Ik kan mijn telefoon niet meer zo goed lezen. Heel vervelend. Vooral ‘sochtends en ‘savonds is het steeds moeilijker. Mijn ogen voelen gewoon moe. Dus ik dacht: ik ga eens naar de opticien. En kwam terecht in een soort commerciële twilight zone.
Mijn dorp heeft een winkelstraat. Met een grote HEMA. Dan weet je het wel! Een échte winkelstraat.
Er zitten ook vier opticiens. Drie van de bekende nationale merken en een andere, exclusieve die er heel duur uitziet. Dus daar ging ik niet naar toe. Ik ben niet zo modebewust en merken boeien me niet dus ik dacht: ik ga naar een van die andere. Zo’n bekende naam die je altijd op televisie ziet. Dat moet haast wel goed zijn toch?
Nu heb ik me al heel lang afgevraagd hoe het mogelijk is dat er in zo’n kleine winkelstraat genoeg business is om 4 opticiens staande te houden. Maar nu weet ik het.
Anyway. Ik maakte netjes een afspraak online en stond op het afgesproken tijdstip in de winkel. De verkoper was net bezig met een gezinnetje dat geen afspraak had gemaakt. Maar hij had ze al gewaarschuwd dat hij een afspraak had dus we gingen meteen door naar het meten.
Dat meten was niet zo heel leuk, vond ik. Het voelde alsof ik aan het zakken was voor een examen. En ik vond de meneer die de meting deed een beetje apart. Een beetje neerbuigend en te familiair. Maar enfin. Ik wil ook niet te moeilijk doen he.
Waarom je altijd moet blijven doorvragen
De uitkomst bevestigde mijn probleem. Ik had plus 1,5 en dat is echt wel voldoende voor een bril.
We maakten een praatje over soorten brillen en glazen etc. maar ik begreep er niet zo veel van. Ik weet gewoon niets van brillen en ik snap niets van die plussen en minnen en wat dat nou betekent. Hij probeerde me wel een beetje iets uit te leggen door me te laten focussen op ver weg en dichtbij en het verschil te ervaren maar helemaal begreep ik het niet. Ik wilde eigenlijk nog wel wat meer weten maar hij deed al mijn vragen vrij snel af met algemeenheden en leidde me heel snel naar de monturen.
Weet je wat het is? Je wilt ook niet de domme vrouw of man zijn. Je wilt niet lastig zijn. Dus vraag je onvoldoende door.
Waarom de tweede bril gratis is
En ik had geluk: de tweede bril was gratis! Of misschien zei hij ‘montuur’. Achteraf een belangrijk verschil, maar in mijn hoofd ging het gewoon om twee brillen in plaats van 1. Ik had eigenlijk niet eens door dat de glazen er nog niet bij zaten in de prijs. Want 225 euro voor een bril leek me een behoorlijk bedrag.
Inmiddels weet ik waarom ‘de tweede bril gratis is’. En dat een tweede bril eigenlijk nooit gratis is. Ik had het kunnen weten. Maar het klonk wel goed.
Dus zocht ik een montuurtje uit…twee zelfs. Het was me op dat moment eigenlijk nog niet helemaal duidelijk of ik die brillen nou wel of niet de hele dag op kon houden of juist op en af zou gaan doen. Maar goed. Twee is beter dan een, leek me zo. Zie ook: waarom je altijd moet blijven doorvragen.
Waarom je op moet letten als je aan een tafeltje gaat zitten
We gingen zitten aan een tafeltje (je kent ze wel! Al die winkels hebben ze. Met zo’n glazen plaat en twee krukjes en een computer). Voor me lag een soort placemat met daarop uitleg over de tarieven. Hij schoof hem nog wat dichter naar me toe. Onder mijn neus zeg maar.
In het midden zag je een tabel met omschrijvingen en prijzen. Weet je wel: iets met de goedkope tot de luxe variant. En dan daarachter nog een andere rij met allemaal extra’s met ook de prijzen.
