Ik ben in mijn werk iets aan het beëindigen en iets aan het starten. Simpel genoeg. Maar beide gaan gepaard met heftige emoties. En dat had ik niet voorzien.
Sla er een boek over succesvolle ondernemers op open* en je leest over de winnaarsmentaliteit. Het doorzettingsvermogen. Het grootse denken.
Over ‘fail fast, fail forward’ en de vele ondernemingen of probeersels die mislukten of waar ze om andere redenen afscheid van namen.
Maar zelden hoor je over de emoties van die mensen. En over het afscheid nemen dat een vast onderdeel van hun werk uitmaakte.
Maar die emoties zijn er natuurlijk wel. Ik voel – en analyseer – ze de hele dag door.
Afscheid nemen van een stuk werk, mislukt of geslaagd, is lastiger dan ik dacht.
Ik begin te denken dat het veel lastiger is als het succesvol was, dan als je terugkijkt op een gefaalde poging iets te bereiken.
Wat faalt, bouw je af en dat is dat. Je hebt er van geleerd en je gaat verder. Mijn webwinkel met authentieke maar moderne Hongaarse producten was geen succes. Ik heb het afgerond en afgebouwd en er van geleerd. Omdat je al langere tijd weet dat iets niet werkt voor je werkelijk aan jezelf toegeeft dat het niet werkt en er mee stopt, is het afscheidsproces meer een opluchting dan een verdriet.
Maar als je iets opbouwt, overdraagt en achterlaat, dat voelt heel anders.
Sommige vragen zijn hetzelfde: had het anders gekund? Beter? Groter? Succesvoller?
Maar sommige zijn anders.
Wat gaat er mee gebeuren? Wat als het zometeen slechter gaat, hoe zou dat voelen? Of, erger bijna, als het veel succesvoller wordt zonder mij? Wat betekent dat? Wat zegt dat?
Wat je creëert, zegt iets over je. Zo simpel is het. Iedere keuze, iedere dag, bracht 1000 opties die je wel of niet onderzocht hebt of nagejaagd en besloten hebt wel of niet in te zetten. En die gaven een resultaat.
Maar je raakt ook vast in wat je creëert. Je ziet niet altijd meer de nieuwe wegen. Je kunt verstrikt raken in je eigen ding. Je durft niet meer alle opties na te gaan. Of je ziet ze niet.
Pas als je er mee stopt, weet je wat je anders had kunnen doen om een ander resultaat te krijgen.
Op het moment van stoppen, worden alle opties opeens weer helder. En komt de twijfel.
Het is alsof je een stukje van jezelf, een twijgje of een hele boom, vrijwillig afstaat en weggeeft om het door een ander te laten uitplanten. En dan moet toekijken hoe het groeit. Of het groeit.
Ook als ondernemen lukt, kun je er afscheid van nemen. Maar afscheid is altijd moeilijker dan je denkt.
Jammer dat daar geen boeken over zijn.
*Ik lees momenteel, op aanraden van iemand die het kan weten, het boek Bold. Ik weet nog niet of ik het een aanrader vindt. Maar het zet me wel aan het denken.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Geef een reactie