Een vriendin van mij is een topathlete. Ze speelt een sport op topniveau, in het nationale team van haar land (hoog geëindigd bij de wereldkampioenschappen) en ze is trainer van een nieuw op te zetten team.
Ze is er vreselijk bescheiden over, haar prestaties. Ik heb haar nooit zien spelen maar uit alle verhalen van anderen blijkt dat ze waanzinnig goed is. Niet alleen als speler, ook als trainer. Plus ze loopt halve marathons. En ze is ook ski coach van een nationaal jeugdteam geweest. Ze is gewoon gek op sport, heeft talent, maar gáát er ook voor. En ze geniet van samen sporten, van team work.
Nu is ze dus een nieuw nationaal team aan het oprichten en trainen. Maar dat is nog niet zo makkelijk. De sport vraagt een groot terrein om op te oefenen (vergelijk American Football) en die zijn niet overal beschikbaar, vooral als je geen budget hebt.
Maar het lastigste is om alle sporters voldoende te laten trainen. Ze snapt er niets van. “Ze hebben toch toegezegd, aan het begin van het jaar? Een formulier ingevuld dat ze een aantal maal per week zouden trainen?”, zei ze laatst.
Ze is een topathleet en dat word je niet zo maar. Net als je nergens top in wordt zonder commitment. Je kunt best talent hebben, maar uiteindelijk moet je de uren er in steken.
“Show up”, zeggen de Amerikanen zo mooi en eenvoudig en understated. You’ve got to show up, als je iets wilt bereiken.
Ze is niet zo goed geworden door maar een keer in de week te trainen. Ze is zo goed geworden omdat ze er dingen voor opzij zet. Veel traint. Veel investeert. Haar leven zo organiseert dat ze de uren in haar sport kan steken die nodig zijn. Dat ze op conditie blijft. Blijft verbeteren. Videos kijkt van wedstrijden om te analyseren hoe de wedstrijd verliep.
Ik begrijp haar frustratie. Maar ik begrijp ook de andere kant. Dat de meeste mensen die mindset niet hebben. Maar tot op zekere hoogte dingen willen opgeven om iets te bereiken. Andere afwegingen maken. Dat doe ik zelf ook, tenslotte.
Ik denk bovendien dat niet iedereen het wil, fysiek afzien. Dat is toch weer een ander soort afzien dat uren achter de computer zitten om iets voor elkaar te krijgen. Je nieuwe blog lanceren of een online bedrijf in de markt zetten of een project afstemmen met collega’s.
Voor haar is het een raadsel, het gedrag van sommige teamgenoten. Want je zegt iets doet, dus je doet het. En je wilt de top bereiken, dus you do the work. Simpel.
Misschien is dat wel de crux, bij het bereiken van de top. Dat je je niet kunt voorstellen dat je niet committed zou zijn. Dat je net als mijn vriendin niet kunt begrijpen hoe het anders kan.
PS (update) Kwam net dit artikel tegen over iemand die het getal phi kan onthouden tot meer dan 22.000 cijfers achter de komma. Researchers hebben ontdekt dat het zowel een bepaald soort geheugen en denkwijze vraagt, als get faster at all this by becoming better at encoding and retrieval through intense practice and effort.
Foto: Boston Public Library
- Yogamatje - 20 mei 2023
- Aiiiiiiiiiii - 11 mei 2023
- Anoniem bloggen bestaat straks niet meer echt - 3 april 2023
Heel herkenbaar, ook met kleinere doelen 🙂
Ja eens. Het hoeft natuurlijk niet om een gouden medaille te gaan. 🙂 Maar als je iets echt goed wilt doen, zul je er toch voor moeten werken. En er iets anders voor op moeten geven, vaak, denk ik.