Ik kon niet slapen vannacht.
Dat kwam doordat een van mijn zoontjes in ons bed lag en mijn geliefde me naar de verkeerde kant van het bed had gedelegeerd. Zijn matras is anders (te zacht) en dus kon ik niet slapen.
Of misschien kwam het toch door de verhuizing?
😉
Op zich is het heerlijk om al die verhuizers in je huis te hebben om alles in te pakken.
Maar alles dat niet op het bed ligt, wordt ingepakt, en daar zit hem de stress. Het is alsof je je leven in een paar koffers (een paar? OK: 9) propt.
Ik gedraag me alsof ik mijn spullen nooit meer terug zal zien.
Ik weet niet waarom.
Ik denk aan die container die zo op een boot gaat en vraag me af: wat, als?
Het zijn maar spullen, dus het geeft niet.
Maar ik heb toch een paar dierbare tekeningen van de jongens in een mapje gestopt en meegenomen in de koffer.
Vraag me niet waarom. Ik weet het niet. Het moest, moest, moest.
Ik zie mezelf dingen doen en vraag me af waarom.
Misschien vanwege die foto’s met spullen van mensen. Ergens, ver weg, open en bloot.
Iemands mapje ligt daar.
Iemands mapje, iemands rugzak, iemands SeeBuyFly-tasje, iemands iPhone.
In een weiland. In een tuin. Op een weg.
De afgelopen dagen hebben weer aangetoond dat je nooit weet wat er in het leven gebeurt. Misschien is dat het?
Ik heb de afgelopen jaren heel veel gevlogen. Vrijwel altijd met 1, 2 of 3 kinderen.
Mijn angst is altijd dezelfde.
Wat, als?
We gaan altijd zo zitten dat we ze kunnen redden, mocht het nodig zijn. Je houdt er toch rekening mee.
Ik weet altijd waar het babyzwemvest zit en waar de zuurstofmaskers zitten en dat ik die van mij het eerste moet opzetten.
Belachelijk, denk je dan bij jezelf.
De keren dat ik alleen in het vliegtuig zit, ben ik opgelucht. Als er iets gebeurt, ben ik het, en niet zij.
Nou ja.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
de kans dat je sterft als gevolg van een vliegtuigongeluk is 1 op 800.000 (als passagier van een vliegtuig, gedurende je leven). het risico op een fataal auto-ongeluk in nederland: 1 op 6.000, zo’n 133 keer meer. toch denk je – hoop ik – niet iedere keer wanneer je (bij iemand) in de auto stapt: “wat, als?”
die mistroostige beelden van spullen in een ver veld hebben natuurlijk veel impact, zeker wanneer ze ook nog eens eindeloos – lees onnodig vaak, naar mijn idee – herhaald worden. toch: in een vliegtuig zit je veiliger, en je kids ook.
Ik zie er ook weinig belachelijks aan. Bij vliegen kun je nu eenmaal niet veel anders doen dan je een klein beetje voorbereiden in het geval er iets mis mocht gaan, en verder is het je totaal overleveren aan wat je op geen enkele manier kunt beïnvloeden. Geen wonder dat dit mixed feelings oproept.
Ja, zoiets zal het wel zijn. Je kunt inderdaad niets doen. Dat is wel gebleken…. 🙁
<3 en niet belachelijk!
🙂 ok!!