Hij begon meteen over dat ik natuurlijk (natuurlijk?!) die blauwtint nam. Die was 50 euro extra, geloof ik. Hij zei het als een statement. Ik vroeg nog even wat het was, hij liet het verschil zien, begreep niets van zijn uitleg of althans ik begreep niet waarom ik dat zou moeten hebben, maar dit duurde allemaal maar 30 seconden en hij was zo sterk in zijn overtuiging dat ik dat natuurlijk nam dat ik maar ja knikte [de eerste tekenen dat ik me overdonderd voelde, zie ik nu].
Toen begon hij op de placemat iets aan te wijzen dat onderaan stond. Een rijtje opties. 4. Ze bestonden alleen uit een icoontje met een woord. Ik weet niet meer precies wat, iets met ‘alleen dichtbij’, ‘dichtbij en verziend’, dat soort dingen. Hij begon daar met zijn pen op te wijzen (hij had de placemat nog verder onder mijn neus geschoven).
Terwijl hij praatte ging ik me afvragen of die vier varianten overeenkwamen de de 4 prijzen uit de tabel. Ik vroeg het hem, en ja, dat bleek inderdaad zo te zijn.
Het voelde een beetje alsof ik met een goochelaar praatte. Weet je wel? Dat ‘slight of hand’? Dat je mensen afleidt door ze op iets kleins te wijzen en ondertussen ergens anders iets belangrijkers doet? Ik snapte eigenlijk nergens iets van. Alleen dat ik een leesbril nodig had en dat er brillen zijn waarmee verder weg kijken ook rustiger wordt voor je ogen, maar dat multifocale glazen vaak lastig zijn omdat je je hooft telkens moet bewegen.
Hij bevestigde dat die vier icoontje correspondeerden met de vier prijzen. De optie die ik nodig had kostte geloof ik 365 euro, inclusief montuur en dan nog met die blauwe glazen die ik absoluut nodig had en die niet ter discussie stonden.
OK, zei ik. Ik was nog aan het nadenken over dat bedrag. Best veel geld.
Ondertussen zette hij duidelijk stappen om alles definitief te maken. Hij zette iets in de computer en printte iets uit. Hij gedroeg zich, kortom, gedurende de hele tijd aan het tafeltje alsof de sale al definitief is.
Hij schoof de bon – letterlijk – onder mijn neus, gaf me een pen en zei iets van ‘als je hier tekent kan ik de bestelling definitief maken’.
Waarom je extra op moet letten als je vindt dat het eigenlijk te snel gaat
Ik keek naar de bon. Die was vrij groot en stond helemaal vol met kleine lettertjes en cijfertjes (ironisch wel als je daar komt voor een leesbril! Toeval? Ik denk het niet).
Ik snapte er helemaal niets van. En ik kon het natuurlijk ook niet echt goed lezen. Maar ik zag wel duidelijk het bedrag.
485 euro.
Ik schrok van dat bedrag. Ik begreep ook totaal niet waar het vandaan kwam. Ik was in mijn hoofd nog bezig met 385 euro, want dat vond ik al vrij veel voor een bril. Maar nu was het zelfs 485 euro.
Helaas was er geen ruimte om te vragen waar dat geld vandaan kwam. De pen had hij al naast mijn hand gelegd. De bon met een zwier onder mijn neus. Het leek nogal voor de hand te liggen om gewoon te tekenen. Ook al wist ik niet eens wat dat tekenen dan inhield (wanneer krijg ik die brillen dan? wat is het proces? Had hij niets over gezegd).
Waarom je ALTIJD op de rem moet trappen als iets niet goed voelt.
Het was kennelijk allemaal in kannen en kruiken. Maar toch zei ik: ik vind het een heel bedrag. Ik moet even met mijn man overleggen.
‘Dan moet ik de bestelling annuleren in de computer’, zei hij. Alsof dat iets ergs was. Alsof het niet meer dan normaal is om binnen een half uur een bon te tekenen voor 485 euro. Alsof iedereen dat eigenlijk doet.
Ik kan niet goed uitleggen hoe moeilijk het was om dat te zeggen en op de rem te gaan staan. ZO MOEILIJK. Hij was zo overtuigend. Ik was zo ver in het aankoopproces. Ik was zo overdonderd. En ik wilde zo graag de winkel uit.
