Angst. Angst is een slechte raadgever, zegt men. En dat is denk ik ook zo. Soms.
Maar vaker nog is het wél een signaal.
Toen ik volledig onderuit ging in de brugklas van de middelbare school, kreeg ik een cursus faalangst. Nou ja, een cursus omgaan met faalangst zal het eerder geweest zijn denk ik 😉 maar zo heet het in mijn hoofd.
Dat was niet leuk. Want alle stoere kinderen van mijn klas zaten daar ook te falen. Alleen bij hen was het stoer en bij mij niet.
Ik was het sukkeltje. Dat zijn de ongeschreven en vaak onbegrijpelijke regels van het puber-zijn, he.
Hoe dan ook, dat ik volledig onderuit ging op school (1-en haalde voor SO’s, altijd te laat kwam, het gymlokaal niet kon vinden omdat er 3 waren, de namen van de juffrouwen niet kende, niet genoeg vrienden maakte) dat was op te lossen, leerde ik op die cursus.
Het enige dat ik hoefde te doen was zorgen dat ik een vuist maakte tijdens de overhoring. Want dat was het tegengif voor de ‘fight or flee’-reactie die mijn lichaam gaf en waardoor het bloed uit mijn hersenen wegvloeide op zo’n moment en ik niet meer kon denken.
(…)
Ik schrijf het zo op, en denk: goh. Ik *denk* dat er andere oorzaken waren, dames en heren schoolleiding, maar ach. Ik neem het ze verder niet kwalijk of zo hoor. Ik ben uiteindelijk naar de MAVO gegaan, toen naar de HAVO, toen VWO in 1 jaar en toen studeren. Ik wist wat ik kon, waar ik naar toe wilde en waar ik paste en gelukkig ben ik er via een omweg gewoon gekomen.
Ik hoop dat het met al die stoertjes uit mijn klas ook allemaal goed is gekomen. Ik ken niemand meer uit die tijd. Ik herinner met niet eens hun namen. Het pad nam me te veel in beslag om goed om me heen te kijken, denk ik.
Hoe dan ook, mijn gedrag en mijn scores waren een extern signaal. Maar mijn angst was een signaal voor binnen. Alleen kun je dat als kind niet duiden. Je wordt geleid door je angst als door een wild paard. Het sleept je mee over de prairie, door rivieren, over heuvels. Het is niet te stoppen en je moet wel mee.
Tegenwoordig kan ik dat wel, die angst even stoppen.
Tegenwoordig is angst in mijn leven altijd een signaal. Dan wel van gevaar (dat kan natuurlijk ook gewoon he, de ouderwetse functie van angst!). Ofwel van iets anders.
Soms zit het diep en duurt het even voor ik het me er realiseer wat er aan de hand is.
Soms is het gewoon een OS!M.
Het Oh Shit! Moment.
Steve Farber, een spreker die ik bewonder zegt er dit over, over angst (zie hier):
“We’ve been conditioned to believe that fear is `bad. And while it’s true that fear can save your life or keep you from doing something stupid, avoiding it can also keep you from doing something great, from learning something new, and from growing as a human being.”
En dit over dat moment:
“In the right context, therefore, your experience of fear (or exhilaration, for that matter) is your internal indicator that you’re moving in the right direction. (…) That scary/exhilarating experience is what I call the Oh Shit! Moment or OS!M.”
Steven stelt dat je, als je het ver wilt schoppen en de wereld beter wilt maken, je pad bezaaid zult vinden met OS!M’s.
Zo ver wil ik niet gaan.
Maar ik denk dat het wel waar is dat als je grote of grootse nieuwe dingen gaat doen, nieuwe plannen maakt, dat gevoel bijna wel MOET hebben.
Dat gevoel beschrijft Jacob jan eigenlijk hier, althans, dat lees ik er een stukje in. Dat herkende ik er in.
Hij staat tenslotte op het punt om zijn eerste theatervoorstelling te geven. Utrecht is uitverkocht (woohoo), Den Haag nog 7 kaartjes (get them while you can, mijn schoonmoeder gaat ook!) maar zo te zien is er nog plek in Nijmegen en Groningen. Kom op, Groningen!!)
Steven zegt er niets over in zijn boek geloof ik, hoe je met die angst om moet gaan, behalve dat je er doorheen moet worstelen en door moet zetten. Zoals Jacob Jan doet.
Want: er is altijd een kabouter.
Cor doet dat wel.
De kabouter van Cor, daar moet ik vaak aan denken.
De kabouter is de angst. De angst is de kabouter.
Als zelfs Cor hem heeft, denk ik dan maar, hebben we hem allemaal. En hoeven we niet te doen alsof dat niet zo is.
Er op schieten, hem laten zitten, hem negeren of hem accepteren, alles kan.
De kabouter of het OS!M: dat is de angst die je aan kunt.
Plaatje van kabouter: flickr.
- Vrij zijn van verandering - 26 maart 2025
- Blog of column? Over wat je wel en niet mag bloggen van jezelf - 24 maart 2025
- Raar - 23 maart 2025
Update: nog even de toevoeging dat de foto met de krullen is genomen toen ik al lang en breed op de MAVO zat (of misschien de HAVO?) en dus veel gelukkiger was dan in dat brugklasjaar. Zoals mijn moeder zei, het was de goede beslissing, die MAVO. 🙂
Ga naar Groningen en ben druk aan het lobbyen!
SUPER!
ik heb al kaartjes hoor 🙂
en heel herkenbaar stuk voor mij! Bedankt!
Jij bedankt Aleida….!!!!