Mijn collega’s bij Frankwatching Vacatures tweetten (schrijf je dat zo?) een mooi artikel van Intermediair vandaag: tegeltjeswijsheden van succesvolle Nederlanders.
Wat een leuk artikel. Het doet je meteen denken: ben ik het er mee eens? En: wat zijn de mijne? Welke adviezen kreeg ik vroeger, van mijn ouders, van mensen die ik bewonderde en/of waar ik door gecoached ben, door de jaren heen? Wat zeiden mensen tegen mij, en wat is blijven hangen van al die adviezen en oordelen en vaststellingen? Wat draag ik zelf uit?
Bellen, niet mailen
“Bellen! Niet mailen!”, komt direct in me op. Mijn eerste baas bij KPN, Henk (“Honden hebben bazen!”, nog zo’n Henk-quote), zei dat altijd. Dan probeerde ik een gesprek met een collega uit de weg te gaan door te mailen. En dan moest ik van hem gewoon bellen. Dat werkt vaak veel beter.
Wijze woorden. Ik zeg ze nog regelmatig tegen mezelf om mezelf te motiveren de telefoon te pakken.
Studeer – maakt niet uit wat
Volgens de overlevering zei mijn opa van mijn moeders kant altijd: “Het maakt niet uit WAT je studeert, ALS je maar studeert”. Een advies dat ik ter harte heb genomen: ik studeerde rechten maar heb nooit als jurist gewerkt. De manier van denken leer je nooit meer af, die past bij mij, maar altijd bezig zijn met geschillen – nee, bedankt. Niet dat dat altijd het geval is, natuurlijk, maar vaak wel, en dat leek me niets.
Goede versus slechte raad
Het kan ook andersom natuurlijk. Dat mensen ooit iets over je gezegd hebben, of je een advies hebben meegegeven, dat helemaal niet klopt. Maar dat wel blijft hangen.
Bij mij gebeurde dat tijdens de uitgebreide sollicitatieronde bij KPN, waar ik als starter aan de slag wilde. We moesten een ronde of 6 door, geloof ik (belangrijk, belangrijk, high-potentials, he. jaja.). Een ervan was een rollenspel. Ik had er wel lol in, geloof ik. Rondom de 6 mensen die het rollenspel deden , zaten 2 hoge KPN-ers, en twee recruiters. Nogal imponerend allemaal.
Ik werd aangenomen, netjes met feedback over hoe ik het had gedaan. De negatieve feedback over het rollenspel was ‘dat ik niet erg creatief was’.
Dat labeltje is me tot op de dag van vandaag bijgebleven. Heel lang nam ik het voor waar aan, al voelde het ergens ook gewoon niet als iets dat op mij van toepassing is.
Het grappige is natuurlijk dat juist die creativiteit nu onderdeel is van alles wat ik doe in mijn werk, op mijn blog, bij blogpraat. Mijn werk is: nieuwe manieren vinden om business te ontwikkelen, nieuwe manieren vinden om te communiceren met doelgroepen, nieuwe vormen van content vinden, content creëren, marketingstrategieën uitdenken.
Zonder creativiteit kom je niet zo ver, in wat ik doe.
Daar komt bij dat ik al zo lang ik me kan herinneren knutsel, plak, teken, dicht, schrijf, zing etc. Maar na die kritiek dacht ik: misschien kun je wel leuk knutselen maar geldt dat niet als creatief op een ander niveau? Is er een waarde-oordeel te hangen aan creatieve vermogens waar ik me nog niet van bewust was? Presteer ik daarop onder de maat? (wat is de vereiste maat dan eigenlijk, en het soort maat, denk ik nu…maar goed).
Dat oordeel, van een of andere manager die mogelijk geen enkel verstand had van dit soort dingen en mij bovendien maar een uur had gezien, heeft mijn zelfbeeld al die jaren beïnvloedt.
Een ‘wijsheid’ van iemand anders, gebracht op een moment waarop ik heel kwetsbaar was. Ik had het naast me neer moeten leggen, natuurlijk. Maar ja.
Mijn eigen tegeltjeswijsheid
Heel lang al is mijn motto: “Het moet wel leuk blijven”. Een oppervlakkig motto, lijkt het. Een motto dat daarom ik heel lang niet echt meer openbaar durfde te maken. Een motto namelijk dat geen oog lijkt te hebben voor negatieve zaken, voor de mindere kanten van het bestaan. Alsof ik afhaak als het even niet leuk is.
Dat is natuurlijk niet zo, he. Ik ben best een doorzetter hoor. Maar dan wel voor de dingen die er toe doen of waar ik gewoon even niets aan kan veranderen of die het gevolg zijn van mijn eigen gedrag/keuze.
