Weet je hoeveel ik de afgelopen jaren heb opgeruimd en weggedaan? Ongelofelijke hoeveelheden. Echt ongelofelijk. Ik begrijp soms zelfs niet dat er nog spullen in dit huis overblijven. Geen grapje.
Toen onze enorme verhuiscontainer werd afgeleverd in Nederland en de verhuizers bezig waren alles in ons nieuwe huis te zetten, riep de voorman op een gegeven moment F. erbij. “Meneer”, zei hij, “Het huis is vol. Waar zullen we de rest neerzetten?”. De container was nog lang niet leeg.
Uiteindelijk propten ze alles wat over was in de woonkamer. Het huilen stond me nader dan het lachen (dat is wel leuk aan iedere dag bloggen: dat je het moment zo weer terug kunt zoeken en er naar kunt linken!). Vooral omdat ik wist hoeveel we in Turkije achter hadden gelaten aan spullen, inclusief meubels en stapels en stapels boeken.
De waarde van je ruimte
De grote opruiming begon pas echt na het uitpakken. En hield eigenlijk niet meer op. Maandelijks gaan er ladingen naar de kringloop.
Ik deed honderden boeken weg. En zakken en dozen vol met huisraad, speelgoed, beddengoed en (kinder) kleren. Autoladingen vol.
Hoe kan een mens zoveel hebben? En zo weinig missen van wat je weg doet?
Give me ruimte
Maar toch word ik nog omgeven door spullen. Terwijl er nauwelijks iets bijkomt blijft de materie zich opdringen aan mijn ruimte.
Zo was ik de afgelopen dagen mijn studeerkamer aan het opruimen. Dat moet wel, want de kamer waar tot nu toe dozen stonden en de was hing, is in bezit genomen door mijn zoontje. Ik had zelf ook al wat archiefdozen op mijn studeerkamer staan. En al die dozen uit beide kamers passen niet.
Het komt er nu op aan: wat is nog wel mijn ruimte waard? En wat niet?
Wat is echt belangrijk? En waarom bewaar je dingen eigenlijk?
Papier hier
Papieren weggooien is moeilijk. Zal de jurist in mij zijn, denk ik. Ik was dus niet begonnen aan de archieven. Hoefde ook niet, want ik had in de VS van die handige archiefdozen gekocht met van die hangmappen. Daar kun je alles in gooien.
Het is net als ze wel eens zeggen: als je de ruimte hebt, ga je hem vullen! En zo is het maar net.
De oplossing was vrij simpel: weggooien van al die papieren. Zowel al mijn mappen als de archiefdozen zijn uitgeplozen en leeggemaakt. Ik schat dat het neerkomt op zo’n kuub aan papier.
(mocht je net als ik op zoek zijn naar een plek waar je langs kunt gaan met je archieven om ze te shredden: de Staples doet het voor 1,50 -2 per kilo en je kunt het zo langsbrengen!)
Hoe meer je opruimt, hoe meer je opruimt
Ik geloof dat ik dat las in dat boek van Kondo: ze ging steeds makkelijker afstand doen van dingen. Heb ik ook.
Ik heb de afgelopen jaren noodgedwongen (verhuizing na verhuizing) zoveel opgeruimd en weggedaan. Het wordt steeds makkelijker. De afweging: wat is de ruimte waard? wordt steeds makkelijker. Vooral nu we er minder van hebben, van die ruimte, en (lege) ruimte om me heen me zo dierbaar is.
Zo begin ik inmiddels zelfs te overwegen om dingen weg te doen waarvan ik zwoor dat ik ze altijd wilde houden. Ha. Ik weet niet of het onthechting is, of de behoefte aan ruimte en vereenvoudiging, of gewoon de realisatie dat herinneringen en emotie niet in spullen zitten.
Eerst maar eens langs de Staples met de bankafschriften.
En dan heb je ook nog kinderen die vast van alles willen houden en niets willen wegdoen.. 😉 Herkenbaar, al die spullen. Waarom kopen we dingen die we later niet nodig blijken te hebben? Waarom kunnen we geen afstand doen zodra iets eenmaal ‘van ons’ is? Toen ik in december de sleutel kreeg (er moest nog van alles gebeuren aan het huis zelf) besloot ik te beginnen met opruimen. Ik heb veel kleding weggedaan, inderdaad ook veel boeken en zelfs stapels examenbundels en schriften van de middelbare school. Toch staan er nu nog steeds dozen bij mijn ouders. Ik heb geen ruimte om ze op te slaan, maar wel een ‘back-up huis’ waar ze voorlopig kunnen blijven staan. Het moment dat ik alles zelf moet opslaan en geen externe plek heb waar ik op terug kan vallen.. Brr. Dat wordt pas echt opruimen. Maar, helpt Marie Kondo? Werkt het voor jou? Daar ben ik wel benieuwd naar.
Ik heb Marie niet helemaal uitgelezen maar ik vind het wel heel waardevol. Omdat ze je bewust maakt van het waarom van spullen en van bewaren. Hoe we hechten aan materiële zaken zonder te weten waarom. Ze helpt je ontdekken dat je eigenlijk niet blij wordt van die spullen maar ze om sentimentele redenen bewaart. Als je echt nagaat wat je van plan bent met die spullen, wat je redenering is, wordt weggooien veel makkelijker!
Ik heb veel spullen letterlijk de hele wereld overgesleept, vier landen door! Om ze vervolgens toch weg te doen. Ongelofelijk.
Bij mij is het grootste struikelblok het regelen van waar het naar toe gaat. Ik wil niets weggooien als het nog waarde heeft. Vaak is het organiseren daarom lastiger dan het besluiten om iets weg te doen. Waar vind je een papierversnipperaar (Staples!)? Waar breng je je oude babykleren (Kringloop!)? Wie heeft er iets aan dat kinderbed (Facebookgroep met meubelswap!)? Waar kunnen die boeken naar toe (Rode Kruis!).
Ik gebruik dus niet echt Kondo’s techniek maar ze heeft me wel geholpen. 🙂 Heb jij het gelezen?