Ik had bijna een streak, op dit blog, maar dan in het negatieve: 3 dagen niet bloggen. Als ik vandaag dit niet geschreven had, was het gebeurd. En – denk ik – mogelijk was dat het begin van het einde geweest. Want goede gewoontes zijn kennelijk toch best kwetsbaar.
In ruim 5 jaar tijd is het nog niet voorgekomen dat ik zo *lang* niet blogde. Het gebeurt regelmatig dat ik een dagje overslag, dat wel. Omdat ik het vergeet, omdat ik ziek ben, te veel aan mijn hoofd heb. Maar de enige keer dat ik langer dan 1 dag niet blog is in de zomer, als ik mezelf een weekje vrij geef van het dagelijkse bloggen.
Het gemiddelde per maand is wel teruggelopen, de afgelopen jaren. Zowel mijn gezin als mijn werk vragen (en krijgen!) steeds meer tijd en dat zie je terug. Maar gemiddeld genomen heb ik het aardig volgehouden:
- 2011: 3 artikelen per maand (ik begon in december 2011 met dagelijkse bloggen)
- 2012: 30 artikelen per maand
- 2013: 30 artikelen per maand
- 2014: 29 artikelen per maand
- 2015: 29 artikelen per maand
- 2016: 28 artikelen per maand
Dit zijn gemiddeldes. Er waren maanden dag ik meer blogde dan er dagen waren. En maanden dat ik een week blogvakantie nam. Maar ik blogde stug door internationale verhuizingen en andere dingen heen. Mijn blog is een onderdeel van mijn leven geworden.
Alsof het nooit gebeurd is
Ze zeggen dat dingen makkelijker zijn als je er een gewoonte van maakt. Maar ik had me nooit afgevraagd hoe gewoontes gesaboteerd kunnen worden.
Al vijf jaar lang denk ik vrijwel iedere dag aan mijn blog en aan wat ik nu weer eens zal schrijven. Ruim 5 jaar, dan mag je wel van een gewoonte spreken. En aannemen dat er in mijn hersenen een of ander pad is aangelegd waardoor ik er minder aan hoef te denken en het gewoon ga doen.
Maar het rare is dit: als ik twee dagen niet blog, voelt het alsof ik nooit geblogd heb. Die honderden artikelen van de jaren daarvoor lossen op en het voelt alsof ze er nooit geweest zijn. Al die uren die ik blogde zijn als het ware verdwenen uit mijn geheugen.
Het is een hele rare ervaring. Rationeel weet ik dat het niet klopt, maar emotioneel is het alsof het allemaal nooit is gebeurd.
Het ergste is nog dat ik er afgelopen zaterdag überhaupt niet aan dacht. Alsof ik niet al jaren en jaren iedere dag blog. En dat ik zondag, gisteren, alleen toen ik in bed lag dacht: ik moet nog bloggen. En het toch niet deed.
Breken met een gewoonte
Ik ken iemand die jaren lang iedere dag blogde over marketing. Iedere dag vertelde hij een kort verhaaltje over iets dat hij tegen was gekomen, een winkelervaring, iets over een product, dat soort dingen. Met een foto, meestal. Dit is in de tijd dat dat allemaal nog wat meer moeite kostte dan vandaag de dag! Pre-smartphone, zeg maar. Dus hij moest zijn camera overal mee naar toe nemen om een foto te nemen, die dan downloaden naar zijn computer, zijn stukje schrijven en de foto plaatsen.
Op een dag stopte hij er mee. Hij kon het niet meer op brengen. Een weekje pauze, dacht hij, dat is wat hij nodig had. Nieuwe inspiratie opdoen. Hij was van plan om weer te beginnen, maar dat is nooit meer gebeurd. De korte pauze werd een eeuwige pauze.
En nu begrijp ik ook waarom. Zolang je vast houdt aan een gewoonte, houd je het vol. Het is een gewoonte, dus je hoeft er niet meer over na te denken. Maar zodra je jezelf vertelt dat je gewoonte er even niet toe doet, lossen die hersenpatronen op als sneeuw voor de zon. Weg is het, het gevoel dat je nog iets moet doen.
