Ik weet niet of ik het kan vandaag, bloggen. Te moe. Te veel gehuild. Te veel dingen die ik wil zeggen.
De dag begon ermee dat ik keihard tegen de automatische schuifdeuren van het station opbotste. Ik weet niet of ik te snel was of de deuren te langzaam.
De dag eindigde met een begrafenis.
Het was mijn pech, zeiden sommige mensen op de receptie, dat Henk mijn eerste manager was. Want een betere bestond er niet. Dus daarna lag de lat op onhaalbare hoogte.
Maar ik zie het als mijn voordeel. De indruk die hij op me maakte en wat ik van hem leerde, kon ik direct in praktijk brengen. En dat doe ik tot op de dag van vandaag.
Als je zo veel impact hebt op iemand die jong is en nog niets weet en alles aan het leren is, gaat die impact exponentieel tellen, als het ware. Mooi is dat.
Terwijl ik in de kerk zat probeerde ik niet al te hard te huilen want dat vond ik zo ongepast. “Je bent hier voor de ander”, zei ik tegen mezelf, om mezelf een beetje onder controle te krijgen. En ik dacht: dat is pas een mantra voor het leven.
Je bent hier voor de ander.
Weer iets van Henk geleerd.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Ik ‘brak’ vorige week, in een zakelijk gesprek. Voelde me enorm opgelaten en achteraf nog steeds. Maar je doet er niks aan. En ik weet ook wel dat het hoort bij mens zijn, maar toch. Ik geef je een dikke virtuele hug <3
Ah Petra 🙁 Maar ja, inderdaad, het is soms zoals het is. Jij ook sterkte!
Helemaal geen foute gedachte. Maar laat het je alsjeblieft niet weerhouden om te huilen wanneer je de aandrang voelt.
Nou weet niet hoor. Ik ben geen familie en zelfs geen hele dichtbije vriend dus het voelt dan raar. Rouw is heel individueel maar toch…
Heel veel sterkte! En huilen mag best vind ik. Ook hard. Knuffel <3
Dankjewel!!! x
🙂 mooie gedachte en door te doen (hard huilen of proberen juist niet..) leer je weer wat, teken dat je leeft! (en voor nu gauw slapen en eventjes aan jezelf denken voordat je weer aan anderen kunt denken ;-))
Ik zit me vandaag wel af te vragen (of eigenlijk gisteren) of dat in andere culturen anders is. Of mensen daar meer en harder (mogen) huilen? Misschien ben je daar wel de uitzondering als je te stilletjes rouwt.
Ik denk dan dat wij Noord Europeanen wel een beetje ‘de stillen’ zijn. Ik heb weleens een Irakese begrafenis meegemaakt en daar wordt (vooral bij het graf) veel langer gerouwd/gehuild, met klaagzang e.d.
Sterkte, Elja!
Mooi <3 En dank voor t delen 🙂
Dankjewel Kees!