Vrouwen zijn te bescheiden, zei ik aan het begin van mijn presentatie vanavond. Om vervolgens te roepen dat ik bloggen op LinkedIn enger vindt dan bloggen hier op mijn eigen blog. Maar gek genoeg niet engers dan bloggen op Frankwatching. Dus hoe dat dan zat, vroeg mijn publiek (een groep slimme, aardige en kritische vrouwen)?
Tsja. Ik weet het niet. Het heeft wel iets met schroom te maken, denk ik. Maar dan vooral de schroom van een netwerk dat mogelijk niet op mijn boodschap en mijn kennis zit te wachten.
Het punt is dat ik, als ik hier blog, weet dat ik blog voor mensen die het interesseert wat ik doe. Of die zoeken op Google en hier uitkomen omdat ze antwoorden zoeken die ik kan geven.
Het is een beetje een kwestie van “Do what you love for the people who love what you do.”, hier op mijn blog.
En als ik op Frankwatching blog, weet ik precies voor wie ik blog. Ik weet dat de mensen die Frankwatching volgen in grote lijnen interesse hebben in de onderwerpen waar ik over blog of die onderwerpen in ieder geval verwachten op Frankwatching.
Maar mijn netwerk op LinkedIn is heel anders. Ik zit er al heel lang. Een heel groot deel komt uit een hele andere hoek dan de hoek waar ik me nu mee bezig houd. En eerlijk gezegd vind ik het moeilijk om iets te schrijven dat dat hele netwerk interesseert. En dat vind ik lastig. Ik heb geen zin om die persoon te zijn uit je LinkedIn-netwerk die altijd maar weer begint over dat ene onderwerp waar jij eigenlijk niets aan vindt.
Als ik minder bescheiden was (lees: bang) zou ik het gewoon doen natuurlijk. Of ik zou misschien ook een onderwerp kunnen kiezen waarvan ik denk dat het voor een groot deel van mijn netwerk interessant is (of voor niemand! Omdat ik een nieuw netwerk aan wil boren).
Food for thought. Met dank aan de dames van het Vrouwen Netwerk Den Haag – een van de meest diverse groepen waar ik ooit voor sprak!
Foto: deathtothestockphoto.com
- Ongeluk - 8 juni 2023
- Yogamatje - 20 mei 2023
- Aiiiiiiiiiii - 11 mei 2023
Geef een antwoord