Van mei tot begin november zwem ik buiten.. En terwijl ik vanochtend aan het zwemmen was, dacht ik na over perspectief.
Als je in open water zwemt, heb je punten nodig om op te navigeren. Ik zwem altijd in een meertje, in Warmond, met een vaste groep. We zwemmen altijd van punt naar punt: naar de gele boeien, dan naar het bord, dan naar het puntje van het eiland, dan naar het volgende bord, dan naar de overkant bij de drie bomen, dan naar het haventje, etc.
Het gekke is dat je tussen al die stops allemaal een andere route zwemt. Ook al vertrek je allemaal vanaf hetzelfde punt en zwem je naar het zelfde punt: iedereen legt een andere baan af tussen dezelfde twee punten. Het lijkt niet mogelijk, maar het is alijd zo. En hoe groter de afstand tussen de twee punten, hoe meer ieders route afwijkt.
Ik ben meestal een redelijk goede navigator. Ik had goede leraren (‘krokodillenogen’, noemen zij het).
En los van de techniek: ik heb geleerd om gewoon mijn eigen baan te kiezen.
Ik weet inmiddels: we zwemmen allemaal in een andere baan, maar we komen allemaal binnen een tijdsbestek van 5 minuten aan bij hetzelfde punt.
Ik weet niet waarom we allemaal anders zwemmen. Het is alsof je allemaal een ander perspectief hebt. We kijken vanaf dezelfde plek naar hetzelfde punt aan de horizon maar we komen er anders.
Net het echt leven!
Maar vandaag ontdekte ik dat het niet altijd zo hoeft te gaan.
We waren verder gezwommen dan anders en ik snapte totaal niet meer waar we waren ten opzicht van waar we waren vertrokken. Wat een gekke ervaring was, want ik zwem daar al een paar jaar lang iedere zondag van mei tot begin november. In datzelfde meertje. Je zou denken dat ik het wel ken.
Ik kon eerst al het ijkpunt niet vinden (‘daar! die molen! bij die 3 bomen?!’). En toen ik het zag en ging zwemmen was het water heftig, met sroming en golven. Als je borst crawl zwemt, til je je hoofd niet zo ver uit het water. En als er dan golven zijn, zie je de waterkant niet. Ik zag uberhaupt niet meer waar die molen was waar ik heen ging.
Dus ik stopte er gewoon mee. Met navigeren. Ik focuste me op de zwemmers om me heen en zwom met ze mee.
En wat blijkt?
Soms hoef je niet precies te kijken waar je heen gaat. Als je maar gewoon naast je vrienden blijft zwemmen, kom je er ook.
Ik zei het toch: zwemmen is net het echte leven.
133/1000
- Toekomstmuziek - 7 juli 2025
- Kat - 4 juli 2025
- Keek op de week - 3 juli 2025
Ontdek meer van Elja Daae
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Geef een reactie