Het gekke is dat ik dacht dat het omgekeerd werkte: omdat een gewoonte en patroon is in je hersenen nam ik aan dat het heel moeilijk zou zijn om er mee te stoppen. Maar als ik terugkijk op de afgelopen twee dagen denk ik van niet. Na ruim 5 jaar iedere dag bloggen had ik net zo makkelijk gewoon kunnen stoppen. Boem. Klaar. 1 Dag zou 2 dagen worden, en dan 3 en dan 4 … en het zou steeds moeilijker worden om de gewoonte weer op te pakken. Dat weet ik zeker.
Cut yourself some slack … maar niet te veel
Ik wil niet te rigide zijn, in mijn gewoontes. Ik vind dat je jezelf altijd moet toestaan om uitzonderingen te maken. Dat je aardig moet zijn voor jezelf. Dan maar een keer een chocolaatje. Dan maar een keer gewoon een toetje. Dan maar een keer een beetje vlees eten. Dan maar een enkel keertje niet gaan zwemmen. Dan maar een dagje niet bloggen.
Maar het lijkt er op dat meer dan 1 keer een uitzondering maken bij mij niet werkt. En misschien werkt het nooit zo. Misschien is dat idee van een pad in je hersenen dat ergens een gewoonte van maakt zo weer opgelost als je het niet onderhoudt?!
Toch vrij kwetsbaar kennelijk, die gewoontes …
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Raymond Snijders zegt
Heel herkenbaar! Het nadeel van gewoontes is dat ze beknellend kunnen gaan werken als het lastiger wordt om ze vol te houden. Veel bloggen werkte prima tien jaar geleden toen de kinderen heel klein waren en het op werk wat rustiger was maar in de jaren erna kwamen er andere prioriteiten en dan verzandden alle principes en goede gewoontes in 1 keer. Heel raar hoe dat kan gaan .. iets wat je belangrijk en leuk vindt kan ineens verdwijnen naar de achtergrond.
Dat was voor mij de reden om in 2012 dagelijks bloggen op te gaan pakken: als een poging om mijn bijna stilgevallen blogfrequentie nieuw leven in te blazen. 1 jaar lang heb ik bloggen prioriteit gegeven en heb ik 400 stukjes geschreven. Maar dat was geen goede gewoonte meer want het ging ten koste van veel andere dingen en dus moest ik op zoek naar een nieuwe balans. Een nieuwe goede gewoonte zeg maar die me wel ruimte liet voor alle andere belangrijke zaken.
Vijf jaar later schrijf ik minimaal 15 blogposts elke maand. Meer mag. Minder niet. Minder schrijven sta ik mezelf niet toe omdat het anders inderdaad de glijdende schaal wordt die eindigt met stoppen met bloggen. Ik heb het meegemaakt in 2011 en ik wil dat niet nog een keer. Alles van waarde is weerloos dus als je iets echt belangrijk vindt dan moet je er voor zorgen dat je het beschermt 🙂
Elja Daae zegt
Ja! Dat bedoel ik precies. Hoe je dingen die je leuk en belangrijk vindt zo kan verliezen als je ze even los laat. Ik begrijp jouw frequentiebesluit van 15, vind ik ook heel goed. Voor mij is dat dagelijkse bloggen niet beknellend op zichzelf, het is meer dat er net als bij jou zoveel andere dingen zijn die steeds meer aandacht vragen. Dus ik sta mezelf ook toe om het af en toe over te slaan (wat ik een paar jaar geleden niet deed!).
Maar ik merk dat dat 2 dagen niet bloggen het begin is van die glijdende schaal. Ondertussen geeft het me, nu ik weer bewuster besluit om door te bloggen, superveel creatieve energie. Ik wil het ook echt beschermen. Het is gewoon superbelangrijk voor me. Juist omdat werk en gezin zo veel vragen.
Schrijf je dan dus iedere twee dagen? Hoe doe je dat? Doe je soms ook twee dagen over een artikel?