Weet je wel? Dat je chagrijnig bent en moe zonder te weten waarom.
Misschien omdat ik zo langzamerhand dingen voor de laatste keer aan het doen ben, hier in Istanboel.
Gisteren zag ik vriendin A. voor de laatste keer. Ik neem aan dat ik haar nog eens terug zie maar de waarheid is: ik weet het niet. Ze komt uit de VS, woont in Istanboel en Joost mag weten waar ze naar toe verhuist het komende jaar.
We kregen een ingewikkelde discussie over de school waar haar en mijn kinderen op zitten en waar ik niet tevreden over ben maar zij wel. En over de nieuwe speeltuin met Starbucks die hier geopend is. En over alle expats die in de zomer Istanboel verlaten.
Ook niet onderwerpen waar ik blij van werd, op de een of andere manier.
Toen ik haar huis uit liep, checkte ik voor de grap in op Foursquare op haar compound, waar ik niet verwacht nog ooit te komen. Slaat nergens op maar ja. Beetje rare bui.
Vandaag had J. een afscheidsfeestje op school. Ik denk dat ik sommige ouders niet meer zal zien, misschien.
Gek idee.
Ik denk aan alle mensen die ik ontmoet heb de afgelopen 7,5 jaar en nooit meer zie en die ik wel graag zou willen zien.
Hoe dan ook.
Het is wat het is.
Ik ga de computer uitzetten en op de bank hangen met de kinderen. En dan uit eten met vrienden aan de Bosporus. Nu het nog kan!
- Ongeluk - 8 juni 2023
- Yogamatje - 20 mei 2023
- Aiiiiiiiiiii - 11 mei 2023
Kop op, Doo. Hernoem je dip naar een melancholische bui en doe zoveel mogelijk indrukken op nu je er nog bent. Voor later.
Ow ja. Check.
Ah, is het toch echt waar hè: “Afscheid nemen is een beetje sterven; sterven aan dat waarvan men houdt. Men laat een beetje van zichzelf achter in ieder uur en elke plaats.” Veel sterkte en wees een beetje lief voor jezelf.
Ach…wat mooi…ik wil hier net over gaan bloggen. Ik ga je even quoten hoor…! Dankjewel!
*hug*
🙂 thanks!!