Er is maar 1 ding dat ik mis, dacht ik vandaag, aan het zzp-zijn: die opwinding van een nieuw jaar. Als zzp-er was ik altijd bezig met de plannen voor het komende jaar.
Het hele ‘wij-ondernemers-gaan-een-topjaar-hebben’-sfeertje was aanstekelijk. Wat gaan we doen dit jaar? Nieuwe cursussen? Nieuwe social media contentplanning? Nieuwe klanten? Een boek schrijven? Topblogs fabriceren? Samenwerkingen initieren?
als ik dit zo schrijf moet ik denken aan het gedicht ‘The Leader’, van Roger McGough:
I wanna be the leader
I wanna be the leader
Can I be the leader?
Can I? I can?
Promise? Promise?
Yippee I’m the leader
I’m the leaderOK what shall we do?
Maar goed, dat gevoel van excitement was er altijd.
Misschien komt het omdat ik nu iedere dag excitement heb in mijn werk. Iedere dag brengt nieuwe dingen: gedoetjes, crisisjes en crises+, parlementaire gedoetjes, dingen met bewindspersonen, er starten altijd nieuwe collega’s of er gaan er weg, internationale vragenlijsten of bijeenkomsten … werk is een eindeloze stroom van gedoe dat ik (meestal) niet zelf veroorzaak maar wel op mag lossen. En dat blijk ik lekker te vinden ook nog.
Misschien was dat eindejaarszzp-opwinding daar de voorbode van? Geen idee.
Ik heb nu niet meer die eindejaarsopwinding. Alleen de eindejaarsvermoeidheid waar ik de afgelopen week voor nodig had als herstelperiode. Iedere dag opwinding kost energie!
Toch kon ik mijn oude partronen vandaag niet kwijt raken en begon ik me af te vragen wat ik komend jaar ga doen. Niet in mijn werk, maar alles buiten mijn baan-in-loondienst. Zoals:
- Zal ik mijn nieuwsbrief opheffen?
- Zal ik deze website opheffen?
- Zal ik de oude website van mijn boek opheffen?
- Zal ik weer een boek gaan schrijven?
- Zal ik die reeks geheime berichten over mijn geheime zoektoch gaan publiceren?
- Zal ik een nieuwsbrief maken van mijn blog?
- Zal ik dan weer gaan bloggen?
Maar eerlijk gezegd neigde ik naar de bovenste twee. Nieuwsbrief opheffen (1) en op termijn deze hele website offline (2). Want wat voor nut heeft het nog?
Ik weet niet eens zeker of iemand deze site nog bezoekt, want ik heb twee jaar geleden Google Analytics van mijn website gegooid en niets nieuws geinstalleerd.
Oh wacht! Ik heb JetPack nog. Phew:
Ik heb inderdaad nog bezoekers.
Maar goed, de samenvatting is dat ik vanochtend dacht: wat moet je nog met zo’n site? Ik blog nooit meer.
En toen las ik opeens een mail van Kitty, van vorige week.
Dat ze me had voorgesteld als kandidaat voor het webarchief van de Koninklijke Bibliotheek.
Het was een laatste reddingsactie van Kitty, die met (blog?) pensioen gaat.
En toen zag ik een mail van de KB. Dat ze voornemens waren deze site te archiveren.
Het leven kan raar lopen! Want nu ben ik aan het bloggen. En zonder die mail van Kitty was ik daar misschien nooit meer mee begonnen.
Anyway, ik ben uiteraard megatrots. Ik ben net als Kitty een overblijfsel van het idealitische idee dat iedereen toegang tot een publiek verdient. Niet alleen, zoals vroeger krantenmagnaten en grote, logge uitgeversconcerns. Nee, gewone mensen die al dan niet via hun eigen kanaal geld kunnen verdienen door te publiceren.
‘To democratize publishing’, dus.
We hadden niet kunnen voorzien dat online publiceren zo vergaad gedemocratiseerd zou worden dat je nu niet eens meer hoeft te kunnen schrijven, of tijd hoeft te investeren, om online een publiek te bereiken. Je hebt gratis toegang tot kunstmatige hulpmiddelen voor het maken van conten en een enorme hoeveelheid platforms om al die content te publiceren.
Ik moet oppassen dat ik geen oude zeikerd word die denkt dat vroeger alles beter was en dat AI nooit zo creatief en goed kan zijn en worden als wij waren.
Of misshien gewoon bewijzen dat menselijke contentgeneratoren nog altijd leuker en effectiever zijn? Wie zal het zeggen?
Game on. Met dank aan Kitty!
- Inspiratie - 14 februari 2025
- Mac - 13 februari 2025
- Just do it - 12 februari 2025
Geef een reactie