Ik ging zojuist een artikel schrijven over de drempels die bloggers voor zichzelf opwerpen, in hun hoofd. Want er zijn er vele:
- Wie zit er nu op mijn verhaal te wachten?
- Is dit wel goed genoeg?
- Wie ben ik om te zeggen hoe het zit?
- Wil ik deze kennis wel gratis weggeven?
- Waar moet ik het eigenlijk over hebben?
- Is dit niet al gezegd door anderen? En beter?
- Wat als ik kritische reacties krijg?
- Wat als mijn concurrenten er met de inhoud van mijn blog van doorgaan?
Allemaal stemmen die je tegenhouden, als blogger.
En meestal hebben ze ongelijk.
In workshops waar ik ook de kans heb om met bloggers aan het werk te gaan, kan ik die stemmen benoemen en weerleggen. Vind ik heel leuk om te doen. Want die stemmen zijn zo zonde. Dus als je ze kunt benoemen en weerleggen, zijn bloggers weer een stapje dichter bij iets dat hen veel kan opleveren.
Maar de waarheid is dat ik zelf ook een stem heb in mijn hoofd.
Zoveel ervaring. Zo vaak gedaan. En toch hoorde ik die stem, toen ik net begon te bloggen.
Ik wilde vertellen dat de workshop van vanavond zo leuk was. Dat ik zoveel geleerd had. Dat ik weer dingen had geleerd over bloggen, over het bedrijf waar ik was, over allerlei vakgebieden. Over van alles.
Iedere lezing die ik geef is leuk. Ik geniet van iedere workshop en training. ALTIJD. Want er is altijd interactie. Er is altijd feedback waar ik van leer. Er zijn altijd vragen, die me dwingen om een antwoord te formuleren en me daarmee slimmer en gefocuster maken. Ik doe altijd ideeën op als ik zie wat anderen doen met de materie. En ik ben altijd dankbaar dat mensen bereid zijn om te luisteren.
En altijd als ik dat wil vertellen, hoor ik die stem.
“Het is zo pompeus!”, zegt die, “wat je schrijft!”. “Het is onbescheiden!”.
Dus zo laat ik me zelf ook tegenhouden. Nou ja, bijna.
Want de oplossing is, zoals ik ook probeer duidelijk te maken als ik bloggers spreek, deze: GEWOON OP PUBLISH KLIKKEN!
- Kan AI mijn blog voor mij schrijven? - 23 november 2022
- Waarom Mastodon niet het nieuwe Twitter is - 16 november 2022
- Twitter onder Musk: ga je voor een alternatief of niet? Advies voor bedrijfsaccounts op Twitter - 10 november 2022
Herkenbare punten, waar ik als hobbyblogger (en eerder als websitevuller) een aantal keren over na heb gedacht. En waar ik eigenlijk geen enkele last van heb, omdat ik start vanuit mijn eigen persoonlijke ervaringen. Die zijn voor een ieder anders en daarmee voeg je doorgaans iets toe. Als een ander het beter kan, dan plaats ik daar een link naartoe en geef ik mijn aanvullende visie. Ik blog maar een paar keer per week, om bezoekers niet te veel van hun tijd te beroven en om zelf tijd over te houden. Ik ken mensen die een aantal keren per dag iets bloggen en die behandel ik zoals iemand die me een aantel keren per dag opbelt. Gewoon niet opnemen of niet lezen. Kritische opmerkingen kan ik moeiteloos weghalen, maar ik zie het als uitdaging om daar op een goede manier mee om te gaan. Dwz de reageerder in zijn of haar waarde te laten. Nagaan of ze een punt hebben. Toegeven als ze het beter zien en vooral niet een wellus-nietus-discussie ontketenen. Een jaar telefonisch servicedesk-werk heeft me daarbij behoorlijk geholpen. Die kritiek was veel feller en ongenuanceerder.
Fijn dat je er geen last van hebt. Het is voor veel mensen best lastig, trouw zijn aan zichzelf en met zelfvertrouwen bloggen! Ik plaats het uiteindelijk meestal toch. Maar ik betrap mezelf wel op de stem! PS die kritische geluiden zijn lastig. Had er net een, niet hier, ergens anders. En geen directe kritiek maar wel neerbuigende toon. Blijft lastig. Maar heb net als jij veel geleerd van jarenlange webcare-ervaring.