We hadden wel kunnen weten dat het deze kant op zou gaan natuurlijk, met de media. Alle media. Ook de ‘serieuze’.
We zijn er voor een heel stuk zelf debet aan, die jacht op clicks, retweets en likes.
Het gaat niet eens meer om lezers (niet dat dat nog tot betere journalistiek zou leiden).
Echt ‘lezen’ maakt namelijk niet meer uit.
Als het maar meetbaar is.
Muizen die boven updates zweven, tijdlijnen die even stil blijven staan, clicks, likes, shares, comments, retweets. Of die clicks nou echt op je site terecht komen of niet (veel mensen lezen artikelen niet eens meer, zelfs als ze liken of klikken – waaronder ikzelf), who cares?
In de competitie rond de click, is schijnbaar alles geoorloofd.
Zonder pakkende titel klikt er niemand.
Zonder shockerende foto krijg je geen likes.
Toen ik net bovenstaande update (zie screenshot) in mijn timeline zag, dacht ik:
de mediawereld is gek geworden.
Zelfs een kwaliteitsuitgever als de New York Times verlaagt zich tot het gebruiken van dit soort materiaal in de jacht op de click.
“De plicht om te informeren’, zullen journalisten roepen.
De behoefte om te shockeren, zeg ik, als onderdeel van een wedstrijd die nooit goed gaat aflopen.
Waar stopt het?
Waar stoppen WIJ?
Waar ligt de grens?
PS De foto heb ik bewerkt, daarom ziet hij er raar uit. Oorspronkelijk zag je lichaamsdelen van slachtoffers onder plastic met een roos er op.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
ik doe niet meer aan twitter. maar in geval van, zou ik deze gast volgen: https://twitter.com/SavedYouAClick
Dat is dan toch weer briljant he? Dat savedyouaclick. Precies wat ik bedoelde!!
Ik werd erg moe van alles rond dat vliegtuig.
Vooral van alle meningen, van wat wel mag en wat niet mag, wat Rutte nu weer verkeerd doet of juist niet.
Ik probeerde het te begrijpen en kwam hier op uit:
Van zo’n ramp schrik je. Dat moet je even kwijt. Vandaar al die mee-leef posts. Het leven is zo oncontroleerbaar dat je de behoefte krijgt om de zaak in handen te hebben. Dus daar komen die meningen van.
Vermoed ik.
En toch.
Ik wil het allemaal even niet meer lezen.
Blij dat ik het allemaal even uit kan zetten, straks. 10 dagen offline. Lekker.
Ik ga nog wel een keer een blog schrijven over die meningen. Want ik heb daar wel een mening over. Het zou mooi zijn als we onze mening alleen nog maar geven als we denken dat we daar iets mee toe voegen. Dat geldt voor alles, denk ik. Dat zou een mooie toets zijn voor alles wat je plaatst. Voegt het wat toe.
Een persoonlijk verhaal, een persoonlijke beleving voegt altijd wat toe. Lezen hoe een ander mens iets ervaart, eerlijk vanuit zichzelf is altijd een verrijking toch?
Ik type iedere dag een update in Facebook (ik heb maar 70 vrienden nog dus het valt mee). En dan delete ik hem weer. Want wat voegt het toe?? Wie helpt ik er mee? Doe ik het voor mezelf of voor die ander? Pfff.
Ik facebook niet en heb een hekel aan likes. Kortom een echte dwarsliggert. Reclames blokkeer ik maximaal. Deels omdat e opdringerig zijn, maar grotendeels omdat de kans minimaal is dat ik er ook maar iets mee doe. Als ik al op een reclame klik dan is dat een misklik en die kan je maar beter voorkomen. Ja het is ellendig dat de marketing er met het internet vandoor is gegaan.
Op dit moment is al een tijdje een actie gaande tegen de duimpjes op De Speld. Veel mensen hebben een hekel aan dit soort systemen.
Ik snap het, maar het is maar net hoe je het gebruik.
Ik gebruik facebook omdat daar mensen zijn die geen twitter hebben. Ik gebruik de like om te laten weten dat ik het gelezen heb. Soms wil ik dat even laten zien. Ik las het, leuk. Niet bij alles kan ik een goede reactie plaatsen. En toch vind ik het soms fijn om te laten weten dat ik nog mee lees.
Zo gebruik ik drie puntjes . . . bij iets dat ik indrukwekkend vind, en waar ik even geen woorden van mezelf aan toe wil voegen. Maar dat kan alleen bij mensen die weten wat ik daar mee bedoel.
Ik zag een hele discussie onder een facebook post, over die duimpjes. Dat je eigenlijk geen ‘like’ mocht klikken als de update negatief is. Maar andere mensen zeiden weer dat ze het deden om te laten zien dat ze het er mee eens zijn. Nou goed, beetje zinloze discussie natuurlijk, die niet over de echte problematiek ging. Maar ik begrijp die discussie wel. Zoals JJ zegt, iedereen interpreteert zoiets net weer anders.
Ik las (jazeker, van begin tot eind, net zoals ik jouw blogpost helemaal heb gelezen) vandaag iets vergelijkbaars op artnet.com waar kritiek is op The Guardian, omdat daar de
“chief art critic had leapt into action and penned an SEO-savvy “review” of the horrid television images, from an art critic’s perspective. Say what? Is the Guardian so desperate for Internet traffic that their art critic needs to jump onto the biggest news story of the moment?”
Dit is het gehele artikel (mocht je zin hebben om het te lezen of te liken…):
http://news.artnet.com/art-world/is-this-what-art-criticism-has-come-to-64012