Er is een boek. ‘Relax mama’, heet het. Ik heb het niet gelezen. Maar ik denk dat ik het er mee eens ben. Want die andere ouders doen ook maar wat.
Ik volg al heel lang de pagina ‘De Club van Relaxte Moeders’. Ik moet er altijd erg om lachen. Ik gebruik hem ook vaak in presentaties als voorbeeld van een Facebookpagina met een ongelofelijk betrokken community. Waar de content – de berichten – precies het hart van de doelgroep raken.
De Facebookpagina, uit 2012, kreeg ook een blog. Volgens mij allemaal heel succesvol.
Ook de slogan op de foto bovenaan de pagina raakt me altijd. Hij is zo belangrijk:
Weet je wat het is, het is vrij makkelijk om ironisch te doen over moeder of vader zijn. Er zijn genoeg blogs waar mensen een semi-sarcastische toon hebben of zichzelf of andere ouders een beetje naar beneden praten onder het mom van ‘het raakt met niet’ of ‘ik klaag niet’.
Maar het is veel moelijker om met liefde én humor te praten over het opvoeden van kinderen. Over het combineren van werk en moeder-/vaderschap. Over alle dilemma’s waar je als ouder in deze tijd mee te maken hebt
Het is fijn om te lezen dat andere dat ook allemaal hebben. En vooral om bevestigd te krijgen dat anderen ook maar wat doen. Want laten we eerlijk zijn: zodra de baby zich aandient krijg je overal ongevraagde adviezen over hoe het volgens anderen allemaal zou moeten.
Het is niet dat ik geen mening heb over andere ouders. Ik heb net als iedereen vaak de behoefte om even mijn hart te luchten over vrienden, kennissen, buren, ouders op school en familie en hoe zij met hun kinderen omgaan. Maar dat is gewoon een beetje vergelijken en afwegen wat je zelf wel of niet doet. Ik probeer verder gewoon supportive en helpend te zijn.
Vandaag was ik aan het eten met een groep vrouwen van wie iedereen kinderen had in verschillende leeftijden. Ik had verteld dat ik al jaren au pairs en nannies heb gehad. En aan hun reactie (die niet veroordelend was, meer nieuwsgierig) merkte ik dat ze dachten dat ik nooit zelf voor mijn kinderen had gezorgd.
Ik haastte me om uit te leggen dat al die au pairs en nannies altijd tot 18:00 hebben gewerkt. Dat ik zelf altijd kook en verder zelf mijn kinderen in bed leg. Dat al die hulp vooral als kinderopvang fungeerde.
Natuurlijk wil ik niet dat mensen denken dat ik een slechte moeder ben. Maar tegelijkertijd is het ook typisch dat we ons willen verdedigen. Want iedereen doet zijn of haar ding.
Aan tafel zaten twee moeders waarbij het de echtgenoten waren die de meeste zorg voor de kinderen hadden, al vanaf het begin. Bij allebei was het al heel snel in de relatie duidelijk dat de vader verzorgender waren dan de moeders. Dus er was helemaal geen oordeel over slecht moederschap. Zij waren blij met de taakverdeling.
We doen allemaal ons best, daar komt het op neer. We navigeren allemaal die positie van ouderschap. Misschien zijn we soms te relaxed. Misschien zijn we soms veel te gestresst. Misschien laten we soms te veel los of misschien zitten we er soms veel te veel bovenop.
Misschien moeten we het allemaal nog leren.
Relax, mama. Relax, papa.
Die andere ouders doen ook maar wat.
Net als de honderden generaties die hen voorgingen.
- Blog of column? Over wat je wel en niet mag bloggen van jezelf - 24 maart 2025
- Raar - 23 maart 2025
- Zonder - 22 maart 2025
Geef een reactie