Vanavond had ik een soort van reünie met twee vriendinnen. Uit mijn studietijd. We hadden elkaar zo’n 10 jaar niet gezien in deze setting. Maar we kennen elkaar al 20 jaar, op de kop af.
Geen van ons was maar iets veranderd. Phew. Toch geruststellend. Of niet! We hadden wel allemaal meer rimpels, dat wel.
Een was een boek aan het lezen. Over het loslaten van perfectie. Ik had eigenlijk de indruk dat ze dat best kon.
Een zei over zichzelf “De koningin van de imperfectie”. Ik had eigenlijk de indruk dat dat een beetje laatdunkend was omdat ze wel degelijk doelen nastreeft in haar werk en die wil halen.
Ik dacht dat ze het over mij had, met dat imperfectie.
[Ik weet niet of ik nou wel of niet perfectionistisch ben of ben geweest. Het lastige met dat begrip ‘perfectionist’ vind ik altijd dat het mij doet denken aan iemand met aandacht voor details, iemand die precies is, en dat ben ik niet.
Maar je kunt natuurlijk in heel veel dingen perfectionistisch zijn, ook zonder aandacht voor details.]
Hoe dan ook.
Wat ik wel zeker weet is dat iedere dag bloggen me geleerd heeft om het streven naar perfectie los te laten.
En, toevallig, toevallig, daar ging dit prachtige artikel ook over. Ik raad je van harte aan, als je met bloggen of schrijven of zelfs publiek spreken bezig bent of dat ambieert, om het te lezen.
(sharing is caring!)
- Schrik - 19 januari 2025
- Assess yourself - 17 januari 2025
- Loki - 16 januari 2025
Geef een reactie