Wat je allemaal kunt doen met 485 euro, behalve twee leesbrillen kopen
De enige reden dat het me lukte was omdat ik bedacht hoeveel je kunt doen met 485 euro. We waren net aan het praten over een weekendje weg in de Kerstvakantie. Een heel klein oud vakantiehuisje bij Landal, en dan in een park waar bijna niets is, dat kost al 485 euro.
Ik zat ook te denken hoe gek ik het zou vinden als F. zo maar 485 euro uitgaf in een half uurtje zaterdagmiddagwinkelen (achteraf gezien realiseerde ik me dat hij dat al lang een keer gedaan heeft want hij is wél in zo’n opticienpraatje getrapt en heeft nu een bril die hij nooit op heeft. Mijn geliefde laat zich alles aanpraten, inclusief kant-en-klaar-maaltijdboxen door mensen in de winkelstraat ook al is hij er zelf helemaal niet vaak genoeg om ze te koken).
De verkoper was teleurgesteld. Maar hij zou de twee brilmonturen en de bon achter leggen zodat we het in orde konden maken als ik er uit was.
Toen ik naar buiten liep, was ik nog van plan om terug te komen. Maar uiteindelijk heb ik dat nooit meer gedaan.
Want toen ik F. belde om te overleggen, vond hij het ook veel geld. Hij snapte bovendien niet dat ik twee brillen nodig had. En toen ik met hem praatte, realiseerde ik me pas waarom op de bon een ander bedrag stond dan op de placemat: omdat ik twee keer moest betalen voor glazen. Alleen het tweede montuur was gratis, niet de glazen. Maar dat had de meneer in de winkel nergens gezegd of uitgelegd. Dat staat ook nergens.
Natuurlijk niet.
Waarom mijn winkelstraat zoveel brillenwinkels heeft
Heel lang geleden las ik Lijmen/Het been. Het klassieke Nederlandse verhaal over opdringerige verkopers met slimme maar onethische trucjes om hun omzet te verhogen.
Ik ben ook wel eens ten prooi gevallen, toen ik studeerde, aan de ECI-deur-tot-deur-verkoper. En moest een jaar lang boeken kopen van een winkel die NIETS heeft van wat ik graag lees. Drama.
Tegenwoordig herken ik de opdringerige, ingehuurde, op provisie-staande collectanten al van verre en doe ik de deur binnen een minuut weer dicht na een vriendelijk ‘nee, dank je’. Ik geef ze niet eens de kans om hun pitch te beginnen (ik geef WEL altijd aan de vrijwilligers uit de buurt natuurlijk! En de kinderpostzegels! En de sportloterij etc.). Soms worden ze boos. Alsof ik de plicht heb om naar hen te luisteren alleen omdat zij mij komen storen. Tsssk.
Maar in de brillenwinkel overkwam het me allemaal een beetje. Pas achteraf realiseerde ik me hoe smerig het verkoopproces was en hoe makkelijk ik er in getuind was. Naïef naar binnen en overdonderd weer naar buiten. En ik realiseerde me, terwijl ik naar huis liep en nadacht over hoe het voelde om in dat proces te zitten, ook waarom mijn winkelstraat zoveel brillenwinkels heeft.
In een half uur 485 euro. Tel uit je winst!
Waarom je altijd naar je ouders moet luisteren
Mijn ouders hadden al lang een keer tegen me gezegd dat ik anders maar naar hun brillenwinkel moest, in Den Haag. Ze zeiden niet waarom.
Ze letten altijd goed op hun geld. Veel meer dan ik. Soms te veel, vind ik, in mijn onbezonnenheid. Dus ik dacht dat het was omdat het iets goedkoper was. En dacht: nou zeg, wat een gedoe, ik kan toch ook gewoon hier in het dorp gaan?
Ha.
Altijd naar je ouders luisteren!
Zij weten het beter.
Waar je ook een leesbril kunt kopen
Op weg naar huis liep ik langs de Etos.
Leesbrillen zijn er gesorteerd op sterkte.
En ze kosten 3 euro.
Foto: Anne Nygård via Unsplash
- Be the leader - 8 februari 2025
- Opgeruimd - 7 februari 2025
- Lekker - 6 februari 2025
Geef een reactie