Opeens zag ik een tweet gisteren: de laatste #WOT. Ik schrok even. De laatste #WOT? End of an era?
Voor wie de #WOT niet kent: dit is een initiatief van Karin. Iedere donderdag, 46 donderdagen lang, gaf zij de voorzet voor een blogartikel. Een wekelijkse blogopdracht waar je wel of niet aan mee kon doen. Vervolgens blogden leden van haar community ook over dat woord of dat onderwerp, en plaatsten de link onder het originele artikel. Ik deed lang niet altijd mee. Ik wil nou eenmaal graag mijn eigen ding doen en mijn eigen gedachten volgen, en ik heb altijd wel iets om over te bloggen. Maar als ik meedeed, was ik altijd onder de indruk van de kracht van #WOT.
Van blogopdracht naar community
Wat ik zo knap vind aan Karin’s #WOT, is dat het zoveel meer is geworden dan een blogopdracht.
Het is niet niets, zo’n initiatief. Je bent de aanjager van heel wat artikelen en voor veel bloggers een ijkpunt in de week. Als ze niets anders bloggen, dan in ieder geval de #WOT op donderdag.
Aangezien Karin blogjuf is, weet ze als geen ander waar bloggers tegenaan lopen, en hoe je mensen helpt om te bloggen. Dat is prachtig, vind ik. Uit het niets, iets maken, met het idee dat het anderen gaat helpen. Gewoon, doen wat je hart je ingeeft.
Maar het mooiste aan de #WOT is voor mij niet geweest dat er (zoveel) geblogd is. En dat het zoveel mensen heeft geholpen dat ijkpunt in hun blogweek te vinden.
Het mooiste vind ik dat door de #WOT de blogstilte doorbroken wordt.
De blogstilte
Bloggen is een stille bezigheid (om niet te zeggen: eenzaam).
De stilte zit hem in het bloggen zelf: je kunt niet weten of andere bloggers ook aan het bloggen zijn, en waarover, en wel proces ze doormaken, of dat lijkt op wat jij doormaakt in je hoofd. Je zit in je eigen hoofd. Het creatieve blogproces is denk ik voor veel mensen een stil proces. Denken, schrijven, denken, schrijven, nalezen, denken, aanpassen. Ik denk niet dat er veel mensen zijn die al pratend bloggen. Die continu input van anderen krijgen, terwijl ze denken en schrijven.
De stilte zit hem ook in het feit dat het voelt alsof alleen jij op dat moment de gedachten hebt die je al bloggend hebt. Alsof jij de enige op de wereld bent die op dat moment over dat onderwerp nadenkt. Kans natuurlijk dat dat niet klopt, maar dat weet je niet. Jij bent jouw unieke post aan het creeëren. En niemand doet op dat moment precies hetzelfde.
En de stilte zit hem tenslotte ook in de fase na het bloggen. Je klikt op ‘publish’ en moet maar afwachten of je reacties krijg. Je weet niet of je gelezen wordt, en hoe mensen er naar kijken. Je hoopt dat je comments krijgt, of misschien reacties via social media kanalen. Maar je weet het niet.
Maar met de #WOT is dat anders. De blogstilt wordt doorbroken. Je weet dat een groep medebloggers ook aan het peinzen is, over hetzelfde onderwerp. Je weet dat een groep bloggers aan het schrijven is of dat binnen een paar uur gaat doen. En tenslotte weet je dat wat je schrijft gelezen gaat worden, en dat je er hoogstwaarschijnlijk ook nog reacties op zult krijgen van die medebloggers.
Geen stilte, maar een gevoel van samen, van tegelijk, van community. Contact.
De #WOT was voor mij…
Behalve dat de #WOT veel mensen hielp om wekelijks te bloggen en structuur te krijgen in het bloggen, heeft het voor veel deelnemers ook blogvriendschappen heeft opgeleverd. Ik denk dat een hele groep bloggers via Karin een bloggemeenschap, een community heeft gevonden.
Bij de #WOT kwamen voor mij zelf ook allerlei dingen samen. Zo ging ik door de #WOT wat meer blogs lezen van mensen die ik ken vanuit #blogpraat. Het is zo’n grote community, je kunt gewoon niet alles volgen. Maar tijdens de #WOT’s waar ik aan meedeed zag ik veel bekenden voorbij komen en ontdekte ik blogs die nog altijd favoriet zijn.
De #WOT hielp ook in het kader van het #iederedagbloggen waarmee ik, samen met een groep #blogpraters, gestart ben in december vorig jaar. Je zoekt iedere dag weer inspiratie…en op donderdag hoeft dat even niet. Als je niets weet, sluit je je gewoon aan bij de #WOT. Heb je niet alleen een onderwerp, maar ook lezers, en inspiratie, en contact met die lezers omdat je op jouw beurt ook hun artikelen leest.
Dank!
En dat alles door zo iets simpels als een wekelijkse blogopdracht.
Maar het is natuurlijk niet simpel voor de initiator. Die moet zorgen dat er iedere week weer iets staat, en niet te vergeten bijblijven, meelezen, reageren. Gezien het succes van de #WOT zal dat denk ik flink beslag hebben gelegd op Karins tijd. Hoe leuk het ook is om te doen!
Petje af dus voor Karin.
2012 gaat de Nederlandse bloggeschiedenis in als het jaar van de #WOT. En wat zal 2013 brengen? Vast weer andere initiatieven om de stilte onder bloggers te blijven doorbreken.
Karin: Dank!!!
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Ja idd een vast blogpunt, en leesronde
en we gaan gewoon door 🙂
don’t stop me now…lalala!
Misschien gaat het wel gewoon door, de WOT, zie http://wp.me/p1T8Qr-w4
graag gedaan. nu tijd om het zelf te doen. 😉