Ik klikte gisteren* op ‘publish’ en ging met een voldaan gevoel op weg naar de avondvierdaagse in mijn dorp, met mijn zoontje. Terwijl hij over het schoolplein rende en op het springkussen sprong, in afwachting van de start, voelde ik me dromerig blij.
Het was toch maar weer gelukt!
Een gedachtegang die in mijn hoofd zweefde, kwam tot wasdom. Was geboren.
Het voelde af.
In discussie over de frequentie van blogs en of het haalbaar is om iedere dag te bloggen, is dat het element dat niet wordt meegenomen.
Het gaat het eigenlijk altijd over die ander. Die lezer. Of kwaliteit wel haalbaar is, iedere dag. Of je kortom wel iedere dag mag publiceren, als wat je publiceert niet goed is. [in zekere zin was dat mijn hele vraagstuk, gisteren, mag het wel, niet-perfect zijn?]
Maar ik realiseerde me gisteren voor de zoveelste keer dat dagelijks bloggen niets met jou, lezer, te maken heeft. Natuurlijk wil ik graag dat ik je raak, dat het wat met je doet, dat je me leest.
Maar dat is geen reden om het ‘perfect’ te doen.
Waar het om gaat, mijn dagelijks blog, is dat ik mijn ideeën en gedachtes kan ordenen en ze kwijt kan. Dat ik ze met hun energie de wereld in kan sturen, om zich voort te planten of – als dat niet lukt – een stille dood te sterven na een dappere poging.
*inmiddels eergisteren
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Peter Pellenaars zegt
Nu ik naar aanleiding van het Zen Habits boekje weer een tijdje dagelijks blog voel ik (weer opnieuw) dat bijzondere ervan: er vindt een verschuiving plaats van opgepoetst schrijven naar ‘rauw’ delen. Waarbij dat rauw delen er soms heel opgepoetst uit kan zien trouwens.
Maar bottom-line is het wat je zegt, het kwijt kunnen van vanalles wat door je hoofd speelt en waar je mee zit. Soms wil je het delen zodat anderen er iets aan hebben, soms wil je opschrijven zodat je je eigen gedachtes beter kunt volgen en soms wil je het gewoon kwijt omdat het anders maar door je hoofd blijft spoken.
Wanneer het opgepikt wordt is dat altijd leuk, maar het is geen voorwaarde om het willen posten. Althans niet bij mij. Ik moet bekennen dat ik mijn blog regelmatig doorspit om te zien hoe ik op bepaalde momenten over bepaalde zaken dacht of waar ik mee zat. Een soort openbaar dagboek dus.
Elja Daae zegt
Ik spit het nooit door maar ik weet zeker dat het een vrij accurate weergave van mijn gemoedstoestand is.
Ik vind het lekker om jouw rauwe blog posts te lezen, in ieder geval!