Het probleem met mijn motto is natuurlijk dat het regelrecht ingaat tegen het oer-Hollandse principe dat het leven zwaar is. Dat is het probleem. Het leven is niet ‘leuk’. Dingen zijn niet ‘leuk’. Werk zeker niet. Het is ploeteren, afzien, tevreden zijn met wat je hebt. Sober zijn we, zuinig, lijdzaam, toch?
Ik moet me schamen, met zo’n motto!
Maar dat doe ik niet (meer).
Want mijn motto gaat hierom: Het gaat erom dat je bij je zelf blijft. Bij wat goed voelt. Dat je in jezelf gelooft, en gelooft dat je weet wat goed is.
Dat je de dingen NIET lijdzaam ondergaat, maar een actieve rol neemt. Aan het roer gaat staan van je eigen leven waar dat nodig is.
Dat je actief blijft kijken hoe het gaat. Wat er anders kan, beter. Hoe jij en de mensen om je heen het hebben.
Dat je, als je jezelf naar je werk moet slepen iedere dag omdat je het zo vreselijk vindt (been there), bedenkt dat het ook anders kan. Dat alles, maar dan ook alles, mogelijk is. Dat je moet zoeken naar je passie, want die heb je, die heeft iedereen, en dat je die moet volgen.
Dat je misschien voelt dat je vast zit in een web van verplichtingen. Maar dat alles mogelijk is, ook voor jou. Niet zonder afzien! Niet zonder concessies! Dat hoor je mij niet zeggen. Want die zijn er altijd. Er komen in ieder leven genoeg dingen voor die niet leuk zijn. Zo is het nu eenmaal. Het is niet allemaal rozegeur en maneschijn (mooie Hollandse uitdrukking, dat).
Maar in de basis.
Maar je kunt het ook leuk hebben. Je hoeft je lot niet lijdzaam te ondergaan. Je kunt het heft in handen nemen.
Het moet wel leuk blijven…
PS Ik realiseer me net dat dit motto, heel raar, ontstond tijdens de baan die ik het allervreselijkst vond. Waar ik mezelf helemaal op stuk liep. Als een soort ik-kan-het-allemaal-wel-aan riep ik dan cynisch en als grapje naar mijn toenmalige manager: “Het moet wel leuk blijven” als hij en ik weer een taktiek hadden verzonnen om mijn collega’s in beweging te krijgen (iets waar ik op afgerekend werd, maar waarin ik maar niet slaagde).
“Het moet wel leuk blijven”, riepen we dan tegen elkaar, waarmee we eigenlijk aangaven dat onze collega’s er allemaal helemaal niet op zaten te wachten, al die projectes van ons die ik probeerde uit te voeren.
Hij moest dan keihard grinniken. Zo komisch vond hij het idee dat de dingen wel leuk moesten blijven.
(…)
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
eerst even op ‘leuk’ geklikt.
dus dat is het geheim
daarom blijft jouw blog ook leuk
daarom is blogpraat een succes
er zit denk ik heel erg veel in jouw leuk, nog veel meer dan je al geschreven hebt.
“gaat het nog ergens over?” hoort daar ook bij vermoed ik?
dus niet leuk om het leuk.
klopt dat?
haha, ik zit op mijn andere twitteraccount zie ik. Ik ben het -> Martine!
Leuk! Ja het moet wel leuk blijven. Leuke post! Ook een leuk artikel in de Intermediair.
Blijven dansen spreekt mij daar het meest aan.
Haha, ik bel zelden. Ik vind mailen efficiënter. Staat het gelijk zwart op wit. Kun je het nog eens nalezen. Weinig afleiding. Geen onnodig gemompel over het weer, hoe was je vakantie.
Mijn motto is vooral; waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?
Of Less is more. Of WYSIWYG.
Albert Einstein heeft de beste:
“Alles moet zo simpel mogelijk gemaakt worden, maar niet simpeler”
Goed zo, geloof in je zelf! Immers het moet wel leuk blijven!!
Mooi geschreven, Elja. Zelfs met ‘bellen, niet mailen” ben ik het als slechthorende stiekem eens. Ik merk de laatste tijd dat ik soms van de lange mailtjes schrijf waar ik een half uur of een uur mee bezig ben en dat ik diezelfde persoon later voor iets anders bel en dan in tien minuten heb verteld wat ik dus ook in een half uur tot een uur kan mailen. Misschien eens een dictafoon aanschaffen want ik moet zoiets vaak wel kwijt buiten kantoortijden om er eens een nachtje over te kunnen slapen. Idee: eerst aan een dictafoon vertellen in vijf minuten, lekker slapen en dan daags erna bellen.
Bedankt voor de tip(s) en je prachtige motto.