Ik was vroeger heel actief in het extra werk. Vrijwilligerswerk, zeg maar. Tijdens mijn studie al. Beetje meepraten met de studentenpartij, dingen doen op de vereniging, dingen organiseren, meedenken. Top vond ik het. Dat gevoel dat je bij elkaar hoort en dingen kunt bereiken.
Later ben ik rondleider geworden bij Diergaarde Blijdorp.
Topbaan, dat. Het was even doorbijten qua opleiding (13 weken op zaterdag plus examens) maar te gek om te doen. Al die kleine floepies die dieren zo geweldig vinden. En dan olifanten nadoen. En giraffen als ze drinken. Leukleukleuk. Puur genieten!
Als expat rol je al snel het vrijwilligerswerk in, als je wilt althans. Ook al omdat er in die wereld meer mensen (vaak moeders) zijn die niet werken komen de kansen om iets extra’s te doen heel snel op je pad. Al snel zat ik websites te bouwen voor ons lokale ‘red onze bibliotheek!’ vereniging en bij de ‘moeders’ die extraatjes organiseerden voor een lokaal opvanghuis.
In Amerika werd sowieso veel van je verwacht, als ouder, en stond je om de haverklap weer koekjes te bakken.
Ook geen slechte bijbaan hoor, bijdragen aan bake sales. Behalve voor de lijn dan.
In Turkije redde ik het niet, die extra’s.
Settelen en proberen onze draai te vinden plus het starten van een nieuwe business (Frankwatching Webinars) kostte me te veel tijd om nog echt met anderen bezig te zijn. Slecht maar waar.
En het eerste jaar in Nederland was ik ook niet echt actief te noemen in het bijdragen aan de wereld om me heen. Meer dan een paar keer mee op herfstwandeling met de klas kwam er niet van.
Ik sta iedere week op het hockeyveld en de turnvereniging met verbazing te kijken naar al die mensen die zich belangeloos inzetten om al die sportverenigingen te runnen. Vaders en moeders die vrije middagen nemen en hun weekend opofferen en hun avonden.
Maar ook me heen.
Mijn zwager die zich inzet voor de tennisclub. Mijn schoonzus en schoonmoeder die met mijn (man’s) oma boodschappen gaan doen. Mijn man die als klasseouder zit te zwoegen om zijn mailtje aan de ouders van de klas ook in het Engels te vertalen, zodat de buitenlandse ouders het ook meekrijgen.
Mijn vader die jaren de lokale vrijwilligersbus rondreed voor mensen die slecht ter been zijn en natuurlijk Stichting Pensioenbehoud oprichtte om op te komen voor de rechten van gepensioneerden. Mijn broer die voor de Zonnebloem mensen mee uit wandelen neemt en twee keer per jaar jongetjes voetbaltraining geeft. Mijn moeder die altijd thee ging drinken met een meneer met Alzheimer.
Nederland is een land met een van de hoogste percentages vrijwilligers, schijnt.
Schattingen lopen op tot bijna 50% van de Nederlanders die zich minimaal een keer per jaar inzet voor de maatschappij! We vinden het heel normaal om extra dingen te doen.
Gelukkig zijn er zoveel mensen die iets extra’s willen doen. Want zonder die extra’s en die inzet wordt de wereld iets minder mooi. Hoe meer er bezuinigd wordt, hoe minder leuk het wordt. En laten we eerlijk zijn: de belangrijke dingen als aandacht, aanspraak, sport, spel en gezelligheid die sneuvelen als eerste.
Bij mij begint het ook weer te kriebelen. Dus riep ik vrolijk tegen de hockeytrainer van J. dat ik wel kon helpen. Ik stond een beetje verbaasd te kijken naar mezelf, dat ik dat er uit floepte. Het is al een jaar of 20 geleden dat ik een stick aanraakte. Ik ben eigenlijk gewoon gestopt met sporten sinds ik dat ding in de wilgen hing. Maar, ontdekte ik afgelopen woensdag, het gaat nog best met mijn antieke stick. En, shocking, ik vind het heerlijk om hem weer vast te houden!
En op het inschrijfformulier van de turnvereniging van T. schreef ik laatst vrolijk dat ik best iets kon doen op het gebied van marketing. Terwijl ik het opschreef dacht ik nog: huh? Ssssttt! maar het was al te laat. Nou ja, dat zegt natuurlijk iedereen, dacht ik nog.
Vandaag sprak de trainer me aan. Of ik dat was of mijn man, van die marketing? Binnen minuten had ik aangeboden om de site om te bouwen naar WordPress. 😉
Het grappige is, ik heb het gemist, dat extra.
Het kost een beetje tijd en energie om iets extra’s te doen in de wereld om je heen, dat is waar. Maar het maakt je onderdeel van de maatschappij en van je lokale gemeenschap.
Heb er zin in. Ik heb het gemist.
Ik lijk wel gesetteld!
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Dat eruit floepen is zo herkenbaar. Maar goed, vrijwilligerswerk is dan ook heel dankbaar en wordt erg gewaardeerd.
Je kunt er hele dagen mee bezig zijn. 😉
Ja gelukkig zijn er mensen die er hele dagen mee bezig zijn!!