst geworden, mensen. Bloggen is ouderwets (wel lollig, want ik deed het al toen het nog nieuwerwets en cool was, dus ik moet wel oud zijn).
Heeeeeeeel veel mensen zouden beter een blog kunnen beginnen dan een Instagram of TikTok-account, denk ik. Of allebei. Maar ja. Dat is typisch iets dat oude mensen zeggen, he.
Blogs zijn lekker, leuk en nuttig.
En ze voeden de OpenAI’s van deze wereld met echte unieke, door mensen geschreven content. Dus ze doen ook nog eens iets goeds voor de mensheid.
Waar wacht je nog op??
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Dat ‘bloggeheim’ doet me denken aan een verhaal dat ik in 1998 heb gemaakt. Toen wist ik nog niet van het bestaan van blogs en had ik ook nog geen website. Door problemen op het werk en met mezelf heb ik toen een lange fietsvakantie gemaakt. Ik vond dat ik vergeerachtiger werd. Heb toen achteraf de herinnereingen van die fietsvakantie minitieus in een WordPerfect bestand gezet. Inmiddels ben ik er achter dat die vergeetachtigheid niet echt een probleem was. Het idee is om nu weer de herinneringen op te schrijven en dan te vergelijken. Probleem is dat ik er tegenop zie aangezien dat minstens 100 lange blogberichten gaan worden.
Ik denk dat je gewoon moet beginnen met 1 blogbericht. En dan zie je wel. Heb ik ook gedaan. Als je het in stukjes knipt en niet aan jezelf belooft dat het ooit compleet wordt, is het makkelijker.