Er is een onderwerp waar ik al jaren over wil schrijven, op dit blog. Heel soms doe ik het een beetje. Maar vooral de laatste maanden doe ik het vooral niet.
Dat komt omdat het mijn kinderen betreft en ik vind dat het niemand wat aangaat. Het is aan hen om online een identiteit op te bouwen (of niet). Het is niet aan mij om dat voor hen te doen.
Bovendien heb ik niet alle antwoorden. En heb ik niet iedereen om ons heen verteld wat ons bezig houdt. De worsteling en de zoektocht.
Maar sindskort hebben we wat meer duidelijkheid. En ik heb besloten dat het belangrijk is om dat te delen – maar nu nog niet.
Daarom heb ik zojuist een blogartikel gemaakt dat ik nog niet publiceer. Het wordt een online dagboek dat ik pas publiceer als de tijd rijp is (of misschien wel nooit!). Als ik zeker weet dat ik er mijn kinderen niet mee benadeel en tegelijkertijd wel andere ouders mee kan helpen.
Het voelt wel lekker. Het wordt vast een belachelijk lang artikel, verwacht ik. Dus misschien wordt het wel nooit te zien op deze site. Maar misschien ook wel. Ik kan alleen maar zeggen dat het enorm oplucht om alles op te schrijven. Of jij het nou ooit zal lezen, of niet ….!
- Ongeluk - 8 juni 2023
- Yogamatje - 20 mei 2023
- Aiiiiiiiiiii - 11 mei 2023
Heerlijk is dat om van je af te kunnen schrijven. 🙂
HEERLIJK!!!
Het kan zo op z’n tijd een heel ’therapeutische’ bezigheid zijn, dat offline schrijven (of het nu een dagboek is of een andere vorm). Ik bedien me daar ook regelmatig van. Het lucht op als je bijvoorbeeld ergens kwaad over bent, het helpt met het ordenen van gedachten, en in veel gevallen is het voldoende om iets op te schrijven om een bepaald onderwerp waar je onbewust continu mee bezig was uit je ‘systeem’ te halen.
Ik wil kennelijk toch het gevoel hebben dat ik het zou kunnen publiceren. Hoewel ik ook wel eens gewoon op mijn computer schrijf. Ik wil deze dingen op een bepaalde manier toch wel heel graag delen met de buitenwereld kennelijk. Maar of ik ooit ga doen … zoals hier ook gezegd wordt in de comments, het gaat over andere mensen die (later) hun eigen weg moeten vinden zonder de informatie die hun ouders online zetten.
Van je af schrijven werkt erg goed, ook al publiceer je het niet. Zelf ben ik wel eens aan een medisch dagboek begonnen en daar al weer heel lang mee gestopt het hielp, ik werd er minder gestresst van. Op m’n werk heb ik wel eens hele lange onslagbrieven gemaakt en later nooit verstuurd. Hielp ook.
Ik verwonder me ook wel eens hoe ouders over hun kinderen schrijven en schijnbaar niet bedenken dat die opgroeien en het later in de waybackmachine gaan vinden. 😉
Nou, zo is het – het is HUN online imago, niet het mijne. Dus het moet wel allemaal OK zijn he?!