Ik ben op wintersportvakantie dus ik vrees dat dit niet de laatste sneeuw– en ski-post is die je zult lezen de komende week 🙂
De ski’s onder de voeten voelen bewegen
Ik ben geen hele goede skiër, moet ik zeggen. Ik heb best wel eens geskied maar ik kom niet uit een ski-familie of zo. Dus ik heb vooral afstuderen wel eens geskied met vrienden. Ik heb altijd les genomen, want dan voel ik me zekerder en dan leer ik weer bij, was mijn gedachte. Het was niet altijd gezellig, als je met vrienden bent, om dan de ochtenden les te hebben, maar het betekende wel dat ik vorderingen maakte en ‘middags met de groep meekon.
Het is inmiddels een jaar of vier geleden dat ik voor het laatst ski’s onder had maar het ging lekker, vond ik, vandaag. Al die lessen betalen zich uit in een zeker gevoel. Een gevoel van controle. Het gevoel dat je altijd wel naar beneden komt, als je maar netjes bochtjes blijft draaien.
Het lastige aan skiën vind ik dat je eigenlijk alleen tegen jezelf vecht. Zodra je de angst toelaat, wordt het lastig en gaat het mis. Ik had vandaag even zo’n gedachte,van ‘uh-oh, kan ik dit wel??’ en ik begon direct de controle over mijn ski’s te verliezen. Volgens mij komt dat omdat je, als je bang wordt, ongemerkt naar achter gaat hangen, en als het gewicht bij ski’s niet op de voorkant hangt, kun je niet meer goed sturen, en dan wordt het heel lastig om bochtjes te draaien en controle te hebben over hoe (hard) je naar beneden gaat.
Angst als metgezel
Ik was een keer op skivakantie terwijl ik stiekem een beetje stuk zat.  Jaren geleden, is het. We waren met vrienden, het was heel gezellig, maar het zat in mijn hoofd niet goed. Het ging niet goed op mijn werk, en op de skipiste had dat effect. Angst was mijn metgezel, de hele vakantie. Ik had geen les genomen, de eerste dag, want dat was zo ongezellig, en de vrienden die net als ik de wat mindere skiërs waren, deden het ook niet. Ik wilde me niet laten kennen (dat was überhaupt het probleem, denk ik nu… ;)). Ik had er geen lol in, ik probeerde mee te komen, maar ik voelde me verstijfd van angst iedere keer dat we weer zo’n ijzige pisten afdaalden.
Vooral dat stukje als je bovenaan zo’n helling staat, ken je dat? Te wachten om af te dalen. Je kijkt het dal in en denkt….oooooooo jeeeeeee……! Waarom zou ik die ski’s eigenlijk dat dal in sturen??? Het is tegennatuurlijk!
Gelukkig realiseerde ik me al heel snel dat ik het gewoon zo niet kon. Snel nog ingeschreven voor wat dagen les. Een wereld van verschil, maakte dat. Weer het gevoel dat ik het kon, dat ik wist hoe het moest. Ik moest wel iets overwinnen, om die lessen te nemen. Het voelde een beetje alsof ik ‘me liet kennen’. Zat in mijn eigen hoofd, natuurlijk. Mijn vrienden vonden het helemaal normaal en OK en goed. Ik was mijn ergste vijand. Ik, en Angst.
Zelfvertrouwen is altijd key
Zelfvertrouwen is voor mij de sleutel bij skiën. De angst niet de overhand laten krijgen en weten wat je kunt en wat je niet (aan) kunt.
Maar misschien is zelfvertrouwen, of gewoon ‘vertrouwen in jezelf’, altijd wel de sleutel. Misschien ga je altijd een beetje achterover lenen als je bang bent, en rem je daardoor altijd wel een beetje af, raak je je balans kwijt en heb je daardoor altijd minder controle over je leven dan je zou willen hebben?
Ik zat even te analyseren hoe ik dat zelfvertrouwen had gekregen, bij het skiën. Conclusie:
1. les nemen en rustig ervaring opdoen
2. vertrouwen op F, die heel goed weet wat ik kan en niet kan en als hij zegt dat ik de rode of de zwarte piste aankan, is het zo
3. tegen mezelf praten (“bochtje draaien, Doo, bochtje draaien!”). Of zingen, dat helpt ook. Gewoon de angst geen kans geven.
…
Net een beetje als in mijn echte leven, kortom…
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Meis, ik hoop dat jullie een heerlijke vakantie hebben en genieten!
Ik kan redelijk tot goed skiën, de eerste dag pak ik altijd de beginnershelling
En de volgende dag één les, en dan …………………..!
Als jij wist wat voor een liedjes ik altijd zing!!
Hahaha! 🙂