[Voor de oplettende lezer, Lisanne is zo lief geweest mij een onderwerp te geven om over te bloggen – zie gisteren -, en dat ga ik ook doen, maar lange dag, dus even iets anders waar ik minder over na hoef te denken]
Stelling: veel mensen hebben een ‘Facebook persona’. D.w.z. dat ze zich op Facebook anders voordoen dan ze zijn, of een eenzijdig beeld van zichzelf oproepen. Een ‘persona’ zijn, in plaats van de mensen zoals je ze kent in het echt.
Schokkend feit: ook ik doe daar aan mee.
Toelichting: zelfs nu ik mijn Facebookvrienden sterk heb teruggebracht (sorry, vrienden!) zodat ik me vrijer voel om te roepen wat ik wil, doe ik dat niet. Ik schets toch vooral de leuke dingen van de verhuizing. Zelfs als ik er he-le-maal doorheen zit.
Redenering (waarom):
- Het is altijd zonnig in Facebookland, toch? Vakanties, blije kinderen, oh-wat-zijn-we-blij
- Ik heb een paar vrienden die heel veel klagen op Facebook, en daar word ik GEK van. Vooral omdat ik ook een vriend heb met een ernstige ziekte, en die klaagt nooit maar update vrolijk zijn status met check-ins op de chemo-afdeling, altijd vol humor. Die vrienden die klagen updaten hun status vrijwel dagelijks (meerdere keren) met hoe vol hun inbox is, of hoeveel de kinderen huilen en hoe erg dat is (geloof me, het valt allemaal wel mee bij ze).
Ik wil niet worden tot iemand die door haar eigen (echte) vrienden uit de stream gehaald wordt omdat ze er gek van worden. - Menselijk?
- Niet willen toegeven?
- Je niet veilig voelen bij de mensen die je updates kunnen zien? Dat is denk ik gedeeltelijk waar, hoewel ik laatst nog weer een slag heb gemaakt om te zorgen dat ik me echt bloot kan geven (niet letterlijk, mensen, niet letterlijk). Geen idee. Als je op je blog durft te zeuren, waarom dan niet daar, he?
Oplossing: onbekend….
- Inspiratie - 14 februari 2025
- Mac - 13 februari 2025
- Just do it - 12 februari 2025
Elja
Ik zal strakjes even bidden voor je vriend. En een kaarsje opsteken.
Runy
Wat ontzettend lief en attent, Runy. Laatste rondes chemo en over een maand of wat nog een operatie. Gaat helemaal goed komen, hij is de meest positieve en man die ik ken. Maar kaarsjes kunnen nooit kwaad, toch? 🙂 Ik heb hem al een paar jaar niet gezien maar via Facebook blijf ik gelukkig op de hoogte. Dat maakt Facebook alleen maar weer belangrijker voor me!
Krachtige sociale conventies. Op straffe van uitsluiting.
Mooi gezegd, Kitty (als altijd). Zo is het wel, he?
Leve de besloten groepen zou ik zeggen. Iedereen houdt toch de schone schijn op in het dagelijkse leven? Er zijn maar weinigen bij wie je je zo veilig voelt dat je er je diepste zieleroerselen aan toevertrouwt. We zijn allemaal een verzameling rollen. Alleen tegenover je “closest inner circle” ben je zoveel mogelijk jezelf. Tegenover de vagere kennissen, familie en vrienden laat je maar een deel van jezelf zien. Dat deel waar je je nog veilig bij voelt.
Daarom vond ik bij de introductie van Google Plus het idee van de verschillende cirkels ook zo positief. De gedachte er achter is top. In de praktijk gebruik je het echter niet op die manier.
Ik probeer die schone schijn gewoon achterwege te laten in het dagelijkse leven, eerlijk gezegd. Rollen zijn niet te vermijden maar mensen die me kennen zullen denk ik zeggen dat er weinig schone schijn bij is, bij mij. Natuurlijk zijn er dingen die je maar met een klein groepje bespreekt, maar verder? De (vage of niet vage) kennissen heb ik onlangs ontvriend. Niet gemeen bedoeld, maar ik wil mezelf kunnen zijn, en ik zoek bovendien naar tweewegsverkeer. En dat is er niet altijd met mensen die Facebook heel anders gebruiken (en die je niet zo heel goed kent). Ik heb Google+ nooit helemaal te pakken gekregen…
Ik vergelijk facebook met zoiets als kletsen bij het koffieautomaat op het werk. Het zijn vluchtige updates, en de een heeft altijd iets te klagen en de ander komt altijd met leuke dingen. Ikzelf ga vooral niet klagen, zelfs niet als ik reden heb om te klagen. Want je kunt niet echt je verhaal doen, ofwel om de anderen geen tijd hebben, ofwel omdat je weer gestoord wordt door nieuwkomers.
Liever vertel ik mijn verhaal (vrolijk of pessimistisch) wanneer ik er de tijd voor krijg en het idee heb dat er ook echt naar mij geluisterd kan worden. Op mijn blog dus.
Ja, eigenlijk vertel ik ook meer via mijn blog dan via Facebook. Gek is dat. Want het een is besloten en het andere niet! Zou wel willen kunnen uitleggen waarom, maar kan het niet.